Ο παραλογισμός

Λένε πως ο παραλογισμός γεννά τον πόλεμο και πως ο πόλεμος εκτρέφει τον παραλογισμό. Στην αναβίωση αυτού του Ψυχρού Πολέμου, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο ιδεολογιών. Δεν παλεύει να επικρατήσει το σοσιαλιστικό μοντέλο έναντι του καπιταλιστικού και το αντίστροφο. Είναι ένα σκηνικό πολύ πιο επικίνδυνο και η λύση σίγουρα δεν είναι οι υπερβολές, όπως το «μαύρο» στον ρωσικό πολιτισμό.

Κυρίως, όμως, λύση δεν είναι η επιτήδεια ουδετερότητα αριστερών κύκλων, οι οποίοι εξακολουθούν ν’ αντιμετωπίζουν με αμηχανία τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Με «ναι μεν αλλά», με σημαίες σφυροδρέπανων από τους εδώ ΚΚΕδες, με ανασκόπηση των όσων κακώς έγιναν μέχρι τώρα από τις ΗΠΑ και με την επικέντρωση στο Τάγμα Αζόφ απλώς εκτίθενται. Και σίγουρα δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Αυτό που επιβάλλει να είμαστε όλοι μαζί με τον ουκρανικό λαό. Συμπαράσταση και αλληλεγγύη δεν ζητούσαμε άλλωστε κι εμείς το 1974;

Θα έπρεπε να ήταν οι πρώτοι που θα κατήγγειλλαν το καθεστώς Πούτιν, γιατί αντανακλά όσα η Αριστερά υποτίθεται πολεμά: τον επεκτατισμό, τη δικτατορία, που αιματοκυλά δημοκρατικές χώρες, τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό και την καταπάτηση κάθε ελεύθερης σκέψης. Όσο όμως κι αν αριστεροί κύκλοι βρίσκονται σε όλη αυτή τη σύγχυση που όζει αγκυλώσεων, ιδιαίτερα υποκριτικό είναι και αυτό που εκτυλίσσεται και στη δεξιά παράταξη. Αυτό δηλαδή που στελέχη του κυβερνώντος κόμματος προσπαθούν να παρουσιάσουν τον ουκρανικό πόλεμο ως ένα μανιχαϊστικό δίλημμα Δεξιάς – Αριστεράς. Που κουνούν το δάκτυλο, που παραδίδουν μαθήματα ηθικής δημοσίως, παραποιώντας σκοπίμως γεγονότα και που εκτιμούν πως αν τεντώσουν το σχοινί με πομπώδη ρητορική της ψυχροπολεμικής περιόδου, έτσι θα κερδίσει πόντους το άλογό τους για τον προεκλογικό του ’23. Ας κουνούσαν το δάκτυλο στον Πρόεδρό τους που σκεφτόταν αν θα φύγει από το Ντουμπάι και να μεταβεί στις Βρυξέλλες.

Όλα αυτά αποτελούν σκοπιμότητες του χειρίστου είδους, όταν έχουμε να κάνουμε με απώλειες ζωών. Ιδιαίτερα όταν γνωρίζουμε πως αυτό το απολυταρχικό καθεστώς το θωπεύαμε για καιρό όλοι, ανεξαρτήτως κομμάτων και ιδεολογιών. Τα περί στάσης αρχών της Ρωσίας στο Κυπριακό αποτελούσαν βιτρίνα για την εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων. Δεν είχαμε πρόβλημα όταν πολιτογραφούνταν, όταν Ρώσοι ολιγάρχες έρχονταν με τα γιοτ τους, όταν επένδυαν σε πύργους. Μεταξύ κατεργαρέων, λοιπόν, ας υπάρξει πλέον ειλικρίνεια. Σε αυτό το απολυταρχικό καθεστώς Πούτιν που δεν γεννήθηκε σήμερα, υπήρξε υποτέλεια.

Κανείς δεν αντέδρασε όταν ο Ρώσος Πρέσβης Στανισλάβ Οσάτσι παραβίαζε τα διπλωματικά θέσμια και κατάγγελλε με σκληρή γλώσσα Κύπριους δημοσιογράφους. Κανένας δεν ενοχλήθηκε όταν η οργή του υπήρξε ο λόγος για τον οποίο εκδιώχθηκε ο Μακάριος Δρουσιώτης από το Προεδρικό. Κανείς δεν εξοργίστηκε και με τις νουθεσίες του ίδιου του πρέσβη προς τον Αβέρωφ Νεοφύτου, όταν ο τελευταίος σε συνέντευξή του εκτίμησε πως εξαιτίας των σχέσεων Ρωσίας και Τουρκίας θα μπει στην άκρη το Κυπριακό. Και δεν αντιδρούσαμε γιατί το οικονομικό μας μοντέλο ήταν πλήρως εξαρτώμενο από τα ρωσικά οικονομικά συμφέροντα. Να χάσουμε συνεπώς τους τουρίστες, τις επενδύσεις και τα κεφάλαια για λόγους αρχής; Μόνο σήμερα αντιληφθήκαμε το μέγεθος του ρωσικού κυνισμού, όταν ο κ. Οσάτσι μας απείλησε ότι οι Ρώσοι τουρίστες θα πάνε για διακοπές στην Τουρκία.

Ίσως γιατί επιτρέψαμε στον κάθε Οσάτσι να θεωρεί πως υποκινούμαστε από τα οικονομικά μας συμφέροντα. Το μόνο που ελπίζουμε πάντως είναι πως η κυβέρνηση ξέρει τι κάνει σήμερα. Πως έχει καταφέρει από καιρό να απεγκλωβιστεί πλήρως από τη ρωσική εξάρτηση, πως υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο και να μην υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Γιατί ο κίνδυνος εισβολής στην Ουκρανία υπήρχε εδώ και καιρό. Όπως και ο απολυταρχισμός Πούτιν προϋπήρχε. Γι’ αυτό έπρεπε προ πολλού να «καθαρίσουμε». Πρωτίστως για λόγους αρχής.

Λένε πως ο πόλεμος γεννά τον παραλογισμό και ο παραλογισμός τον πόλεμο. Ποια λοιπόν είναι η απάντηση σε όλο αυτό; Το διαχωριστικό σύνορο μεταξύ διεθνούς παραλογισμού και ειρήνης είναι οι θέσεις αρχών και η υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου. Όσο κι αν αυτή τη στιγμή διακατεχόμαστε από συναισθηματισμό, αυτός δεν πρέπει να είναι ο μόνος οδηγός. Στόχος δεν θα πρέπει να είναι ποιος θα αποδειχθεί τελικά εξοπλιστικά ο πιο δυνατός, ποιος θα καταγράψει τους περισσότερους πόντους, αλλά η επιβολή του διεθνούς δικαίου μέσω διπλωματίας. Γιατί δεν μιλούμε πλέον για ένα ψυχροπολεμικό κλίμα που βγάζει νικητές και ηττημένους, που όπως τότε η μάχη ήταν από αποστάσεις ασφαλείας και η ρητορική τους είχε στόχο να συσπειρώσει ακροατήρια. Ένας πυρηνικός πόλεμος δεν θα έχει κανέναν νικητή. Θα είναι από όλο αυτό όλη η ανθρωπότητα ηττημένη.