Του Σταύρου Χριστοδούλου
Μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από ένα αργεντίνικο Malbec, μια ποικιλία τυριών και χαλαρή πολιτική κουβέντα. Η αλήθεια είναι πως πριν από μερικά χρόνια μια τέτοια συζήτηση άντε να έβγαζε κάνα παραπολιτικό. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή μ’ αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας, όπου πληροφορίες οι οποίες διακινούνται μεταξύ τυρού και αχλαδίου ενδύονται τον σοβαροφανή μανδύα του πολιτικού ρεπορτάζ. Το θέμα βεβαίως αφορά περισσότερο το δημοσιογραφικό σινάφι παρά τους αναγνώστες, οπότε δεν θα επεκταθώ. Μπαίνω όμως στον πειρασμό να προτείνω μια ενδιαφέρουσα άσκηση: την ανάγνωση ενός πολιτικού ρεπορτάζ διά της αφαίρεσης. Δηλαδή, πετάμε τον τίτλο - κράχτη, πετάμε τις ήδη δημοσιευμένες πληροφορίες, πετάμε τις λεκτικές σάλτσες και βλέπουμε τι απομένει. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν υπάρχει κάτι νέο, εκτός ίσως από μια πικάντικη πληροφορία, η οποία σε άλλες εποχές θα χώραγε σε ένα παραπολιτικό σχόλιο.
Στη δική μας περίπτωση και αφού πίναμε ήδη το δεύτερο ποτήρι κρασί, το θέμα μας ήταν οι προεδρικές εκλογές του 2028. Χωρίς να διεκδικούμε τις δάφνες (αλλά ούτε και την αγωνία) του πολιτικού ρεπορτάζ, ιδού πού καταλήξαμε για το «τι παίζει» εκεί έξω:
Κατ’ αρχάς, το σημαντικότερο όλων είναι ότι έχουμε ήδη υποψήφιο, τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Από ό,τι μαθαίνω ο Νίκος Χριστοδουλίδης συσκέφθηκε με τον στενό κύκλο των συνεργατών του για τις εκλογές του 2028 κι ας μεσολαβούν τρία ολόκληρα χρόνια ώς τότε. Η εν δυνάμει υποψηφιότητά του «ριγάρει», αν όχι το γήπεδο, οπωσδήποτε τη δεξιά πλευρά του γηπέδου. Έχει ειδική σημασία η διαπίστωση, καθώς σε αυτό το πολιτικό φάσμα, που εκτείνεται από το κέντρο και δεξιότερα, παρατηρείται έντονη κινητικότητα. Αφενός επειδή η Αννίτα Δημητρίου δεν κρύβει τις προεδρικές της φιλοδοξίες και αφετέρου επειδή δεν είναι η μόνη που προσβλέπει στην προεδρία της Δημοκρατίας από τον χώρο του Δημοκρατικού Συναγερμού. Πρόσωπο κλειδί στις εξελίξεις θα πρέπει να θεωρείται ο Αβέρωφ Νεοφύτου, είτε γιατί θα διεκδικήσει ο ίδιος, είτε γιατί θα ρίξει το πολιτικό του βάρος υπέρ ενός άλλου προσώπου. Σε αυτή τη φάση ας αρκεστούμε στο εξής: κανείς δεν πρέπει να υποτιμά το λαϊκό έρεισμα του Φαίδωνα Φαίδωνος. Τι βγάζει η «σούμα» των πιο πάνω; Μια διχοτομημένη (στην καλύτερη περίπτωση) ή μια τριχοτομημένη (στη χειρότερη περίπτωση) Δεξιά. Γεγονός που δίνει ελπίδες σε μια «outsider» κεντροαριστερή υποψηφιότητα για να διεκδικήσει με αξιώσεις.
Η πραγματικότητα είναι πως στην απέναντι πλευρά του κομματικού χάρτη υπάρχει μια αντιστροφή της εικόνας: κινητικότητα μηδέν. Στο ΑΚΕΛ δεν έχει ανοίξει η συζήτηση για τις προεδρικές του 2028, αν και διακινούνται κάποια ονόματα ως «εν δυνάμει μνηστήρες» ή έστω πρόσωπα που δεν κρύβουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Από τη στιγμή, όμως, που το ΑΚΕΛ δεν ανοίγει τα χαρτιά του όλ’ αυτά παραμένουν στο επίπεδο των προθέσεων και δεν έχουν καν παραπολιτική αξία. Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος δεν λειτουργεί ως σύμμαχος γι’ αυτή την πλευρά του πολιτικού φάσματος (από το Κέντρο προς τα Αριστερά). Αφενός, επειδή η περίοδος χάριτος (μη κινητικότητας) εξαντλείται την επομένη των βουλευτικών εκλογών του 2026 και αφετέρου επειδή υπάρχει ένας τουλάχιστον υποψήφιος με κεντροαριστερή ατζέντα: ο δημοφιλής Οδυσσέας Μιχαηλίδης. Με άλλα λόγια, αν το ΑΚΕΛ δεν ανοίξει εσωτερικά το θέμα των προεδρικών εκλογών το 2026, κινδυνεύει σοβαρά να χάσει το momentum ή όπως είναι της μόδας να λέγεται αυτό τον καιρό: «να μην είναι relevant».
Για να ολοκληρωθεί η εικόνα θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το «X Factor» αυτής της εκλογικής αναμέτρησης: τις δυναμικές δηλαδή που θα αναπτυχθούν ερήμην του σημερινού κομματικού χάρτη. Όπως π.χ. τη φημολογούμενη υποψηφιότητα του Χρίστου Στυλιανίδη, ο οποίος ετοιμάζεται να επαναπατρισθεί πολιτικά εν όψει του 2028. Ή τα εκλογικά αντανακλαστικά αυτών που ψήφισαν Φειδία και ενδεχομένως να στραφούν σε «αντισυστημικές» επιλογές. Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι παρά σκέψεις μεταξύ δύο φίλων, οι οποίοι πολιτικολογούν ως συνήθως πίνοντας το κρασάκι τους ένα απόγευμα στη Λευκωσία.
