Του Αθανάσιου Έλλις
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Με το διακύβευμα των εκλογών να είναι δύο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις τρόπου ζωής, οι Αμερικανοί προσέρχονται στις κάλπες σε ένα περιβάλλον οργής και πλήρους απαξίωσης της «άλλης πλευράς», που φθάνει στα όρια του μίσους.
Οι μεν δεν ακούν τους δε. Οι «γέφυρες» ελάχιστες, αν και είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζονται σήμερα περισσότερο από ποτέ. Κανείς όμως δεν φαίνεται πρόθυμος να τις χτίσει. Αντίθετα, όλο και περισσότεροι γκρεμίζουν και τις λίγες που έχουν απομείνει.
Αυτοί που είναι διατεθειμένοι να ακούσουν και τις δυο πλευρές είναι ελάχιστοι. Το έργο τους εξαιρετικά δύσκολο. Αντιμετωπίζονται με χλευασμό, αν όχι επιθετικότητα, και από τους μεν και από τους δε.
Οι δημοσιογράφοι –όχι όλοι– αντί να παίζουν τον ρόλο του διαιτητή, έχουν αναλάβει προπονητές των ομάδων. Αντί να τηρούν ουδετερότητα και να υπηρετούν τις αρχές της αντικειμενικότητας και της αξιοπιστίας, περιορίζονται στην όλο και πιο δογματική προβολή της δικής τους άποψης, δαιμονοποιώντας στην πράξη την άλλη.
Κανείς δεν μιλάει. Ολοι φωνάζουν. Κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να κάνει ένα βήμα, έστω και μικρό, προς την άλλη πλευρά. Να επιχειρήσει να κατανοήσει την άλλη προσέγγιση, ακόμη και αν διαφωνεί. Και κανείς δεν επιθυμεί τον συμβιβασμό που λογίζεται πλέον στρατηγικά λάθος επειδή υπηρετεί τους στόχους της άλλης πλευράς οι οποίοι θεωρούνται, φυσικά, «καταστροφικοί».
Ολοι επιλέγουν την απολυτότητα. Είναι το πιο εύκολο, αλλά ταυτόχρονα και το πιο επικίνδυνο. Στη μεγαλύτερη δημοκρατία του πλανήτη, δεν τίθεται το εύλογο ερώτημα «ποιος θα κερδίσει» τις εκλογές, αλλά εάν θα υπάρξει νικητής, εάν αυτός θα γίνει αποδεκτός από τον αντίπαλο και τους οπαδούς του, ή ακόμη χειρότερο, αν θα σημειωθούν επεισόδια.
Αυτή δεν είναι εικόνα μιας σύγχρονης φιλελεύθερης κοινωνίας, αλλά συνταγή αυτοκαταστροφής. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, η εξίσωση δεν είναι απλή. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Αυτή είναι μια απλουστευτική και εύκολη απάντηση που αγνοεί πολλές παραμέτρους που χρήζουν στοχασμού.
Το σκηνικό δεν είναι άσπρο μαύρο. Υπάρχει πολύ γκρίζο με τον λαϊκισμό και τις υπερβολές να δεσπόζουν. Ο ρατσισμός, ο υπερεθνικισμός και άλλα χαρακτηριστικά που συναντώνται στη μια πλευρά, είναι προφανώς απόλυτα καταδικαστέες και επικίνδυνες συμπεριφορές.
Η απάντηση, όμως, δεν μπορεί να είναι η υπερβολική πολιτική ορθότητα και μάλιστα συχνά από μια κοινωνική ελίτ, οικονομικά εύπορη, η οποία απολαμβάνει πολλά από αυτά που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών στερείται.
Τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα και οι πληγές βαθύτερες.
