Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ο Μάριος Χαρτσιώτης ανησυχεί. Τόσο πολύ και τόσο συχνά, που η φράση «την έντονη ανησυχία του για τις αποδράσεις εξέφρασε ο υπουργός Δικαιοσύνης» έχει κερδίσει πλέον περίοπτη θέση ανάμεσα στα κλισέ της δημοσιογραφίας. Αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανησυχεί, ο οποίος δεν πάει πολύς καιρός που ντράπηκε και θύμωσε επίσης, τόσο ώστε να υψώσει τον τόνο της φωνής του μπροστά στα ανοιχτά μικρόφωνα. Μήπως όμως δεν ανησυχούν και οι εκπρόσωποι της Αστυνομίας; Αυτοί κι αν ανησυχούν, καθώς αλλάζουν τα πρόσωπα αλλά τα ρεζιλίκια επαναλαμβάνονται. Γενικά ομιλώντας, διάγουμε ώρες κοινής ανησυχίας χωρίς να προκύπτει απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα: Με τον ήλιο τα μπάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Ο λόγος για τις αποδράσεις που παίζουν πιο συχνά ως είδηση και από την «κρίσιμη καμπή του Κυπριακού». Ο τραγέλαφος με τον κομμωτή, ο οποίος έφυγε σαν κύριος από το οικογενειακό τσιμπούσι λέγαμε πως δεν θα ξεπεραστεί εύκολα. Το γεγονός, άλλωστε, ένα τσούρμο αστυνομικοί να πιαστούν στον ύπνο ενώ γύριζαν οι σούβλες, έμοιαζε με σενάριο μέτριας τηλεοπτικής σειράς. Ώσπου έγινε η απόδραση του Σουηδού από ιδιωτική κλινική στη Λάρνακα, όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο μοιράστηκε με δύο ακόμα πρόσωπα: μια δικηγόρο και έναν αστυνομικό. Η ατάκα της γυναίκας («πλήρωσα αστυνομικό για να μείνεις στην κλινική») προσέδωσε στην υπόθεση άλλες διαστάσεις. Έτσι που να μιλάμε πια για διασυρμό του αστυνομικού σώματος και κατρακύλα της αξιοπιστίας του σ’ έναν κατήφορο χωρίς πάτο.
Προτού κοπάσει ο κουρνιαχτός το έσκασε ακόμα ένας υπόδικος. Κι ύστερα άλλος ένας. Τα δωμάτια των νοσοκομείων αποδεικνύονται ιδανικό σημείο απόδρασης, άρα εύλογα διερωτάται όποιος διαθέτει κοινό νου: πόσο δύσκολο είναι να φυλάξεις μια πόρτα και ένα παράθυρο; Αν είναι δε τόσο δύσκολο ν’ ανταποκριθεί η αστυνομία μας σε κάτι τόσο απλό, τι πρέπει να υποθέσουμε για τις υποθέσεις υψηλού ρίσκου και επικινδυνότητας; Όπως π.χ. να κτυπήσει το οργανωμένο έγκλημα και να έχει αποτέλεσμα εκεί όπου κάνει κουμάντο ο υπόκοσμος: ναρκωτικά, εμπορία προσώπων, διαφθορά. Πώς πείθει η ανησυχία των αρμοδίων, για παράδειγμα, όταν μετά την απόδραση του ισοβίτη ο τότε αναπληρωτής διευθυντής των Φυλακών Χάρης Φιλιππίδης διορίστηκε επικεφαλής του ΤΑΕ; Εύλογα, λοιπόν, προκύπτει το ακόμα πιο κρίσιμο ερώτημα: πρόκειται απλώς για ανικανότητα ή κάτι χειρότερο;
Διάβασα με ενδιαφέρον την είδηση με τίτλο: «Σαρωτικές αλλαγές από Αρναούτη – Αλλάζει επικεφαλής η Λεμεσός, μετατίθεται ο Φιλιππίδης από το ΤΑΕ Αρχηγείου». Καλοδεχούμενες οι αλλαγές και οι μεταθέσεις, πλην όμως εδώ που φτάσαμε χρειάζονται πολύ περισσότερα για να πεισθούμε ότι θα μπει τέρμα στο σίριαλ γελοιοποίησης της Αστυνομίας. Η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τις «παθογένειες» που κληρονόμησε από τους προηγούμενους, οι οποίες είναι βεβαίως υπαρκτές και αδιαμφισβήτητες αφού, για να θυμηθούμε τα σχετικά πρόσφατα, το 2022 μόνο είχαμε έξι αποδράσεις παρά την αστυνομική φρούρηση. Γι’ αυτό όμως δεν έγινε αλλαγή σκυτάλης; Για να λυθούν και αυτά τα ζητήματα.
Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι καινούργιο και δεν το χρεώνονται οι σημερινοί κυβερνώντες. Με τη διαφορά ότι αυτούς εξέλεξε ο κυπριακός λαός, οπότε δεν έχει νόημα να μηρυκάζουμε διαρκώς τα παλιά. Ο νέος υπουργός κλείνει έναν χρόνο στην καρέκλα του και ο καθένας πια αναρωτιέται πότε τελειώνει η περίοδος χάριτος. Η παραίτηση φυσικά δεν είναι πανάκεια, αλλά αποτελεί μια έμπρακτη απόδειξη πολιτικής ευθιξίας. Ο Χαρτσιώτης δεν έθεσε το χαρτοφυλάκιό του στη διάθεση του Προέδρου, ούτε καν για τους τύπους. Και ο Πρόεδρος από την πλευρά του συνέχισε να εκφράζει την ανησυχία του, χωρίς όμως να θέλει να σπάσει αβγά. Αλλού, για πολύ πιο ασήμαντες αφορμές, οι υπουργοί πηγαίνουν σπίτι τους. Όχι για εκδικητικούς λόγους, αλλά επειδή αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να σταλεί στην κοινωνία το μήνυμα της λογοδοσίας. Προφανώς ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι αυτής της σχολής σκέψης. Ο πολιτικός του προϊστάμενος, όμως, ας μη διερωτάται μετά γιατί οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν χαμηλά ποσοστά στα θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης.
