Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ας ξεκινήσουμε από τα καλά νέα: τον διορισμό του Ανδρέα Παπακωνσταντίνου στη θέση του γενικού ελεγκτή. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πιστώνεται με θετικό πρόσημο γι’ αυτή του την επιλογή, επειδή: Α. Ο νέος γενικός ελεγκτής διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Όχι μόνο λόγω της ακαδημαϊκής και επαγγελματικής του κατάρτισης (είναι εγκεκριμένος ελεγκτής) αλλά και των πολύ καλών δειγμάτων γραφής που έδωσε ως διευθυντικό στέλεχος του ΟΑΥ. Β. Η αποδοχή του κ. Παπακωνσταντίνου ήταν καθολική, με αναμενόμενους «αστερίσκους» ότι θα κριθεί στην πράξη. Για να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα αυτού του γεγονότος θα πρέπει να σκεφτούμε αντίστροφα. Τι θα γινόταν δηλαδή εάν ο Νίκος Χριστοδουλίδης επέλεγε ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, σε αυτή τη χρονική συγκυρία μάλιστα που το κλίμα είναι τόσο φορτισμένο μετά τη δικαστική καρατόμηση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη.
Κάπου εδώ τελειώνουν τα καλά νέα. Και περνάμε στα φαιδρά νέα ή για να ακριβολογούμε σε όσα εκτυλίχθηκαν στη χώρα «όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα». Δεν έχει νόημα να πούμε οτιδήποτε παραπάνω για τον Ζαχαρία Κουλία. Σε αυτήν τη στήλη άλλωστε, ακριβώς ένα χρόνο πριν, με αφορμή τους λαϊκίστικους ακροβατισμούς του βουλευτή, εστιάζαμε στο αυτονόητο λέγοντας: «Ο Νικόλας Παπαδόπουλος είναι καιρός να καταλάβει επιτέλους ότι ο Κουλίας εκθέτει το κόμμα που τον εξέλεξε. Η γραφικότητά του δεν έχει πια ούτε καν πλάκα». Προφανώς εκεί στο ΔΗΚΟ δεν ίδρωσε το αφτί κανενός, εξ ου και φτάσαμε στα σημερινά μασκαραλίκια: Το παρ’ ολίγον «πολιτικό πραξικόπημα» που εξήγγειλε εν είδει απειλής ο «ιδιοσυγκρασιακός» βουλευτής, χωρίς να σκάσει στο κόμμα του μύτη. Αναρωτιέμαι αλήθεια, τι άλλο πρέπει να συμβεί για να τον ανακαλέσουν στην τάξη; Εκτός και αν ισχύει το «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη» ή, για να το πούμε αλλιώς, αν η ηγεσία του ΔΗΚΟ τρέμει στην ιδέα ότι τυχόν αποδόμηση του Κουλία θα προκαλέσει διαρροή ψήφων.
Μακάρι όμως το πρόβλημα να ήταν το ΔΗΚΟ. Σε αυτή την περίπτωση θα εξαντλούσαμε μάλλον το θέμα με ένα παραπολιτικό σχόλιο. Η «πρωτοβουλία Κουλία» δυστυχώς προκάλεσε μια πολύ πιο βαθιά κρίση, ξεπερνώντας τον κομματικό του χώρο. Ιδού κάποια παραδείγματα αυτών που πρωταγωνίστησαν, για όλους τους λάθος λόγους, τις τελευταίες ημέρες: Ξεκινώντας από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος όχι μόνο απουσίαζε, όταν εκδόθηκε η πολύκροτη απόφαση για τον γενικό ελεγκτή, αλλά στη συνέχεια τηρούσε σιγήν ιχθύος, ενώ όλη η Κύπρος συζητούσε τις απειλές Κουλία. Στο κάδρο μπήκε και η πρόεδρος της Βουλής, η οποία ορθά ανέβαλε στο ταξίδι της στη Μάλτα, πλην όμως δεν είχε καμία επικοινωνία με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ούτε όμως και εκείνος επικοινώνησε, είναι το αντεπιχείρημα. Το αποτέλεσμα; Να αναρωτιούνται πολλοί αν αυτή η θλιβερή εικόνα της κορυφής του κράτους είχε αλλότρια κίνητρα, την αποκόμιση δηλαδή επικοινωνιακών κερδών. Στη μάχη των εντυπώσεων όμως μπήκαν και άλλοι, δυναμιτίζοντας το τοξικό κλίμα. Όπως π.χ. η Ειρήνη Χαραλαμπίδου, η οποία υπερέβαλε εαυτόν με αναρτήσεις του τύπου: «Έβαλε τάξη ο Κουλίας τελικά! Από τον φόβο των Ιουδαίων μην υλοποιήσει τις απειλές του για διορισμό ελεγκτή και άλλη μια θεσμική κρίση! Τώρα γιατί η Αννίτα διευκολύνει τον Χριστοδουλίδη θα πρέπει να το εξηγήσει η ίδια».
Ανάμεσα σε όσα απίστευτα εκτυλίχθηκαν, υπήρξε και μια στιγμή η οποία κατά την άποψή μου αποτέλεσε την κορύφωση του τραγέλαφου: η αποδοχή από τον Στέλιο Πλατή της πρότασης του Ζαχαρία Κουλία να τον διορίσει γενικό ελεγκτή! Για να το κάνουμε ακόμα πιο λιανά, ώστε να το εμπεδώσουμε όλοι: ο Στέλιος Πλατής, επιφανής οικονομολόγος και με πολιτικές φιλοδοξίες να είναι υποψήφιος για το ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας, κατάνευσε σε μια κραυγαλέα γελοία πρόταση, η οποία φλέρταρε με τη θεσμική εκτροπή.
Εν όψει όλων των πιο πάνω θα συμφωνήσουμε νομίζω στο εξής: Αυτή δεν είναι σοβαρή εικόνα κράτους. Είναι μια φαρσοκωμωδία που απαντά στο ερώτημα γιατί ένας 24χρονος εμφανίστηκε από το πουθενά και με το καλημέρα πήρε 20% των ψήφων.
stavros.christodoulou@gmail.com
