Του Σταύρου Χριστοδούλου
Αν αυτό το κείμενο δημοσιευόταν την περασμένη Κυριακή, ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης θα αναφερόταν ως «τέως γενικός ελεγκτής». Μετά από την ομιλία του όμως στην εκδήλωση των Οικολόγων, αλλά και μετά τη συνέντευξή του στον Ανδρέα Κημήτρη, ο Οδυσσέας είναι πλέον ο «εν δυνάμει υποψήφιος των επόμενων προεδρικών εκλογών». Το γεγονός έχει τη σημασία του κυρίως γι’ αυτούς που μπαίνουν αυτόβουλα δίπλα του στο κάδρο μετά την πρόσφατη καρατόμησή του. Εάν ανήκουν στους υποστηρικτές του, η εκδήλωση των αισθημάτων οργής και συμπαράστασης είναι μάλλον φυσιολογική. Εάν όμως υπάρχει η πιθανότητα να βρεθούν απέναντί του, μια αυτοσυγκράτηση δεν θα έβλαπτε, ως στοιχειώδες μέτρο αυτοπροστασίας τουλάχιστον.
Η αλήθεια είναι πως μόνο ένας πολιτικά αφελής δεν ανέμενε την εκδήλωση της υποψηφιότητας του Οδυσσέα για το 2028. Όχι μόνο γιατί οι πολιτικές του φιλοδοξίες ήταν το χειρότερα κρυμμένο μυστικό, αλλά και γιατί οι φανατικοί υποστηρικτές του φρόντιζαν να διαλαλούν σε όλους τους τόνους την ανάγκη αξιοποίησής του στη δημόσια σφαίρα. Η έκπληξη, ή το καινούργιο στοιχείο –αν θέλετε– στην παραφιλολογία για την ενδεχόμενη πολιτική του δραστηριότητα, αφορά στον τόνο και το περιεχόμενο της εξαγγελίας. Γιατί η μακροσκελής ομιλία του στην εκδήλωση των Οικολόγων ήταν ένα ξεκάθαρο πολιτικό μανιφέστο ενάντια στη διαφθορά και τη φτωχοποίηση. Ένα κάλεσμα συσπείρωσης κάτω από την ομπρέλα «Φωνή Δικαίου» των αυτοαποκαλούμενων αντισυστημικών και δυσαρεστημένων από τα παραδοσιακά κόμματα.
Η εξαγγελία του Οδυσσέα έχει διακριτά χαρακτηριστικά, με ειδικό πολιτικό βάρος. Κατ’ αρχάς έχει αριστερή αφετηρία, με μια ρητορική μάλιστα που απευθύνεται στο θυμικό των πολιτών. Αν ο Φειδίας κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει την απαξίωση στο σύστημα, ο Οδυσσέας μπαίνει δυναμικά στην αρένα για να κανονικοποιήσει τη λαϊκή οργή. Αλιεύει ψήφους από τη δεξαμενή των δυσαρεστημένων και ρίχνει δίχτυα στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Δεν χρειάζεται βεβαίως να μαντέψουμε ποιους θα έχει βοηθούς σε αυτή την ευγενή προσπάθεια. Το κομματικό παρασκήνιο βοά και είναι θέμα χρόνου (μετά τις εκλογές του 2026) για να μάθουμε πώς συμπληρώνεται η ομάδα της Φωνής Δικαίου. Στο παρόν στάδιο, ως Αρχηγός των Ανάρμοστων, ανεβάζει τους τόνους και διακηρύσσει: «Σας καλώ να συστρατευτούμε όλοι σε έναν ανένδοτο αγώνα για μιαν άλλη Κύπρο. Να γίνουμε όλοι μαζί Φωνή Δικαίου, για την Κύπρο που αξίζει στα παιδιά μας. Όχι την Κύπρο της λαμογιάς και της αρπαχτής. Όχι την Κύπρο στην οποία οι καταχραστές που κλείνουν το μάτι πονηρά, κυκλοφορούν ελεύθεροι με τις κρατικές λιμουζίνες». Και άλλα πολλά αντίστοιχου ύφους…
Το ύφος έχει τη δική του σημασία καθώς δίνει τον τόνο για το πώς σκοπεύει να πολιτευτεί. Δεν θα μασήσει τα λόγια του και δεν θα διστάσει να γίνει μελοδραματικός, με ατάκες του τύπου: «Φωνή Δικαίου. Αυτό θα είναι πλέον η φωνή σας μέχρι να βγάλουμε τη χώρα μας από αυτό το βούρκο». Το κοινό των social media λατρεύει τους υψηλούς τόνους και είναι έτοιμο να χειροκροτήσει ένα λαϊκό ήρωα, ο οποίος τσαλαβουτά (τόσο όσο) και στα λογοτεχνικά τσιτάτα. Ιδού λαμπρό δείγμα γραφής: «Θα κλείσω με τον αγαπημένο μου Καζαντζάκη. “Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει”. Τώρα είμαστε στην άκρη του γκρεμού. Ας βγάλουμε φτερούγες να πετάξουμε ψηλά, μακριά από την μπόχα που αναδύεται από τη βρώμικη Κύπρο που αυτοί κατέστρεψαν».
Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ήρθε για να μείνει. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Μπορεί να υπάρχουν κενά ακόμα στη στρατηγική του (εάν π.χ. θα ιδρύσει κόμμα το οποίο θα κατέλθει στις εκλογές του 2026 ή αν θα περιοριστεί σε μια Πολιτική Κίνηση) αλλά η μεγάλη εικόνα δεν αλλάξει: θα επιχειρήσει να επαναλάβει την πρακτική του Νίκου Χριστοδουλίδη.
Να κάνει δηλαδή προπόνηση επί τρία χρόνια ως εν δυνάμει υποψήφιος και στην τελική ευθεία για το 2028 να εμφανιστεί σαν έτοιμος από καιρό. Όσοι τον υποτιμούν, ή απλώς ελπίζουν ότι το «φαινόμενο» θα ξεφουσκώσει, είναι η ώρα να κάνουν δεύτερες σκέψεις.
