Στη σωστή πλευρά της ιστορίας

Λένε πως οι επιλογές είναι πάντα δύσκολες, πως στη ζωή υπάρχει και το γκρίζο χρώμα, όμως, όταν διεξάγεται πόλεμος οι γραμμές είναι ευδιάκριτες και οι πλευρές δύο: είτε είσαι στη σωστή είτε στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Ο πόλεμος είναι πόλεμος και η εισβολή εισβολή. Χωρίς αστερίσκους και χωρίς υποσημειώσεις. Τα «ναι μεν αλλά οι ΗΠΑ», το «κακό» ΝΑΤΟ και η επιχειρηματολογία εδαφικών αδικιών μιας άλλης εποχής δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Αν βεβαίως θέλουμε να θεωρούμαστε άνθρωποι. Όσοι παραβλέπουν τα όσα εκτυλίσσονται στο ουκρανικό έδαφος, όσοι υποτιμούν πως η Ρωσία υπονομεύει τη σταθερότητα και την ειρήνη στην Ευρώπη, ας αναλογιστούν σε ποια πλευρά της ιστορίας βρίσκονται. Ας επιχειρήσουν να κάνουν τις πολύ κοντινές για μας συγκρίσεις και να παρατηρήσουν την επιχειρηματολογία Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία. Είναι η ίδια με αυτή της Τουρκίας το 1974, όταν εισέβαλε στην Κύπρο.

Λένε πως οι επιλογές είναι πάντα δύσκολες. Δεν μπορούν όμως να είναι δύσκολες οι αποφάσεις κρατών που έχουν ή που υποστηρίζουν πως έχουν θέσεις αρχών. Είτε την εισβολή την κάνει σύμμαχός είτε εχθρική χώρα, το λεκτικό πρέπει να είναι το ίδιο αυστηρό. Θέσεις αρχών και σοβαρότητα θέλουμε να πιστεύουμε πως έχει και η Κύπρος. Και στο Ουκρανικό όφειλε να αναδειχθεί με κάθε τρόπο. Δυστυχώς πολλοί φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Από το ΑΚΕΛ με την αμήχανη στάση του πριν από την εισβολή, στο ΔΗΚΟ που στην ανακοίνωσή του δεν είχε τη λέξη Ρωσία, σε ΜΜΕ που προέβαλαν την επομένη της εισβολής τη ρωσική επιχειρηματολογία μέχρι και πολιτικά πρόσωπα που αρνούνται μέχρι στιγμής να παραιτηθούν από το Δ.Σ. θυγατρικής ρωσικού κράτους τράπεζας. Και αλήθεια, δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί συμμετείχαν εκεί εξαρχής. Αλλά κυρίως η κυβέρνηση όφειλε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων σε αυτή την κρίσιμη στιγμή.

Το λέμε αυτό γιατί η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα προσπάθησαν τις τελευταίες μέρες να υπογραμμίσουν πως κατά τα τέσσερα χρόνια παρουσίας του Νίκου Χριστοδουλίδη στο υπουργείο Εξωτερικών η σοβαρότητα χάθηκε. Πως αναλωθήκαμε σε κυρώσεις και χάσαμε την ουσία, πως απομακρυνθήκαμε από συμμάχους και υπονοούν πως εξαιτίας ενός προσώπου στη λάθος θέση, χάσαμε το τρένο λύσης. Ακούσαμε και πως η ρεάλ πολιτίκ επανήλθε με την επιστροφή Κασουλίδη. Αν ήθελαν όμως όντως να αποδείξουν και στους πιο δύσπιστους ότι όλο αυτό δεν είναι σκοπιμότητες της κακιάς ώρας και μικροπολιτική με ορίζοντα το 2023, η στάση μας έπρεπε να ήταν πολύ διαφορετική. Και το λέω γιατί σε πολλούς προκάλεσε θλίψη, η εικόνα του Προέδρου να περιφέρεται στο Ντουμπάι, την ώρα που γραφόταν παγκόσμια ιστορία. Σε πολλούς προκάλεσε ντροπή η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του. Να βρίσκεται ο αρχηγός μιας χώρας που βίωσε την εισβολή, σε έναν τόπο άσχετο αντί στις Βρυξέλλες. Και να ζητάει να εκπροσωπηθεί από τον Έλληνα Πρωθυπουργό.

Και προτού κάποιοι πουν πως δεν μπορούσε να γνωρίζει τι θα ακολουθούσε, προτού κάποιοι σημειώσουν πως το διόρθωσε στην πορεία, εμείς λέμε πως δεν αρκεί. Όφειλε να γνωρίζει τι εκτυλίσσεται στην Ουκρανία. Η Κύπρος, λόγω της θέσης της, λόγω της ιστορίας της έπρεπε να ήταν στην πρώτη γραμμή.

Για να είμαστε όμως στην πρώτη γραμμή, για να είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας θα πρέπει να έχουμε ενσυναίσθηση και θέσεις αρχών. Και ενώ πάντα διαμαρτυρόμαστε για τις μεγάλες δυνάμεις που μας αγνοούν, ενώ πάντα καταγγέλλουμε πως αδικούμαστε, πότε αλήθεια συμπαρασταθήκαμε χωρίς ανταλλάγματα σε άλλους;

Για θέσεις αρχών λοιπόν ο Πρόεδρος όφειλε να είναι παρών εξ αρχής στις Βρυξέλλες. Χωρίς να χρειαστεί να προηγηθεί όλη αυτή η κατακραυγή από την κοινή γνώμη και να αναγκαστεί να πάει. Και όχι μόνο να είναι παρών, αλλά να βγει μπροστά, ως ο αρχηγός ενός κράτους που έχει ήδη βιώσει στο πετσί του την εισβολή, τον πόλεμο και τις συνέπειες όλων αυτών. Κι αν δεν το έκανε για την ανθρωπότητα, για να βρεθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας, ας το έκανε για τον τόπο του που επηρεάζεται άμεσα από τα νέα δεδομένα. Για να υπογραμμίσει πως αυτό που συντελέστηκε στην Κύπρο είναι εισβολή όπως και στην Ουκρανία. Ας το έκανε τουλάχιστον για τον εαυτό του. Για να αποτινάξει από πάνω του την ψιθυρολογία που τον ήθελε ταμπουρωμένο στο Ντουμπάι για να μην αναγκαστεί να βρεθεί απέναντι στα ρωσικά συμφέροντα και στις επαγγελματικές του δοσοληψίες.