Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ο σημερινός τίτλος της στήλης θα μπορούσε να είναι: «Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας έκρηξης». Αλλά σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε μάλλον να αναλωθούμε στο παρελθόν. Λίγο ώς πολύ άλλωστε γνωρίζουμε τι προηγήθηκε της έκρηξης στον Δημοκρατικό Συναγερμό. Τα προβλήματα κόχλαζαν εδώ και μήνες, απλώς κανείς δεν τολμούσε να σηκώσει το καπάκι. Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν για να ξεσπάσει η κρίση. Το γυαλί είχε ραγίσει ένα χρόνο πριν, όταν ο υποψήφιος του κόμματος έμεινε εκτός του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών.
Τούτων δοθέντων, αναρωτιέμαι αν η δήλωση της προέδρου αντανακλά μια ρεαλιστική πραγματικότητα ή πρόκειται για πολιτικό ευσεβοποθισμό. «Μοναδική οδός είναι πραγματικά να επανασυγκολληθούν τα κομμάτια του κόμματος και να μη μείνουμε σε ένα μη επιθυμητό αποτέλεσμα ή σε πάθη του παρελθόντος ή σε ίντριγκες είτε άλλως πως» είπε η Αννίτα Δημητρίου. Υπάρχουν δύο τρόποι για να διαβάσει κανείς αυτή τη δήλωση: σαν ευχολόγιο ή σαν παραδοχή. Η παραδοχή περιγράφει ένα κόμμα όπου δεν ράγισε απλώς το γυαλί, αλλά έχει γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Γιατί το πρόβλημα στον ΔΗΣΥ δεν περιορίζεται σε μια τοπικού χαρακτήρα σύγκρουση. Αλλά σε αυτό που ο έμπειρος Αβέρωφ Νεοφύτου περιέγραψε σε μόλις 18 λέξεις: «Στο κόμμα μας, κατ’ επίκληση της ενότητας, βάζουν σημαιοφόρους εκείνους που τορπίλισαν την ενότητα και υπονόμευσαν την παράταξη».
Απάντησε ο Ευθύμιος Δίπλαρος, με το όποιο ειδικό βάρος (για να το θέσω κομψά) διαθέτει: «Όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία. Γυρίσαμε και είναι άσπρη η σελίδα που ξεκίνησε η νέα ηγεσία». Σοβαρά τώρα; Σε ποια χώρα ζει άραγε η νέα ηγεσία, ώστε να μην αντιλαμβάνεται το πιο κακά κρυμμένο μυστικό του κυπριακού μας μικρόκοσμου: την επιμονή κάποιων να στηρίζουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη παρά την επίσημη στάση του κόμματός τους. Ο Κωστάκης Κωνσταντίνου δεν κατηγορείται μόνο για την υπονόμευση της υποψηφιότητας Αβέρωφ, παρέχοντας απροκάλυπτα στήριξη στον Χριστοδουλίδη προεκλογικά. Κατηγορείται ότι παραμένει αμετανόητος και σθεναρός υποστηρικτής τού νέου προέδρου.
Αν το πρόβλημα της νέας ηγεσίας αφορούσε μόνο την Πάφο, το ζήτημα θα ήταν διαχειρίσιμο. Οι εστίες έντασης όμως είναι περισσότερες, και σε παγκύπρια κλίμακα. Από το Παραλίμνι όπου υπάρχει δυστοκία στις εκλογές της αυτοδιοίκησης, μέχρι τη Λευκωσία όπου θυσιάστηκε το φαβορί Ανδρέας Κωνσταντίνου για χάρη του Νίκου Τορναρίτη. Αυτές οι καυτές πατάτες είναι στα χέρια της προέδρου, η οποία καλείται να κατευνάσει τα πνεύματα χωρίς να διαθέτει όμως οπισθοφυλακή. Η νέα ηγετική ομάδα δεν πείθει ότι έχει την πολιτική ωριμότητα για να εμπλακεί σε ένα εσωκομματικό παιχνίδι λεπτών ισορροπιών. Σε κάθε περίπτωση, οι συγκρίσεις με τους προηγούμενους λειτουργούν συντριπτικά σε βάρος των νυν.
Ενώ συμβαίνουν αυτά βεβαίως, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο ΔΗΣΥ διαθέτει ιστορικό εσωτερικών συγκρούσεων και την ικανότητα να απορροφά τους κραδασμούς. Το απέδειξε το 2004 αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, όταν πρωτοκλασάτα στελέχη σήκωσαν το δικό τους μπαϊράκι. Το κόμμα προ του κινδύνου της συρρίκνωσης επέδειξε καλά αντανακλαστικά τα οποία μεταφράστηκαν σε συσπείρωση στην κάλπη. Πλην όμως, στις μέρες μας, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το παρελθόν, η οποία δεν ευνοεί την «επανασυγκόλληση»: το άναρχο digital περιβάλλον. Τίποτε δεν μπορεί να μείνει κρυφό και τίποτα δεν κρύβεται για πολύ κάτω από το χαλί. Τα tweets προσωπικοτήτων όπως ο Κρις Τριανταφυλλίδης ή ο Πέτρος Δημητρίου για παράδειγμα, μπορούν να γίνουν η θρυαλλίδα που θα προκαλέσει πυρκαγιά. Την οποία οι έως τώρα ενδείξεις δεν πείθουν ότι η, καλών προθέσεων κατά τ’ άλλα, Αννίτα Δημητρίου θα μπορέσει εύκολα να κατασβέσει.
Υγ. Μέσα στον μέγα χαμό δήλωσε και ο Νίκος Αναστασιάδης: «Ο Δημοκρατικός Συναγερμός ιδρύθηκε από τον αείμνηστο εθνικό ηγέτη Γλαύκο Κληρίδη για να υπηρετήσει την πατρίδα και τον λαό μας και όχι για να δικαιώσει τις φιλοδοξίες του οποιουδήποτε από εμάς». Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν διάβασα την παρέμβαση του τέως προέδρου θυμήθηκα την επική αντίδραση του μακαρίτη Μένιου Κουτσόγιωργα στο ελληνικό Κοινοβούλιο: «Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε!».
