Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ο Παύλος Ξανθούλης δεν έχει μόνο καλό ρεπορτάζ, το γράφει και καλά. Γεγονός διόλου αυτονόητο καθώς ζούμε στον αστερισμό του «λεξιλογίου των 300 λέξεων» (όχι κατ’ ανάγκην στην κοινή ελληνική), ένα σύμπτωμα του καιρού μας που δεν άφησε δυστυχώς τη δημοσιογραφία ανεπηρέαστη. Ένα τέτοιο δείγμα καλού (και καλογραμμένου) ρεπορτάζ ήταν και το κείμενο που δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή Καθημερινή με τίτλο: «Κενά αέρος στην καταδίκη του ψευδοκράτους». Αφορούσε τη συζήτηση που διεξήχθη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με αφορμή την 41η επέτειο του ψευδοκράτους και στόχο την καταδίκη του. Μια συζήτηση η οποία αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη – σαν να στρέφει κανείς προς το μέρος του τον καθρέφτη κι αντικρίζει το αληθινό του πρόσωπο.
Δεν θα υποκύψω στον πειρασμό να σχολιάσω τις γραφικότητες, όπως π.χ. την αναφορά στην ομιλία του Μιχάλη Χατζηπαντέλα ο οποίος αυτοσυστήθηκε ως «Ελληνοκύπριος ευρωβουλευτής» και ανάμεσα σε άλλα ανέφερε: «… πριν από 50 χρόνια στην τουρκική εισβολή ήμουν ένα εκτοπισμένο βρέφος 40 ημερών». Το γελοίον του πράγματος άλλωστε είναι αυταπόδειχτο, οπότε ας παραμείνουμε καλύτερα στη μεγάλη εικόνα. Ξεκινώντας από την απουσία ακροατηρίου…
Το θέμα που μας καίει όσο οτιδήποτε άλλο, συζητήθηκε σε μια άδεια αίθουσα παρουσία μόνο των δικών μας ευρωβουλευτών, των Ελλήνων συναδέλφων τους και ελαχίστων ξένων. Ξεκινάμε λοιπόν από την παγερή αδιαφορία, η οποία υπογραμμίστηκε με την απουσία ψηφίσματος. Ακόμα και αυτός ο Μαργαρίτης Σχοινάς (απερχόμενος, πλην όμως εξαιρετικά προσεκτικός ως προς τις διατυπώσεις του) απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί ονομαστικά στην Τουρκία. Λες και το ψευδοκράτος φύτρωσε από το πουθενά. Λες και δεν πρόκειται για ένα θέμα εισβολής και κατοχής για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία φαίνεται να εξαντλεί τις ευαισθησίες της στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Εν όψει των πιο πάνω, ήταν περίπου νομοτέλεια να προκύψει μια συζήτηση εσωτερικού ενδιαφέροντος και κατανάλωσης. Με τη διαφορά όμως ότι το κοινό στο εσωτερικό ούτε ενδιαφέρον επέδειξε και ούτε καμία επιθυμία για να καταναλώσει τα όσα λέχθηκαν από τους Κύπριους ευρωβουλευτές.
Το δίδαγμα από αυτή την άχαρη ιστορία είναι πως δεν πρέπει να αισθανόμαστε μεγαλύτεροι από τη σκιά μας. Να έχουμε δηλαδή επίγνωση των μεγεθών. Δεν είναι η πρώτη φορά που το επισημαίνουμε σε αυτήν εδώ τη στήλη και φοβάμαι πως δεν θα είναι ούτε η τελευταία. Ο λόγος είναι απλός και αφορά στην άρνηση του πολιτικού μας δυναμικού να εμπεδώσει την πραγματικότητα. Το γεγονός δηλαδή ότι για την Ευρώπη αποτελούμε αμελητέα ποσότητα και το Κυπριακό είναι ένα «παγωμένο» θέμα που κανείς δεν βιάζεται να ξαναζεστάνει. Το δύσκολο ερώτημα είναι τι κάνουμε. Πάντως όχι μια συζήτηση μπροστά σε άδεια έδρανα, είναι η απάντηση. Μια ανούσια συζήτηση, χωρίς στόχευση, η οποία κράτησε κάτι παραπάνω από μισή ώρα. 36 λεπτά στο κενό, σαν επιμνημόσυνος λόγος για το Κυπριακό μεταξύ στενών συγγενών και φίλων.
Υγ. 1 Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε την επίσης άχαρη συζήτηση ποιους επιλέγουμε και με ποια κριτήρια τους ψηφίζουμε για να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο. Ο μικρός αριθμός των ευρωβουλευτών μας έπρεπε να είναι ένας επιπλέον λόγος για να εκλέγονται άνθρωποι με λόγο και πολιτικό περιεχόμενο. Δεν αναφέρομαι στην περίπτωση του νεαρού Φειδία, ο οποίος αντιμετωπίζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σαν μια Disneyland, διάσπαρτη με ευκαιρίες για βιντεάκια εκπαιδευτικού, ιστορικού ή ψυχαγωγικού περιεχομένου. Ο προβληματισμός αφορά και άλλους, «παραδοσιακούς» πολιτικούς κι όχι μόνο της τελευταίας φουρνιάς.
Υγ. 2 Παραμένοντας σε ευρωπαϊκό κλίμα, η Στέλλα Κυριακίδου κλείνει τον κύκλο της ως Ευρωπαία Επίτροπος και επιστρέφει στα πάτρια εδάφη. Με θετικό πρόσημο εκτιμώ, καθώς ολοκλήρωσε μια δύσκολη θητεία η οποία σημαδεύτηκε από την πρωτοφανή πανδημία, διαχειριζόμενη μάλιστα το πολύ κρίσιμο χαρτοφυλάκιο της Υγείας. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να τσιγκουνευόμαστε τα καλά λόγια, ιδιαίτερα στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε όπου η πολιτική δεν περνά τις καλύτερες μέρες της. Σε μια εποχή μάλιστα όπου ο λαϊκισμός σαρώνει το κομματικό τοπίο οριζόντια, το πολιτικό ύφος και ήθος της Στέλλας Κυριακίδου καταγράφεται με αίσθημα ανακούφισης.
