Μια φωτογραφία

Scripta manent. Έτσι λέγαμε πάντα. Πλην, όμως, οι εποχές αλλάζουν και στον νέο ψηφιακό κόσμο τα «αποτυπώματα» που αφήνει κανείς πίσω του αποδεικνύονται εξίσου σημαντικά. Μια φωτογραφία επί παραδείγματι. Μια στιγμή, η οποία μπορεί να «χαλάσει» την εικόνα ενός δημοσίου προσώπου που κτίστηκε με τόσο κόπο.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης άνοιξε τον δρόμο στη μάχη της εικόνας. Κατηγορήθηκε μάλιστα ότι επένδυσε στις εντυπώσεις περισσότερο απ’ ό,τι στην ουσία για να κερδίσει την κούρσα τον εκλογών. Εκείνη, όμως, που ξεχώρισε εντέλει ήταν η Αννίτα Δημητρίου. Με σχέδιο και συνέπεια. Προσέλαβε ανθρώπους οι οποίοι επεξεργάστηκαν το δημόσιο προφίλ της με κάθε λεπτομέρεια. Η περίπτωσή της άλλωστε προσφέρεται για να αξιοποιηθούν τα σύγχρονα εργαλεία επικοινωνίας. Είναι νέα, οπότε έχει καλύτερο «γκελ» στα κοινωνικά δίκτυα. Είναι επίσης ωραία γυναίκα, άρα τη «θέλει» ο φακός. Η Αννίτα με την ομάδα της χρησιμοποίησαν όλα τα στερεότυπα, αγνοώντας τα όποια σκωπτικά σχόλια. Οι φωτογραφίες με παιδιά και ηλικιωμένους, που απευθύνονται στο συναίσθημα του μέσου ψηφοφόρου, είναι το φόρτε της. Αλλά και φωτογραφίες πιο «θεσμικές», οι οποίες εκπέμπουν κύρος και κάνουν ενδιαφέρον κοντράστ με το νεαρό της ηλικίας της. Κάπως έτσι κτίστηκε η υψηλή δημοτικότητά της. Με τη μεγαλύτερη έμφαση στην εικόνα και «τόσο όσο» στο πολιτικό περιεχόμενο.

Ασχολείται κανείς με το πολιτικό περιεχόμενο; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να τη δώσουν όσοι κουνούν το δάκτυλο, καυτηριάζοντας τα νέα πολιτικά ήθη. Νομίζω εκεί που θα συναντηθούμε πολλοί, είναι στην παραδοχή ότι στην εποχή που το εκλογικό σώμα ανταμείβει τον Φειδία με 20%, το περιεχόμενο δεν τίθεται ως προτεραιότητα. Αρκεί ο πολιτικός να αγγίζει τα θέματα με τρόπο που να γίνονται αντιληπτά. Αρκεί να δείχνει οικείος –«ένας από εμάς»– και να μην κουνάει διδαχτικά το δάχτυλό του. Προσόντα που όχι μόνο διαθέτει η Αννίτα Δημητρίου, αλλά έδειξε ότι μπορεί να τα αξιοποιήσει για να πάει ένα βήμα παρακάτω. Να τσαλακωθεί. Να γίνει η κοπέλα που δηλώνει άγνοια για τα παραδοσιακά ανδρικά κάστρα, όπως π.χ. ένα σπασμένο κολάνι αυτοκινήτου. Ναι, είναι τόσο απλοϊκό όσο ακριβώς ακούγεται. Το θέμα είναι να μπορείς να το υποστηρίξεις. Η κυρία Πρόεδρος το έπραξε κατ’ επανάληψη και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη επιτυχίας από τα υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.

Τι μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τα πιο πάνω; Η αντιστροφή της εικόνας. Το ίδιο εργαλείο, αλλά από την ανάποδη. Μια στιγμή μπορεί να είναι αρκετή για να θολώσει την εικόνα που φωτίστηκε με τόση σπουδή και φροντίδα. Μια φωτογραφία. Εν προκειμένω η φωτογραφία της Αννίτας Δημητρίου στο φετινό μνημόσυνο του Γρίβα. Με σκυθρωπό πρόσωπο, ντυμένη στα μαύρα, σαν να βιώνει μια προσωπική απώλεια. Υποβασταζόμενη από έναν ιερωμένο και μιαν αγωνίστρια της ΕΟΚΑ. Οι συμβολισμοί είναι τόσο κραυγαλέοι που φλερτάρουν επικίνδυνα με τη γραφικότητα. Ιδιαιτέρως για όποιον διαθέτει καλή μνήμη και θυμάται τη δήλωσή της πέρυσι τον Ιανουάριο: «Αρκετά με αυτό το θέμα κάθε χρόνο, αν θα πάμε ή δεν θα πάμε στο μνημόσυνο του οποιουδήποτε. Έχουμε τόσα θέματα να διαχειριστούμε και θα συζητούμε τώρα για το 1955 και το 1821; Φτάνει, νομίζω. Πλήρης σεβασμός στην ιστορία μας, αλλά έχουμε τόσα θέματα στα οποία πρέπει να εστιάσουμε».

Μάλλον φέτος δεν είχαμε τόσα θέματα για να εστιάσουμε κι έτσι επέλεξε το μνημόσυνο του «οποιουδήποτε». Ή, το πιο πιθανόν, ένιωσε τα χνώτα του ΕΛΑΜ τόσο κοντά της, ώστε να επιστρέψει στους παλιούς και δοκιμασμένους δρόμους της εθνικοφροσύνης. Δύο σχόλια, για το διά ταύτα: Πρώτον, αν η Αννίτα Δημητρίου ήταν μόνο ηγέτης του ΔΗΣΥ το θέμα θα ήταν ήσσονος σημασίας και θα εξαντλείτο σε δυο αράδες. Δεύτερον, επειδή η Αννίτα Δημητρίου είναι πρόεδρος της Βουλής, το θέμα είτε το θέλει είτε όχι αποκτά ειδικό πολιτικό βάρος. Σε απλά ελληνικά, ένας πολιτειακός αξιωματούχος –η δεύτερη τη τάξει πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας– δεν αποδίδει τιμές στον άνθρωπο που επιχείρησε να ανατρέψει διά της βίας τη νόμιμη κυβέρνηση του κράτους.