Του Αλέξη Παπαχελά
Η Αμερική περιμένει με αγωνία τι θα ξημερώσει το πρωί της Τετάρτης. Στο τρένο από τη Νέα Υόρκη για την Ουάσιγκτον η αγωνία και το ενδιαφέρον είναι έκδηλα.
Σε μια χώρα που σπάνια συζητάει πολιτικά, αυτό είναι το βασικό θέμα συζήτησης. Δύο άγνωστοι συνομιλούν για το αν θα ξαναζήσουν κάτι σαν την 6η Ιανουαρίου και το πώς θα ενωθεί η χώρα ξανά. Η συζήτηση καταλήγει σε ένα «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, χρειάζεται περισσότερη αγάπη».
Είναι προφανώς σημαντικές αυτές οι εκλογές, αλλά και υπαρξιακές.
Στην Αμερική που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε, υπάρχει η αίσθηση ότι η χώρα χάνεται και ότι η εκλογή του Τραμπ θα είναι η αρχή μιας σκοτεινής περιόδου. Οτι θα δυσκολέψει αφάνταστα η ζωή για τα μεγάλα πανεπιστήμια, θα υπάρξει κυνήγι μαγισσών και ότι σε θέσεις-κλειδιά θα μπουν μόνο «yes men».
Την ίδια ώρα ωστόσο καταλαβαίνεις και την άλλη πλευρά. Βλέποντας τις τουαλέτες που γράφουν «τουαλέτες για όλα τα φύλα», πληρώνοντας 30 δολάρια για ένα σάντουιτς και έναν καφέ σε ένα μαγαζί αλυσίδας ή κοιτώντας τις φριχτές εικόνες από ένα διαλυμένο Σαν Φρανσίσκο – θύμα ιδεοληψιών και ανεπάρκειας.
Θυμήθηκα ότι το 2016, ταξιδεύοντας πάλι με το τρένο στην ίδια διαδρομή πριν από τις εκλογές, έπιασα κουβέντα με μια γιατρό που ζούσε σε κάποιο προάστιο της Φιλαδέλφειας. Μου εξήγησε ότι, αν και δεν άντεχε τις αξίες και το στυλ του Τραμπ, θα τον ψήφιζε γιατί η χώρα χρειαζόταν αλλαγή. Αναρωτιέμαι τι θα ψηφίσει τώρα, γιατί όλα δείχνουν ότι γυναίκες σαν αυτήν μάλλον θα κρίνουν το αποτέλεσμα.
Το τρένο σταματάει στη Φιλαδέλφεια και το ζευγάρι των αγνώστων αποχαιρετιέται με μια κλασική αμερικανική φράση: «Μην το βάζουμε κάτω, θα είμαστε ΟΚ / Don’t give up, we will be ok».
