Χριστοδουλίδης εναντίον Χριστοδουλίδη

Τι κατάφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την «πρώτη κορυφαία πολιτική πράξη» του, για να θυμηθούμε και τις προεκλογικές του διακηρύξεις; Να προκαλέσει ένα μούδιασμα στην κοινή γνώμη. Και σε εκείνους που τον ψήφισαν, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι τα περί ανεξάρτητου κυβερνητικού σχήματος ήταν «too good to be true». Αλλά και σ’ εκείνους που δεν τον ψήφισαν, οι οποίοι βαθιά μέσα τους ήλπιζαν ότι θα όρθωνε το ανάστημά του στα κόμματα που τον στήριξαν. Σε κάθε περίπτωση βεβαίως δεν έγινε κάποια μεγάλη ζημιά. Οι άνθρωποι ως γνωστόν ξεχνάμε. Ευτυχώς, δε, για τους πολιτικούς ξεχνάμε εύκολα. Όλα αυτά που την τελευταία εβδομάδα προκάλεσαν ένα τσουνάμι απαξίωσης στα social media, πολύ σύντομα θα μπουν στην άκρη. Όχι γιατί δεν είναι σημαντικά, αλλά επειδή η καθημερινότητα είναι αμείλικτη και ξεπερνά τις όποιες επιφυλάξεις για τον έναν ή τον άλλον υπουργό. Γι’ αυτό επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: Τι κατάφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την πρώτη κορυφαία πολιτική του πράξη; Δυστυχώς γι’ αυτόν, το χειρότερο ήταν ότι αυτοαναιρέθηκε κατά τον πλέον κραυγαλέο τρόπο.

Το παρασκήνιο πριν από την εξαγγελία του πρώτου υπουργικού χαρακτηρίστηκε κυρίως από το κομματικό αλισβερίσι. Την ίδια ώρα όμως ήταν και ένα debate ανάμεσα στον Νίκο Χριστοδουλίδη με τον πολιτικό του εαυτό. Αν κάποιος εκτέθηκε λοιπόν, δεν ήταν οι κομματάρχες με τα περιβόητα βέτο τους. Ο Καρογιάν, ο Παπαδόπουλος και ο Σιζόπουλος έκαναν αυτό που έμαθαν να κάνουν όσα χρόνια βρίσκονται στην πολιτική: να παζαρεύουν καρέκλες. Στο πλαίσιο αυτό υπήρξαν και οι παράπλευρες απώλειες. Όπως η Αναστασία Παπαδοπούλου επί παραδείγματι, αναμφίβολα ικανή, αλλά συνάμα και υποψιασμένη, υποθέτω, για το πώς παίζεται το παιχνίδι. Όταν οι κομματάρχες ενεργούν «καθηκόντως» όλοι αυτοί που τους περιστοιχίζουν δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Γιατί όταν υπηρετείς πελατειακά κόμματα, με μοναδικό λόγο ύπαρξης τη νομή της εξουσίας, τότε πρέπει να είσαι έτοιμος και για τον ρόλο της Ιφιγένειας.

Ο Χριστοδουλίδης πάλι, που άλλα έλεγε προεκλογικά, με τις επιλογές που έκανε φάνηκε τελείως ανακόλουθος. Και για το 50% συμμετοχής γυναικών στο υπουργικό συμβούλιο και για τη μη συμμετοχή πρώην υπουργών ή κομματικών στελεχών. Δικές του δεσμεύσεις ήταν («ξεκάθαρα» πάντοτε) τις οποίες δεν τήρησε. Επιπλέον έκανε και το πλέον αδιανόητο: να διορίσει στη θέση του διευθυντή του Γραφείου του Προέδρου Δημοκρατίας συγγενικό του πρόσωπο. Μια πρωτοτυπία που δεν τόλμησε ούτε ο, σχετικά ευέλικτος στις δεσμεύσεις, πολιτικός του μέντορας.

Σε αυτή τη φάση δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε τους υπουργούς. Όπως έχει λεχθεί άλλωστε κατά κόρον, θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Όχι κατ’ ανάγκην στο τέλος της θητείας τους αλλά σε κάποιους μήνες, όταν καταθέσουν τα πρώτα δείγματα γραφής. Τότε θα καταλάβουμε αν η απόφαση του Προέδρου να βγάλει τον Μάκη Κεραυνό από τη ναφθαλίνη ήταν ορθή, αν η επαγγελματική δραστηριοποίηση του Γιώργου Παπαναστασίου στον τομέα της ενέργειας θα δημιουργήσει πρόβλημα ή αν η μη δραστηριοποίηση στον τομέα της τεχνολογίας του Φίλιππου Χατζηζαχαρία θα προκαλέσει πισωγύρισμα στον ψηφιακό μετασχηματισμό, για να περιοριστώ σε μερικά μόνο παραδείγματα. Για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα καθώς παρέλαβε ένα βαρύ χαρτοφυλάκιο από τον Γιάννη Τουμαζή, ο οποίος κατάφερε ένα αληθινό θαύμα σε μερικούς μόνο μήνες. Μακάρι ο Χατζηγιάννης να διαψεύσει τις Κασσάνδρες, η ευθύνη όμως που ανέλαβε ξεπερνά τις όποιες καλές προθέσεις, αφού απαιτεί διοικητικές ικανότητες (σύντομα ενσωματώνεται στο υφυπουργείο και το Τμήμα Αρχαιοτήτων) αλλά και βαθιά γνώση της πολιτιστικής πραγματικότητας επί του κυπριακού εδάφους. Εδώ θα είμαστε όμως και χωρίς προκαταλήψεις θα παρακολουθήσουμε το έργο των νέων υπουργών.

Όσο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι η ψυχρολουσία του «βαπτίσματος» να του έγινε τουλάχιστον μάθημα. Ακολουθεί εξάλλου δεύτερο κύμα διορισμών (Ημικρατικοί Οργανισμοί και διάφορα άλλα «φιλέτα» που ορέγονται οι κομματάρχες). Το στοίχημα τώρα πια είναι στη δεύτερη αναμέτρηση «Χριστοδουλίδης εναντίον Χριστοδουλίδη», ώστε ο Πρόεδρος να μην περάσει κάτω από τον πήχη που ο ίδιος έθεσε.