Της Ελένης Ξένου
Ότι ο κ. Χατζηγιάννης ως υφυπουργός Πολιτισμού θα κριθεί από το έργο του είναι αυτονόητο και αυτό ισχύει για όλα τα μέλη της νέας κυβέρνησης. Το συγκεκριμένο ωστόσο υφυπουργείο έχει σημαντικές ιδιαιτερότητες: Πρώτον, το χαρτοφυλάκιό του αφορά στον Πολιτισμό, δεύτερο, είναι νεοσύστατο, δηλαδή τώρα μπαίνουν τα θεμέλιά του. Και τρίτον, εξίσου σημαντικό, είναι ότι για να επιτευχθεί η σύστασή του πάλευαν εδώ και χρόνια οι καλλιτέχνες και οι δημιουργοί μας, ώστε με αυτήν να πετύχουν και την επίλυση προβλημάτων που δυσχέραιναν την υπόστασή τους και τα οποία ήταν απόρροια της χρόνιας κρατικής υποτίμησης της προσφοράς τους αλλά και της ίδιας της αξίας του πολιτισμού. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που στη διαδρομή τους εισέπραξαν πολλές διαψεύσεις και «χαστούκια» μέχρι να υλοποιηθεί η σύσταση του υφυπουργείου, έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζουν την αντίδρασή τους στην επιλογή του κ. Χατζηγιάννη προτού δουν το όποιο έργο του, εξαιρούνται δηλαδή από την προαναφερθείσα «πολιτική ορθότητα», και το λιγότερο που οφείλει να κάνει ο κ. Χατζηγιάννης αλλά και όσοι σπεύδουν να τους στοχοποιήσουν ως μια «ελίτ» ομάδα, είναι να δείξουν σεβασμό και στους ίδιους και στην αντίδρασή τους. Κι αυτό γιατί η διαδρομή που διένυσαν οι πλείστοι από αυτούς και δη εκείνοι που πια βρίσκονται στη δύση της ηλικίας τους, είχε πολύ περισσότερο προσωπικό κόστος από ό,τι μπορεί να υποθέσει όποιος δεν γνωρίζει ή δεν αναγνωρίζει τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης σε ένα τόπο, όπου ο πολιτισμός υπήρξε ανέκαθεν παραγκωνισμένος. Και παρόλες τις αντιξοότητες, οι δημιουργοί μας παρέμειναν εδώ και συνέχισαν να παλεύουν, παράγοντας έργο και προβάλλοντας μέσα από το έργο τους τη χώρα διεθνώς. Αυτοί οι δημιουργοί, ακριβώς επειδή περπάτησαν πολλά χιλιόμετρα υποτίμησης, έχουν κάθε δικαίωμα να δυσπιστούν, όταν αισθάνονται πως η επιλογή του Προέδρου για τη θέση του υφυπουργού δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους. Και αυτός που αναλαμβάνει υφυπουργός και καλείται να κερδίσει τη δεινοπαθούσα εμπιστοσύνη τους οφείλει να αναγνωρίσει αυτό τους το δικαίωμα και να κάνει ό,τι μπορεί για να κατευνάσει τις ανησυχίες και την καχυποψία τους. Αντ’ αυτού, ο κ. Χατζηγιάννης επέλεξε άλλη οδό. Μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή είπε τα εξής: «Πρόκειται για μια μερίδα, είναι η κερκίδα του φέισμπουκ, οι οποίοι οικειοποιούνται τον πολιτισμό σαν να είναι κάτι δικό τους, ένα άβατο που κανείς δεν μπορεί να μπει μέσα. Είναι μια μικρή ομάδα που θέτει αχρείαστα εμπόδια στη δουλειά μας».
Η αντίδραση των καλλιτεχνών, για να μιλήσουμε επί της ουσίας, δεν οφείλεται στο βιογραφικό του κ. Χατζηγιάννη ή στην αμφισβήτηση της καλλιτεχνικής του καταξίωσης, ούτε καν στη βλακώδη αντιμαχία κατά πόσο η ποπ μουσική είναι υποδεέστερο είδος τέχνης. Όλα αυτά –συγγνώμη κιόλας– είναι κουβέντες του καφενέ από άσχετους και αδαείς, και είναι θλιβερό που ακόμα και δημοσιογράφοι παίζουν αυτό το παιχνίδι λαϊκίζοντας επικινδύνως. Η αντίδραση των καλλιτεχνών, που ούτε ελίτ ομάδα είναι, ούτε κερκίδα του φέισμπουκ, έχει να κάνει με λόγους σαφώς πιο ουσιαστικούς από ότι αρέσκονται να διατυμπανίζουν όσοι επιτηδευμένα επιδιώκουν να διαχωρίσουν τον πολιτισμό σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας λες και είμαστε στο γήπεδο και μιλάμε για ομάδες, οπαδούς και κερκίδες. Οι δημιουργοί αντιδρούν διότι μετά από πολλούς αγώνες και παράπλευρες απώλειες, είδαν επιτέλους το υφυπουργείο να υλοποιείται, και πριν αυτό προλάβει να πάρει σάρκα και οστά, είδαν στη θέση του υφυπουργού να προσγειώνεται ένας καταξιωμένος πλην ουρανοκατέβατος καλλιτέχνης, ο οποίος δεν ζούσε εδώ, δεν δρούσε εδώ, δεν αντιδρούσε εδώ και ούτε είχε ουσιαστική τριβή με τους εδώ δημιουργούς ή έστω μια κάποια πολιτική παρέμβαση. Και αντί ο κ. Χατζηγιάννης να αναγνωρίσει το εύλογο των αντιδράσεων των καλλιτεχνών και να αποδεχτεί σεμνά πως οφείλει να ιδρώσει για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, επέλεξε να τους αποκαλέσει «κερκίδα του φέισμπουκ» δικαιώνοντας πανηγυρικά τους λόγους δυσπιστίας τους.
