Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ο καθένας επιλέγει τον δρόμο που του ταιριάζει. Το είδος των ανθρώπων που θέλει να συγχρωτίζεται. Την ιδεολογία που τον εκφράζει. Τον Θεό που πιστεύει ή δεν πιστεύει. Ο καθένας διαμορφώνει το γούστο και την αισθητική του. Και την ηθική κλίμακα αξιών του. Ο καθένας και η καθεμιά, με ελεύθερη βούληση. Όπως είπε άλλωστε ο Αλμπέρ Καμύ: «Ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας».
Αυτή η φράση ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα όταν διάβασα τη συνέντευξη–ποταμό του Χριστόφορου Τορναρίτη στην Κατερίνα Ηλιάδη την περασμένη Κυριακή. Αφορμή για τη συνέντευξη ήταν η ίδρυση του κόμματος ΝΕΒΕΡΣΑΡΕΝΤΕΡ (sic) με ένα μανιφέστο που θυμίζει περισσότερο μαθήματα αυτοβελτίωσης παρά κόμμα, αλλά αυτό βεβαίως είναι θέμα προσωπικής άποψης. Η πρωτοβουλία, σύμφωνα με τον ιδρυτή του, προέκυψε ως ανάγκη των καιρών καθώς τα παραδοσιακά κόμματα «δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις πρακτικές καρτέλ και συμμοριών». Βρίσκω ενδιαφέρουσα την εισαγωγή αστυνομικής ορολογίας στον πολιτικό διάλογο, ειδικά από τον κύριο Χριστόφορο Τορναρίτη και το αφήνω ώς εδώ. Είμαι βέβαιος άλλωστε πως θα έχουμε την ευκαιρία να τον ακούσουμε ξανά (μια «ζωντανή» συνέντευξη θα μας κάνει σοφότερους) οπότε και θα του θέσουμε τα ζητήματα ηθικής και νομιμότητας, αφού ο ίδιος ανέβασε τον πήχη τόσο ψηλά.
Ως τότε θα πρέπει να αρκεστούμε στα όσα συναισθηματικά λέχθηκαν στην πρώτη του πολιτική συνέντευξη, με κορώνες του τύπου: «Μου γράφουν ότι έχουν καταφέρει να εγκαταλείψουν εθισμούς όπως το κάπνισμα, την υπερκατανάλωση τροφής, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, και έχουν βρει διέξοδο από προσωπικά προβλήματα και καταθλίψεις». Και να εστιάσουμε βεβαίως στο πολιτικό περιεχόμενο. Γιατί η κίνηση του Χριστόφορου Τορναρίτη δεν είναι κενή περιεχομένου. Κάθε άλλο μάλιστα. Αντλεί από τη νέα πολιτική πραγματικότητα, η οποία εξέλεξε τον Φειδία στις πρόσφατες ευρωεκλογές, προσδοκώντας σε αναπαραγωγή του «φαινομένου». Με άλλα λόγια, αν ο λαός ανταποκριθεί στο σύνθημα του Νεβερσαρέντερ «Σήκου πάνω», υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το 2026 να καταλάβουν έδρανα του κοινοβουλίου πρόσωπα του γνωστού διαδικτυακού φυράματος. Ως επιλογή διαμαρτυρίας, ως απαξίωση των παραδοσιακών κομμάτων, ως αντίδραση στο κατεστημένο. Σε κάθε περίπτωση πάντως ως επιλογή. Κι αυτό μας φέρνει σε όσα λέγαμε στην αρχή: είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε οι επιλογές μας. Είμαστε ό,τι ψηφίζουμε και ως γνωστόν μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Αν βάζαμε εδώ μία άνω τελεία όλα τα πιο πάνω θα αποτελούσαν επανάληψη των όσων γράψαμε κατά καιρούς για τη φαιδρότητα του «φαινομένου Φειδίας». Πλην, όμως, η πολιτική ζωή στην Κύπρο δεν θα σταματήσει να μας υπενθυμίζει πως πάντα υπάρχει ένα σκαλί χαμηλότερα. Όσοι άκουσαν τον βουλευτή της ΔΗΠΑ Αλέκο Τρυφωνίδη την περασμένη Πέμπτη –από σύμπτωση και πάλι στην Κατερίνα Ηλιάδη, αλλά στο ραδιόφωνο– ενδεχομένως να καταλαβαίνουν τι εννοώ. Πρόκειται για ένα 25λεπτο ρεσιτάλ παλαιοκομματικού λόγου, ο οποίος χαρακτηρίζεται από κενότητα και γραφικότητα. Με ιδιοσυγκρασιακή ερμηνεία εφάμιλλη του stand-up comedy. Όσοι απορούν λοιπόν γιατί το 2026 θα ανθήσουν κάθε λογής ινφλουένσερς και θα εμφανιστούν νεοφανή κόμματα, ας μπουν στον κόπο να ακούσουν τον Αλέκο Τρυφωνίδη και ίσως καταλάβουν τι γεννά την απαξίωση στο σύστημα.
Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, σε μια εποχή όπου όλα αλλάζουν καταιγιστικά. Η πολιτική πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Όσα κόμματα δεν είναι σε θέση να το αντιληφθούν είναι καταδικασμένα να τα καταπιεί η μαύρη τρύπα της Ιστορίας. Το ερώτημα είναι αν η υποχώρηση κομμάτων όπως η ΔΗΠΑ θα δημιουργήσουν χώρο για κινήσεις τύπου Φειδίας ή Νεβερσαρέντερ. Με ατάκες πάντως του τύπου «θα κάνουμε πορεία προς τον λαό» (ο Τρυφωνίδης ως νέος Μακάριος) και έλλειψη στοιχειώδους αυτοκριτικής, είναι βέβαιο πως δεν άνοιξε απλώς χαραμάδα αλλά καμαρόπορτα για να περάσουν τα κάθε λογής φρούτα εποχής.
Υγ.: Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε πως είμαστε ό,τι διαβάζουμε, ό,τι ακούμε και ό,τι βλέπουμε. Όταν λοιπόν κάποιοι επιλέγουν συνειδητά το κίτρινο, τόσο βαθύ που μοιάζει σχεδόν μαύρο, να ξέρουν ότι γίνονται μέρος ενός δύσοσμου κόσμου.
stavros.christodoulou@gmail.com
