Του Σταύρου Χριστοδούλου
Όσο πιο δηκτικό είναι το ύφος γραφής, τόσο πιο μεγάλη είναι και η απήχηση της άποψης. Η γκρίνια επίσης «πουλάει» πολύ. Ειδικά στην αρένα των social media όπου μεγάλη ρέντα γνωρίζει η συναισθηματολογία, είδος που ομολογώ πως δεν είναι του γούστου μου. Ξεκίνησα σήμερα από την «κουζίνα του δημοσιογράφου» γιατί ένα γεγονός –ένα βαθιά πολιτικό γεγονός κατ’ ακρίβειαν– μου θύμισε ότι τα κείμενα που εγώ αγαπώ δεν ανήκουν στις πιο πάνω κατηγορίες.
Είναι ωραίο να μπορείς να σχολιάζεις πρόσωπα ή γεγονότα με θετικό πρόσημο. Ακόμα κι αν αυτό συγκρούεται με άποψη που ο ίδιος υπέγραψες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και τα όσα υποστήριζα, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, για τον υπουργό Οικονομικών Κωνσταντίνο Πετρίδη μόλις ένα μήνα πριν: «Από πού αντλεί αλήθεια ένας νέος άνθρωπος όλη αυτή την οίηση; Από την εξουσία είναι η αποκαρδιωτική απάντηση, γεγονός που το έχουμε δει να επιβεβαιώνεται πολλές φορές στο παρελθόν».
Αποτελεί πεποίθησή μου ότι λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να απομακρυνθούν οικειοθελώς από το δωμάτιο της εξουσίας. Ακόμα λιγότεροι δε, είναι αυτοί που έχουν τη γενναιότητα να φύγουν για πάντα. Υπάρχει μονάχα ένας τρόπος για να το κατανοήσουμε αυτό. Σκεφτείτε πως είναι να ζεις σε αυτή την πόλη και να κάνεις όλα όσα χωράνε σε ένα 24ωρο. Δουλειά, σπίτι, καθημερινές συνήθειες... Να διασταυρώνονται οι δρόμοι σου με αγνώστους και να μη σε νοιάζει. Αλλά και να μην τους νοιάζεις. Γιατί οι μόνοι που μετρούν είναι όσοι αναγνωρίζουν τις πατημασιές σου. Η οικογένεια και οι φίλοι σου. Ενδεχομένως, αν κάνεις κάποια εξωστρεφή δουλειά, να υπάρχει κι ένα κοινό που επιλέγει να σε ακολουθήσει. Ως εκεί όμως. Ώσπου κάποια στιγμή, αν ανήκεις στο κλαμπ των εκλεκτών, ανοίγει για εσένα η πόρτα του δωματίου της εξουσίας. Και τότε, κατά ένα περίεργο τρόπο, πίσω από εκείνες τις ερμητικά κλειστές πόρτες αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι ορατός. Σε ένα τόσο μικρό τόπο όπως η Κύπρος, μάλιστα, γίνεσαι ορατός κατ’ απόλυτο τρόπο. Σε γνωρίζουν οι πάντες. Από τον περιπτερά σου, μέχρι τον διευθυντή της τράπεζάς σου. Σε αυτή την περίπτωση απαιτείται μεγάλο απόθεμα ηθικών αντιστάσεων για να μην καβαλήσεις το καλάμι. Χρειάζεται ωριμότητα για να μην πιστέψεις ότι αυτό που συμβαίνει θα διαρκέσει για πάντα. Γιατί η ζωή το απέδειξε, όταν ο «απολύτως ορατός» εγκαταλείψει το δωμάτιο της εξουσίας τότε αίφνης περιβάλλεται από ένα νεφέλωμα. Τίποτα πια δεν είναι ίδιο χωρίς το φίλτρο της εξουσίας.
Όταν έγραφα για τον Κωνσταντίνο Πετρίδη λοιπόν πριν από ένα μήνα, ότι σήκωσε ψηλά τον αμανέ, αγκιστρωμένος στο άρμα της εξουσίας, δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα με διέψευδε με τον πλέον ευθύβολο τρόπο: «Προσωπικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν θα διεκδικήσω καμία θέση στην ηγεσία του κόμματος. Εργάστηκα σκληρά για δέκα χρόνια σε τρία διαφορετικά πολιτικά πόστα τα οποία από μόνα τους συνέθεσαν ένα μεγάλο πολιτικό κύκλο. Πολιτεύτηκα με γνώμονα την προσφορά και όχι την επόμενή μου μέρα στην πολιτική, γι’ αυτό και δεν δίστασα να συγκρουστώ. Αυτός ο πολιτικός κύκλος έκλεισε, και ο κάθε πολιτικός πρέπει να ξέρει πότε είναι η ώρα που αποχωρεί». Μια παραίτηση χωρίς ναι μεν αλλά. Από ένα νέο άνθρωπο, που δεν έχει κλείσει καν τα 50, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει την παραμονή του στην πολιτική με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Δεν πάει πολύς καιρός που διαβάσαμε διθυράμβους για τη γενναιότητα της 42χρονης πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας Τζασίντα Άρντερν να παραιτηθεί. Πριν από λίγες ημέρες εξίσου εγκωμιαστικά σχόλια απέσπασε και η παραίτηση της πρώτης υπουργού της Σκωτίας Νίκολα Στέρτζιον. Κοινά σε αυτές τις παραιτήσεις δεν υπάρχουν, κατά τον ίδιο τρόπο που δεν ομοιάζουν και οι λόγοι παραίτησης του Κωνσταντίνου Πετρίδη. Εκτός από ένα πράγμα, σημαντικό κατά την άποψή μου: τη δύναμη να κλείνει κάποιος πίσω του την πόρτα του δωματίου της εξουσίας. Στους ύποπτους καιρούς που ζούμε, όπου γίνονται τα πάντα για την καρέκλα, δεν είναι καθόλου αμελητέο.
