Του Σταύρου Χριστοδούλου
Οποιος έχει την ευκαιρία να συνομιλεί με κυβερνητικά στελέχη, εύκολα διαπιστώνει ότι το «αφήγημα» είναι ίδιο και επαναλαμβανόμενο: η κυβέρνηση και ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης προσωπικά αδικούνται. Είτε γιατί τα «εχθρικά» ΜΜΕ ασκούν σκληρή και ενίοτε άδικη κριτική, είτε γιατί οι δημοσκοπήσεις αναπαράγουν ένα κλίμα δυσαρέσκειας στην κοινωνία το οποίο βρίσκεται σε απόλυτη αναντιστοιχία με τους δείκτες της οικονομίας, είτε γιατί τα προβλήματα της καθημερινότητας διογκώνονται μέσα στο τοξικό περιβάλλον των social media. Αυτά τα λένε οι σοβαροί και μετρημένοι. Υπάρχουν βεβαίως και οι άλλοι, οι «αυθόρμητοι» χειροκροτητές, που επινοούν θεωρίες συνωμοσίας ή ακόμα χειρότερα τα παίρνουν όλα πολύ προσωπικά. Δεν θα ασχοληθούμε με αυτούς καθώς υπάρχουν αρμοδιότεροι, ειδικοί επιστήμονες που εντρυφούν στην άβυσσο της ψυχής, για να αναλύσουν τις εξάρσεις πίστης και αφοσίωσης στην όποια εξουσία.
Μια ψύχραιμη ανάλυση των αιτίων σε σχέση με το αρνητικό πρόσημο που λαμβάνει η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη καλό είναι να εστιάσει όχι στα μεγάλα και βαρύγδουπα αλλά στα μικρά και καθημερινά. Κοντολογίς σε αυτά που διαμορφώνουν το ύφος της σημερινής διακυβέρνησης. Αντιλαμβάνομαι ότι οι πολιτικοί έχουν μια έφεση στην υψηλή πολιτική και τις γεωπολιτικές αναλύσεις, πλην όμως αυτά ελάχιστους αφορούν. Ο κόσμος θα ασχοληθεί με ό,τι επηρεάζει την τσέπη του (η διπλή αναβάθμιση της οικονομίας π.χ. δεν έλυσε το πρόβλημα της ακρίβειας ούτε και άλλα ζωτικής σημασίας προβλήματα όπως το στεγαστικό) και ό,τι προκαλεί τη νοημοσύνη του. Το τελευταίο ειδικά, που κάποιοι βιάζονται να υποβιβάσουν σε «πολιτικό κουτσομπολιό», αποτελεί τον πυρήνα της χαμηλής δημοτικότητας του Νίκου Χριστοδουλίδη.
Ο Πρόεδρος, ως υποψήφιος, είχε προτάξει ένα άλλο ύφος εξουσίας. Είχε ανεβάσει τον πήχη ψηλά μιλώντας για εκσυγχρονισμό που θα απογαλάκτιζε επιτέλους την κυβερνητική μηχανή από το κράτος του ’60. Αν λοιπόν αναρωτιούνται εκεί στον Λόφο τι πάει λάθος δεν έχουν παρά να ξαναδιαβάσουν με προσοχή την ανακοίνωση του υπουργείου Γεωργίας: «… κανένας υπάλληλος του ΥΓΑΑΠ ανεξαρτήτως βαθμίδας δεν θα προβαίνει σε δηλώσεις στα ΜΜΕ αν πρώτα δεν μιλήσει με την κα Έλενα Φυσέντζου, εάν δεν έχει λάβει την έγκριση από την κα Υπουργό και αν δεν τύχει της απαραίτητης καθοδήγησης για το τι θα πει, από το Γραφείο της κας Υπουργού…».
Θα ήταν απλώς αστείο, εάν ζούσαμε στο 1984. Όταν όμως αυτό το φιρμάνι εκδίδεται από υπουργό το 2024 πρόκειται για ένα καταγέλαστο αυτογκόλ το οποίο χρεώνεται η κυβέρνηση. Η Μαρία Παναγιώτου άλλωστε δεν ήταν παρά ένα ακόμα κομματικό στέλεχος (μεσαίου βεληνεκούς κιόλας) που η τύχη του χαμογέλασε για να βρεθεί με υπουργικό χαρτοφυλάκιο. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι καβάλησε το καλάμι, γεγονός που ενδεχομένως γραφτεί κάποτε στις υποσημειώσεις της Ιστορίας. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, όμως, δεν έχει καμία δικαιολογία όταν ανέχεται αυτού του είδους τις αναχρονιστικές συμπεριφορές. Κι όταν το κάνει, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η ανοχή καταγράφεται ως ένα ακόμα κρούσμα αποτυχίας γι’ αυτά που υποσχέθηκε να κάνει.
Υγ. 1. Πρόσφατα βρέθηκα στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου και αντίκρισα την άλλη όψη: το ποτήρι να είναι μισογεμάτο. Είδα δεκάδες νέα παιδιά, φοιτητές και φοιτήτριες, να μελετούν σε ένα υποδειγματικό περιβάλλον – ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα με την υπογραφή του κορυφαίου Ζαν Νουβέλ. Μια άλλη Κύπρος, αντίδοτο στην γκρίνια και τη μιζέρια που μας κατακλύζει καθημερινά. Με κίνδυνο να ακουστώ πομπώδης, τολμώ να πω ότι αισθάνθηκα υπερήφανος για το αισθητικό επίπεδο και την ποιότητα που προσφέρει το κρατικό πανεπιστήμιο της χώρας μου.
Υγ. 2. Την περασμένη Δευτέρα το Δ.Σ. του ΘΟΚ, σε μια συγκινησιακά φορτισμένη τελετή, τίμησε τον Νίκο Χαραλάμπους δίνοντας το όνομά του στη Νέα Σκηνή. Έναν καλλιτέχνη που όπως εύστοχα είπε η σπουδαία Αννίτα Σαντοριναίου, υπήρξε «η μήτρα του σύγχρονου κυπριακού θεάτρου». Ας μου επιτραπεί μια παρατήρηση, με την ελπίδα ότι η κυρία υφυπουργός Πολιτισμού διαβάζει εφημερίδες: Τους μεγάλους καλλιτέχνες οφείλουμε ως πολιτεία να τους τιμούμε και όταν είναι ενεργοί. Ογκόλιθοι της τέχνης, όπως π.χ. η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, αξίζουν τουλάχιστο ένα ευχαριστώ απ’ όλους μας.
