Του Παύλου Ξανθούλη
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι αναμφισβήτητα εγκληματίας πολέμου και θα πρέπει να λογοδοτήσει για τις δολοφονίες χιλιάδων ανθρώπων στην Ουκρανία. Έχει εισβάλει στο έδαφος μιας ανεξάρτητης χώρας για να επιβάλει ένα σχέδιο τριχοτόμησης, αδιαφορώντας για τις χιλιάδες θανάτους αθώων ανθρώπων που έχει προκαλέσει, την ισοπέδωση πόλεων, τον πόνο και την οδύνη του ξεριζωμού εκατομμυρίων προσφύγων. Όλα αυτά είναι δεδομένα και δεν μπορούν να τύχουν αμφισβήτησης.
Όταν όμως ο πλανητάρχης Τζο Μπάιντεν παρεμβαίνει δημοσίως με χαρακτηρισμούς που αντί να οδηγούν σε αποκλιμάκωση, «ρίχνουν λάδι στη φωτιά» (την οποία προκάλεσαν οι κτηνώδεις ενέργειες του Βλαντιμίρ Πούτιν), τότε εύλογα διερωτάται κανείς, ποια είναι η σκοπιμότητα του Αμερικανού Προέδρου; Εδώ λοιπόν και μερικές μέρες πλανάται το ερώτημα γιατί ο κ. Μπάιντεν, με το εκτόπισμα που διαθέτει, εκπροσωπώντας τον θεσμό του Προέδρου των ΗΠΑ, επέλεξε όχι μόνο να χαρακτηρίσει «χασάπη» τον Πούτιν, αλλά κυρίως να παρέμβει στα εσωτερικά ενός κράτους, της Ρωσίας, υποκαθιστώντας τον ρωσικό λαό και διαμηνύοντας ότι «για όνομα του Θεού, αυτός ο άνθρωπος (σ.σ. δηλαδή ο κ. Πούτιν) δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία».
Ο κ. Μπάιντεν, με την τοποθέτησή του, έθεσε εμμέσως θέμα ανατροπής του Πούτιν «εκ των έσω» (προσφιλής τακτική των ΗΠΑ, είχε επιχειρηθεί και στην περίπτωση Μιλόσεβιτς). Και δεν είναι μυστικό ότι αυτή η αναφορά προκάλεσε παγωμάρα σε ηγέτες της Ε.Ε., καθώς θεωρήθηκε, αν μη τι άλλο, ως «αντιπαραγωγική» στη διπλωματική προσπάθεια που εξακολουθεί να καταβάλλεται προκειμένου να τερματιστεί η ρωσική εισβολή και η αιματοχυσία στην Ουκρανία. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν αποστασιοποιήθηκε από τις δηλώσεις Μπάιντεν, σημειώνοντας ότι «δεν θα χρησιμοποιούσα αυτές τις λέξεις». Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό France 3, ο ηγέτης της Γαλλίας είπε ότι στόχος του είναι «σε πρώτο χρόνο η επίτευξη της κατάπαυσης του πυρός και μετά η πλήρης αποχώρηση των (ρωσικών) στρατευμάτων με διπλωματικά μέσα. Αν θέλουμε να το κάνουμε αυτό, δεν μπορούμε να κλιμακώνουμε (σ.σ. την ένταση) ούτε με λόγια ούτε με πράξεις» είπε ο κ. Μακρόν, αφήνοντας αιχμές, με προφανείς αποδέκτες τον κ. Μπάιντεν και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αν λοιπόν οι στόχοι του Γάλλου Προέδρου είναι η κατάπαυση του πυρός και η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων εισβολής, ποια είναι η στόχευση του Τζο Μπάιντεν και των ΗΠΑ;
Μήπως όλα αυτά που είπε ο κ. Μπάιντεν «του ξέφυγαν»; Σενάριο το οποίο θα ήταν σε κάθε περίπτωση «επικίνδυνο», διότι εάν ο πλανητάρχης «ξεφεύγει» και δεν ξέρει τι λέει ή εάν δεν είναι σε θέση να διατηρήσει την ψυχραιμία του, τότε κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τις εξελίξεις. Ή μήπως απλώς αντανακλούν την «οργή» του μετά από επίσκεψη σε συγγενείς θυμάτων της ρωσικής εισβολής (;), όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε σε μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια να ρίξει στα μαλακά την επικίνδυνη παρέμβασή του.
Η επικινδυνότητα των τοποθετήσεων Μπάιντεν, προκύπτει πάντως και από την κριτική που δέχθηκε. Αλλά κυρίως και από την ταχύτητα με την οποία αναγκάστηκαν οι ΗΠΑ να σπεύσουν προκειμένου να «μεταφράσουν» τον Τζο Μπάιντεν, υποστηρίζοντας ότι: «Το νόημα (σ.σ. των δηλώσεων του Αμερικανού Προέδρου) ήταν ότι δεν μπορεί να επιτραπεί στον Πούτιν να ασκεί εξουσία επί των γειτονικών χωρών ή στην περιοχή. Δεν αναφερόταν στην εξουσία του Πούτιν στη Ρωσία, ούτε σε αλλαγή καθεστώτος», υποστηρίζουν οι ΗΠΑ, ανατρέποντας πλήρως την τοποθέτηση του ηγέτη τους.
Σε κάθε περίπτωση, εάν όντως οι ΗΠΑ επιθυμούν να τελειώνει αυτός ο πόλεμος, που προκάλεσε η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία, οφείλουν να συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση. Τοποθετήσεις όπως αυτές που έκανε ο «οργισμένος» πλανητάρχης, ρίχνουν λάδι στη φωτιά και λειτουργούν αντιπαραγωγικά στη δύσκολη, σε κάθε περίπτωση, προσπάθεια συνεννόησης με τη Μόσχα και τον αλλόφρονα ηγέτη της. Παράλληλα, τέτοιες δηλώσεις δημιουργούν εντυπώσεις για τον ρόλο της Ουάσιγκτον. Και ενισχύουν ιδιαίτερα την εντύπωση που έχει δημιουργηθεί, σύμφωνα με την οποία οι ΗΠΑ βολεύονται από τις εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί, ως αποτέλεσμα της ρωσικής εισβολής. Τόσο στο ενεργειακό πεδίο, όπου αναβαθμίζονται εξοστρακίζοντας τη Ρωσία, όσο και σε ζητήματα άμυνας και ασφάλειας, όπου το ΝΑΤΟ (του οποίου ηγούνται) ανακτά τη χαμένη του ισχύ και κυριαρχία.
