Ο πάτος

Δεν έχει νόημα ν’ ανακυκλώσω όσα λέχθηκαν μεταξύ του Φειδία και του Χριστόφορου Τορναρίτη στο περιβόητο podcast. Θα μείνω στο γεγονός ότι ο «καβγάς» τους ήταν ό,τι πιο χυδαίο και φτηνιάρικο καταγράφηκε στη δημόσια σφαίρα με πρωταγωνιστές πολιτικά εκτεθειμένα πρόσωπα. Καθώς, είτε το θέλουμε είτε όχι, ο ένας είναι εκλεγμένος ευρωβουλευτής και ο άλλος προαλείφεται για κομματάρχης. Όσοι πάντως απόλαυσαν το «επεισόδιο», ιδιαιτέρως αυτοί που δεν ανήκουν στο κοινό των Παρατράγουδων της Αννίτας Πάνια, θα πρέπει να αναρωτηθούν τόσο για το γούστο τους όσο και για το πολιτικό τους κριτήριο. Γιατί αν μέχρι χθες το θέμα ήταν ο θρίαμβος του τίποτα, τώρα πια έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο: πιάσαμε κανονικά πάτο.

Η δικαιολογία ότι ανάλογες χαμηλού επιπέδου πολιτικές συμπεριφορές έχουμε ζήσει και στο παρελθόν, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κανένα. Όχι γιατί δεν υπήρξαν φαιδροί πολιτικοί ή δεν εκλέγονται λαϊκιστές. Η διαφορά βρίσκεται στην εμβέλεια. Τα μασκαραλίκια π.χ. του Ματσάκη ή οι γραφικότητες του Κουλία χαρακτηρίζουν τους ίδιους και δεν απηχούν την κοινωνία ευρύτερα. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή με τον Φειδία, του οποίου η εκλογή (και το υψηλό ποσοστό που έλαβε) σηματοδοτεί ένα μαζικό ρεύμα, μια νέα τάση στην κοινωνία. Ένα ρεύμα που εκφράζει την απαξίωση στα κόμματα και εκτονώνει τον θυμό των πολιτών για την πραγματικότητα της ζωής τους.

Σε αυτό το σημείο αξίζει τον κόπο να βάλουμε μια άνω τελεία και να αναρωτηθούμε: μπορεί η απάντηση στη «χρεοκοπία» των κομμάτων να είναι η σαβούρα του διαδικτύου; Εν ολίγοις, είμαστε έτοιμοι να εκχωρήσουμε σε αμόρφωτους, λαϊκιστές και αμφιβόλου ποιότητας τύπους την τύχη μας; Γιατί τώρα ίσως να έχει πλάκα, σύμφωνα με κάποιους, το τσίρκο που παρακολουθούμε, όμως τι θα γίνει όταν αυτοί κληθούν να νομοθετήσουν; Τι θα συμβεί όταν κραυγαλέα ακατάλληλες «ιδιοσυγκρασιακές» περιπτώσεις εκλεγούν απλώς και μόνο επειδή είναι δημοφιλείς γενικώς και αορίστως; Αυτοί που χειροκροτούν τον κάθε Φειδία, τον κάθε Τορναρίτη και την κάθε Νανά, έχουν άραγε επίγνωση τι είδους (και πόσα) νούμερα κυκλοφορούν εκεί έξω;

Δεν έχει καθόλου πλάκα λοιπόν αυτή η θλιβερή ιστορία. Και δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση στην ξύλινη γλώσσα ή στη βαρεμάρα των κομμάτων. Όποιος επιλέγει να πορευτεί σε αυτό τον δρόμο θα πρέπει να έχει το θάρρος –αν μη τι άλλο– να αποδεχτεί την αντανάκλαση αυτής της νέας χυδαιότητας στον καθρέφτη του. Γιατί ο τόπος δεν θα πάει μπροστά «τιμωρώντας» τα κόμματα με τη στήριξη προσώπων που δεν θα τους εμπιστευόσουν την πιο χαμηλόβαθμη θέση στη δουλειά σου. Πρόκειται για ανευθυνότητα και για επιπολαιότητα την οποία θα πληρώσουμε όλοι.

Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η «Φειδιοποίηση» της δημόσιας ζωής δεν αφορά μόνο την πολιτική. Πρόκειται για φαινόμενο που απειλεί να πάρει παραμάζωμα πολλά άλλα, ανάμεσά τους και τη δημοσιογραφία όπως τη γνωρίζαμε ώς τώρα. Γιατί να γράφουμε στήλες στις εφημερίδες ή στα websites επί παραδείγματι; Ποιος ο λόγος να μη χρησιμοποιούμε μονάχα τις 300 βασικές λέξεις ή ακόμα καλύτερα να υιοθετήσουμε τα κυπριακά του καφενέ που είναι και του συρμού; Γιατί να κάνουμε δημοσιογραφικές συνεντεύξεις ή ενημερωτικές εκπομπές αφού με ένα podcast (όπως τόσα και τόσα «παιθκιά» γύρω μας) μπορούμε να έχουμε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία; Η «κατεστημένη» δημοσιογραφία άλλωστε ευθύνεται για πολλά, ας δώσουμε λοιπόν χώρο στους ινφλουένσερς που βγάζουν με τόση ευκολία τη γλώσσα στο σύστημα.

Αν δεν το καταλάβαμε παίζουμε με τη φωτιά. Το γεγονός δε ότι πιάσαμε πάτο και κάποιοι αρνούνται να το αποδεχτούν, κάνει τα πράγματα πολύ πιο ανησυχητικά. Ο καθένας ας αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του, γνωρίζοντας ότι και αυτός κρίνεται. Γιατί ακόμα και στο χαοτικό περιβάλλον των social media τα «αποτυπώματα» μένουν και μας ακολουθούν. Δεν γίνεται π.χ. να υποστηρίζουμε στα σοβαρά ότι η νεολαία (και όχι μόνο) θα μάθει τη σύγχρονή μας ιστορία με βιντεάκια του τύπου «ιστορίες του παππού προς τον εγγονό». Λυπάμαι, αλλά ακόμα και η αφέλεια έχει κάποια όρια.

stavros.christodoulou@gmail.com