Του Σταύρου Χριστοδούλου
Τους δείχνουν το φεγγάρι κι αυτοί κοιτάνε το δάκτυλο. Επειδή τους έχει τυφλώσει ο κομματικός φανατισμός ή απλώς επειδή είναι ηλίθιοι. Ή ακόμα χειρότερα επειδή αυτή η κοντόφθαλμη στάση εξυπηρετεί την ατζέντα τους, για να χρησιμοποιήσω μια χυδαία λέξη του συρμού. Τηλεπαρουσιαστές που ψωμίζονται από μια αυτοαναφορική τάχαμου ψυχαγωγία (ριάλιτι, κουτσομπολιό και ηθικοπλαστικά λογύδρια – όλα στο μπλέντερ για λίγα ψίχουλα τηλεθέασης) και δημοσιογράφοι με περγαμηνές, οι οποίοι ξεπλένουν τα γεγονότα ανάλογα με τα πολιτικά θέλω του εργοδότη τους.
Για τους τηλεαστέρες τύπου Κανάκη, τα λέει ξεκάθαρα ο ρεπόρτερ του ΣΚΑΪ Χρήστος Νικολαΐδης: «Άκου λοιπόν γελοίε τυπάκο, που έγινες εκατομμυριούχος ως διασκεδαστής: όταν εγώ έφτασα στα Τέμπη, μαζί με τους συναδέλφους μου, τα παπούτσια μου κολλούσανε πάνω στις πυρωμένες λαμαρίνες. Οι Πυροσβέστες και οι ΕΚΑΒίτες δακρυσμένοι μαζεύανε ανθρώπινα μέλη και στοιβάζανε τις μαύρες σακούλες πλάι στα συντρίμμια. Την ατμόσφαιρα πλάκωνε η πιο άσχημη μυρωδιά που έχω ποτέ νιώσει, ένα μείγμα καμένης σάρκας, λαδιών και λιωμένης λαμαρίνας. Δεν κοιμήθηκα 48 ώρες. Γιατί έψαχνα. Και ξέρεις κάτι κ. Τηλεαρτίστα; Αν σήμερα όλη η Ελλάδα ξέρει με σαφήνεια πώς, πότε και γιατί έγινε το δυστύχημα, εάν τώρα όποιον Έλληνα και να ρωτήσεις θα σου πει για τη βάρδια των σταθμαρχών, για τα ψαλίδια που έμειναν κλειστά, για το σύστημα τηλεδιοίκησης που δεν δουλεύει, για το ποιος ήταν υπηρεσία εκείνη την ώρα και τόσα άλλα, είναι γιατί οι δημοσιογράφοι που εσύ με τέτοιο ποταπό τρόπο βρίζεις, τα ανακάλυψαν και τα μετέδωσαν».
Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Στην άλλη, εξίσου αποκαρδιωτική όψη, συνωστίζονται επαγγελματίες της ενημέρωσης που είτε κάνουν σοβαροφανείς αναλύσεις αφήνοντας εκτός κάδρου τις ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είτε βλέπουν πίσω από τις λαϊκές αντιδράσεις τον ΣΥΡΙΖΑ. Την περασμένη Τετάρτη για παράδειγμα συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, βγήκαν στους δρόμους. Έτσι δημιουργήθηκε ένα μεγαλειώδες ανθρώπινο ποτάμι που κόχλαζε από οργή. Ήταν η κορύφωση των καθιστικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στα σχολεία και των διαδηλώσεων στο Σύνταγμα. Ήταν αυτό που κατέγραψε ο Νίκος Μωραΐτης σε ένα ευθύβολο στίχο του: «…κάτι Ελλάδες σαν θηρία. Κι όταν πια ξεσπάσουν δε θα είναι αργά, έτσι γράφεις πάντα Ιστορία με τα δάχτυλα…».
Είναι δυνατόν αυτό το θηρίο, την Ελλάδα που ύψωσε φωνή και ανάστημα, να μην το είδαν σοβαροί δημοσιογράφοι και υπεράνω πάσης υποψίας ΜΜΕ; Κι όμως, την ημέρα που σειόταν ο τόπος πολλοί αντί να κοιτάνε το φεγγάρι κοιτούσαν το δάκτυλο. Ή ακόμα χειρότερα αλληθώριζαν σε ήσσονος σημασίας θέματα –όπως τις φωτογραφίες κάποιων ηθοποιών που γέλαγαν στην πορεία– μιλώντας για ασέβεια προς τους νεκρούς.
Δεν έχει νόημα να πραγματευτούμε τα αυτονόητα. Προφανώς δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη ρηχότητα κάποιων, λίγων ευτυχώς, ιδιαίτερα όταν αυτοί είναι καλλιτέχνες. Αλλά, την ίδια ώρα, δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας τόσο απροκάλυπτα. Η ουσία δεν αφορά στη στάση αυτών που αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Είτε μιλάμε για τηλεαστέρες τύπου Λιάγκας, με ολοφυρμούς πάνω από τα αποκαΐδια, είτε για ηθοποιούς που πόσταραν χαμογελαστές σέλφι στην πορεία διαμαρτυρίας για το μακελειό. Η ουσία υπερβαίνει αυτές τις γελοιότητες και αφορά στη μεγάλη εικόνα.
Το φεγγάρι που δείχνει το δάκτυλο είναι μια ρημαγμένη χώρα. Μια χώρα η οποία έλαβε 700 εκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε λιγότερο από δέκα χρόνια για το σιδηροδρομικό της δίκτυο και ουδείς γνωρίζει τι τα έκανε. Αυτό που ξέρουμε, γιατί το είδαμε να απλώνεται εφιαλτικό μπροστά στα μάτια μας, είναι το αποτέλεσμα της άθλιας πολιτικής που έκρυβε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Ανεπαρκείς πολιτικοί, όπως ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος λίγο καιρό πριν ωρυόταν στη Βουλή ότι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας. Τι να την κάνουμε την παραίτηση και τι να πούμε για τη διπλωματία των δακρύων; Αυτό που έγινε στα Τέμπη ήταν έγκλημα. Έγκλημα με ηθικούς αυτουργούς. Οι νεκροί θα δικαιωθούν μόνο αν όσοι ευθύνονται λογοδοτήσουν γι’ αυτό.
