Του Σταύρου Χριστοδούλου
Τη βδομάδα που πέρασε η πολιτική επικαιρότητα απέκτησε γηπεδικά χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό, με ποδοσφαιρικούς όρους μιλώντας, θα λέγαμε πως το ματς ανάμεσα στον ΑΠΟΕΛ και την κυβέρνηση έληξε με την ταπεινωτική ήττα του Νίκου Χριστοδουλίδη, επειδή ο Πρόεδρος σύρθηκε από τις απαξιωτικές ιαχές της κερκίδας, αδειάζοντας τον υπουργό του. Αν αυτό το γεγονός σηματοδοτούσε μια κακή στιγμή για την κυβέρνηση θα ήταν ήσσονος σημασίας. Δυστυχώς, όμως, η «ήττα» αφορά την πολιτική εν γένει, σε μια εποχή ειδικά όπου πολλά θυσιάζονται στον βωμό των εντυπώσεων.
Ποιο ήταν αλήθεια το «αμάρτημα» του Γιάννη Παναγιώτου; Ότι τόλμησε να ονοματίσει ένα ιστορικό ποδοσφαιρικό σωματείο για τα χρέη εκατομμυρίων προς το κράτος. Θα μπορούσε να αποφύγει το όνομα; Ως υπόθεση εργασίας ας πούμε ναι. Τι όμως θα άλλαζε επί της ουσίας; Απολύτως τίποτε. Γιατί οι οικονομικές εκκρεμότητες των ομάδων (για να το θέσουμε όσο πιο κομψά γίνεται) είναι ένα κοινό μυστικό που χρόνια τώρα γνωρίζουν οι πάντες. Και για τις ομάδες και για τα χρέη – έστω με αποκλίσεις στα ποσά. Δεν νομίζω ν’ αλλάζει κάτι αν μιλάμε για δύο ή τέσσερα εκατομμύρια άλλωστε. Το ουσιώδες είναι η έλλειψη προθυμίας των σωματείων - εταιρειών να ανταποκριθούν στις νομικές τους υποχρεώσεις. Όπως υποχρεούται να κάνει το κάθε νομικό ή φυσικό πρόσωπο χωρίς εξαιρέσεις. Με τους θεμιτούς διακανονισμούς βεβαίως, αλλά και την υποχρέωση της συμμόρφωσης στα συμφωνηθέντα.
Διέπραξε το μέγα αμάρτημα λοιπόν ο Γιάννης Παναγιώτου και «έδειξε» τον ΑΠΟΕΛ. Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν απλώς οργίλη αντίδραση, αλλά ένα ξέσπασμα στα όρια του διασυρμού για τον υπουργό και την κυβέρνηση. Και τι δεν λέχθηκε αλήθεια… Απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για τον υπουργό που είναι «γνωστός για τις οπαδικές του προτιμήσεις» αλλά οι πολίτες «δεν γνώριζαν το όνομά του». Χλευαστικά σχόλια ότι «ενεργεί σαν Ελένη Μενεγάκη και σε κουτσομπολίστικο ύφος» και απειλές ότι δεν μπορεί να πιάνει στο στόμα του τον Θρύλο κι ας «έχει ταράξει ο εγκέφαλός του από τα ψυχολογικά». Από τον οχετό δεν τη γλίτωσε όμως ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού του έστειλαν μήνυμα από την κερκίδα: «Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία σου θητεία».
Αν η αντίδραση περιοριζόταν στους οργανωμένους οπαδούς, οι οποίοι μάλιστα αυτοπροσδιορίζονται «εκ φύσεως ανώτεροι» (εύλογοι οι συνειρμοί), το πρόβλημα δεν θα ήταν τόσο μεγάλο. Στον πόλεμο των ανακοινώσεων όμως μπήκε και το επίσημο ΑΠΟΕΛ, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στο power game με την κυβέρνηση. Κι ενώ θα ανέμενε κανείς ότι όλοι αυτοί θα λάμβαναν μια στιβαρή απάντηση από τους κυβερνώντες, ο Νίκος Χριστοδουλίδης κατάφερε ακόμα μια φορά να κάνει την έκπληξη. Άδειασε τον Γιάννη Παναγιώτου και αυτός με τη σειρά του έκανε μια μεγαλειώδη κωλοτούμπα ψελλίζοντας ότι «η ονομαστική αναφορά θα μπορούσε να αποφευχθεί». Το δύσκολο ερώτημα σε αυτή την περίπτωση είναι: ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Αν σταθούμε σε όσα δήλωσε ο Πρόεδρος, η απάντηση δεν είναι δυστυχώς τόσο αυτονόητη όσο ενδεχομένως πιστεύουμε: «Δεν έμαθα ποτέ να κρύβομαι, ούτε για τις οπαδικές μου προτιμήσεις, ούτε αλλάζω ομάδα ανάλογα με τα δεδομένα ή με το πόσο πολυπληθείς είναι οι υποστηρικτές μιας ομάδας. Είμαι πάντα ειλικρινής και θα ξεκινήσω λέγοντας ότι ναι, ήταν λανθασμένη η αναφορά του Υπουργού δημόσια σε συγκεκριμένη ομάδα».
Κατ’ αρχάς, ας ξεκινήσουμε από αυτό: δεν μας αφορούν καθόλου οι «οπαδικές προτιμήσεις» του Προέδρου. Αυτές ίσως εξυπηρετούν επικοινωνιακές ανάγκες του ιδίου, αλλά ο κυπριακός λαός δεν τον εξέλεξε για το κασκόλ που φοράει στο γήπεδο. Αυτό που μας νοιάζει ως φορολογούμενοι πολίτες είναι να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο. Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία δεν χωράνε εξαιρέσεις ανάλογα με το πόσο «λαό» κουβαλά κανείς πίσω του. Η προσπάθεια του προέδρου Χριστοδουλίδη να κατευνάσει τα πνεύματα στην κερκίδα του ΑΠΟΕΛ έστειλε το μήνυμα ενός κράτους δύο ταχυτήτων. Αν ο ίδιος πιστεύει ότι αυτό τον αδικεί, ιδού η Ρόδος για να αποδείξει ότι δεν άγεται και φέρεται από ψηφοθηρικά κίνητρα.
