Του Σταύρου Χριστοδούλου
«Έξω πάμε καλά». Η ιστορική φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι ό,τι πιο θετικό μπορεί να ειπωθεί για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με αφορμή την παρουσία του στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εξέπεμπε σοβαρότητα και ειλικρίνεια σε σχέση με λανθασμένες πρακτικές του παρελθόντος, αλλά συγχρόνως υπερασπίστηκε με σθένος τα συμφέροντα της χώρας μας. Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα καλά και ξεκινούν τα δύσκολα. Μια στιβαρή προεδρική εμφάνιση εκτός Κύπρου δεν μπορεί να ισοφαρίσει τις αρνητικές επιδόσεις της κυβέρνησης στο εσωτερικό. Είτε μιλάμε για το φιάσκο των τελευταίων διορισμών, είτε για την ανοχή στην αμετροέπεια μιας εκ των Επιτρόπων. Το πρώτο, αφορά στις βαρύγδουπες εξαγγελίες περί καινοτομίας στην άσκηση εξουσίας. Το δεύτερο, αντανακλά το ύφος εξουσίας της νέας διακυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, το αποκαρδιωτικό συμπέρασμα είναι ότι «μέσα» δεν πάμε καθόλου καλά.
«Το καινοτόμο γράφεται και με έψιλον» χαριτολόγησε ο γενικός γραμματέας της ΣΕΚ στην εκπομπή της Κατερίνας Ηλιάδη, αναφερόμενος προφανώς στο ευθύβολο tweet της συναδέλφου μετά την ανακοίνωση των Δ.Σ. των ημικρατικών οργανισμών («Από την κενοτομία στην παρεξήγηση #γνωμοδοτικό»). Γιατί, τι σόι καινοτομία είναι αυτή που χρησιμοποιεί μια νέα μεθοδολογία (σύσταση Γνωμοδοτικού Συμβουλίου) για να αποθεώσει εντέλει το παλιό (διορισμοί ημετέρων); Δεν θέλω να είμαι ισοπεδωτικός, γι’ αυτό προλαβαίνω να σημειώσω ότι διορίστηκαν και άξιοι άνθρωποι. Η κριτική άλλωστε δεν έχει να κάνει με τα προσόντα ή τις ικανότητες αυτών που επιλέχθηκαν αλλά με το πολιτικό σκεπτικό εκείνου που τους διόρισε. Του προέδρου εν προκειμένω, ο οποίος επέλεξε τον τακτικισμό για να κάνει μικροπολιτική διαχείριση.
Ξεκινώντας από το ίδιο το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο, εάν ήθελε να εξασφαλίσει την έξωθεν καλή μαρτυρία θα έπρεπε να διορίσει ως επικεφαλής άτομο χωρίς πολιτικά βαρίδια. Ο κύριος Γιώργος Αρέστη, σεβαστός κατά τ’ άλλα για την επαγγελματική του πορεία, ήταν στη λίστα των 100 προσωπικοτήτων που υποστήριξαν την υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη. Δικαίως λοιπόν γεννιούνται ερωτηματικά για την πολιτική του αμεροληψία. Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα με την παραδοχή ότι το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο δεν είχε τον μηχανισμό να ελέγξει τη σύγκρουση συμφέροντος, με αποτέλεσμα το βάρος της ευθύνης να πέφτει στους ώμους του προέδρου και του Υπουργικού Συμβουλίου.
Επί της ουσίας τώρα, δεν μπορούμε να μην καταγράψουμε κάποιες ενδιαφέρουσες συμπτώσεις: όπως το γεγονός ότι οι διορισμοί από το μπλοκ των συμπολιτευόμενων κομμάτων είχαν την τιμητική τους, κατά τον ίδιο τρόπο που επιβραβεύτηκαν και οι «Χριστοδουλικοί» του ΔΗΣΥ. Ή το γεγονός ότι επιλέχθηκαν άνθρωποι του περίγυρου του προέδρου. Κατά μία διαβολική σύμπτωση δε, από τους διορισμούς απουσιάζει πανηγυρικά η Αριστερά, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα ότι η καινοτομία της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη είναι επιλεκτικά δεξιόστροφη.
Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Κωσταλιά με τις φιλοχουντικές αναρτήσεις ήταν το κερασάκι στην άνοστη τούρτα. Δεν έχει σημασία ότι το θέμα έληξε ομαλά με την παραίτηση του ενδιαφερόμενου. Το μέγα ζήτημα εδώ είναι ότι ο πρόεδρος επιχείρησε ένα αλισβερίσι με την Ακροδεξιά, είτε εξοφλώντας προεκλογικά γραμμάτια, είτε ακόμα χειρότερα επειδή δεν έχει την ευαισθησία να καταλάβει πού σταματά το δημοκρατικό τόξο. Το να βγαίνει ο Γεάδης υποδυόμενος τον συνήγορο του προέδρου είναι αν μη τι άλλο θλιβερό και δεν τιμά την κυβέρνηση. Επιπρόσθετα, σημειώνω το πολύ εύστοχο σχόλιο του ακαδημαϊκού Σωφρόνη Κληρίδη: «Η εστίαση στις πολιτικές απόψεις του ατόμου που διορίστηκε στο ΤΕΠΑΚ ήταν αναπόφευκτη, αλλά επισκίασε ένα άλλο σημαντικό στοιχείο: με ποια προσόντα επιλέγηκε ο εν λόγω κύριος για να υπηρετήσει στο Συμβούλιο ενός πανεπιστημίου;».
Να ένα καλό ερώτημα για να απαντήσει η κυβέρνηση, όταν σταματήσει να βλέπει γύρω της εχθρούς. Γιατί εκείνο που αδυνατούν να κατανοήσουν στον Λόφο, είναι ότι η πλειονότητα του κόσμου, ακόμα και αυτοί που δεν ψήφισαν τον Νίκο Χριστοδουλίδη, θέλουν να πάει η χώρα μπροστά. Ουδείς επιχαίρει όταν π.χ. διασύρεται ο θεσμός της Επιτρόπου Νομοθεσίας με συμπεριφορές Μαρίας Αντουανέτας. Στο χέρι του προέδρου είναι να αναστρέψει το αρνητικό κλίμα. Δυστυχώς γι’ αυτόν, έχασε μία ακόμα χρυσή ευκαιρία.
