Της Μαρίνας Οικονομίδου
Το παράδοξο με το σκάνδαλο της Δόξας Κωμοδρόμου και τα όσα προκλητικά αποκαλύφθηκαν, δεν είναι μόνο ότι βρίσκεται ακόμη στη θέση της. Είναι η εκκωφαντική σιωπή που επικράτησε στο Προεδρικό μετά τις αποκαλύψεις. Καμία πρόθεση παραδοχής του λάθους, καμία ένδειξη ότι προτίθενται να διαχειριστούν την κρίση, έστω για τους τύπους. Η υφυπουργός παρά τω Προέδρω Ειρήνη Πική, που παρουσιάστηκε ως η «τσαρίνα» που θα έλεγχε κατά τα άλλα το έργο των υπουργών, η οποία έχει προσωπικά ευθύνη πρώτα για το φιάσκο με το πλαστό πτυχίο του Μιχαήλ και σήμερα που είτε δεν πήρε είδηση είτε συναίνεσε για τις ευφάνταστες υπερωρίες της Δόξας Κωμοδρόμου, αποφάσισε να βάλει ολιγοήμερη άδεια μπροστά στις εξελίξεις. Ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος βολικά περιορίστηκε να μιλάει στο κρατικό κανάλι για οτιδήποτε άλλο πλην αυτού, μέχρι που η εικόνα μιας κυβέρνησης που λειτουργεί ως Δημόσιο, από την οποία αγνοείται εντελώς η σκέψη ανάληψης ευθύνης, κορυφώθηκε με την τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Βάσει του ιστορικού αυτής της κυβέρνησης, μπορεί κάποιος εύκολα να αντιληφθεί ποια θα είναι η γραμμή άμυνας, όταν θα επιστρέψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη Νέα Υόρκη, ότι δηλαδή δεν πρόκειται για σκάνδαλο, αλλά «κανιβαλισμό και ανθρωποφαγία», θα είναι καλό να ξεκαθαριστεί, πως η υπόθεση Κωμοδρόμου είναι αμιγώς πολιτικό θέμα. Τα χειρόγραφα που την παρουσίαζαν να χρεώνει το κράτος που υπηρετεί ως αξιωματούχος υπερωρίες γιατί έγραφε ομιλίες, συνεντεύξεις και το χειρότερο γιατί παρευρισκόταν σε μνημόσυνα, κηδείες και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις αποκαλύπτουν τη μικρότητα μιας κυβέρνησης που υποσχόταν κατά τα άλλα το νέο, το διαφορετικό και πάνω από όλα το ανθρώπινο προφίλ. Κυρίως όμως δείχνουν την πρόθεση της κυβέρνησης να λειτουργήσει ως μία υπηρεσία που κτυπά κάρτα, χωρίς ευθύνες και κυρίως μακριά από τη διαμόρφωση πολιτικών.
Αναρωτιέμαι, τι σκέφτεται σήμερα η κοινωνία των πολιτών με την οποία διαβουλευόταν προεκλογικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης και της υποσχόταν ότι η διακυβέρνησή του θα έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, όταν η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος χρεώνει το κράτος για την παρουσία της σε φιλανθρωπικά δρώμενα. Τι θα λένε για έναν Πρόεδρο που ενώ με κάθε τρόπο υπερπροβάλλει το θρήσκευμά του, γυρίζοντας ακόμη και τα μοναστήρια ενόσω η Κύπρος καίγεται, η εκλεκτή του βγάζει τιμολόγιο για την παρουσία της σε δοξολογίες. Πώς είδαν άραγε τα εθνικόφρονα σωματεία και οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που τσακώνονταν μεταξύ τους προεκλογικά για να στηρίξουν τον ίδιο και τις «πατριωτικές του θέσεις», το γεγονός ότι η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος χρέωνε επιπλέον για τη συμμετοχή της σε διαλέξεις για την ΕΟΚΑ και την παρουσία της σε εθνικά μνημόσυνα.
Το ανησυχητικό που απορρέει από όλη αυτή η ιστορία είναι ο τρόπος που «το νέο και το άφθαρτο» υπηρετεί πλέον την πολιτική. Πολιτικοί του οκταώρου, των προσαυξήσεων και κυρίως του μηδενικού ρίσκου. Πολιτικοί που δεν έχουν στρατηγικό πλάνο, αλλά πολιτική διεκπεραίωσης. Και που αν τύχει ο πατριωτισμός, οι δοξολογίες και οι φιλανθρωπίες τις οποίες γενναιόδωρα διακηρύττουν να συμπίπτουν εκτός ωραρίου, μας χρεώνουν έξτρα για τις υπηρεσίες τους.
Η Δόξα Κωμοδρόμου ένα πρόσωπο που ουδέποτε τοποθετήθηκε πολιτικά όμως την ίδια στιγμή επέβαλε να είναι και δημόσιος υπάλληλος και πολιτικός αξιωματούχος για να παρουσιάζεται σε εγκαίνια και μνημόσυνα αποτελεί το σύμπτωμα της όλης κατάστασης. Μιας παθογένειας που ξεκίνησε από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος θέλοντας να διασφαλίσει την καριέρα του έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα πριν από δέκα χρόνια: κράτησε τη θέση του στο διπλωματικό σώμα και παράλληλα εκτελούσε χρέη κυβερνητικού εκπροσώπου.
Η πολιτική δεν πρέπει να είναι όμως αυτό. Η κοινωνία απαιτεί να φύγουμε από τα κομματικά στεγανά, η πολιτική οφείλει να εκσυγχρονιστεί, όμως αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει τη λύση. Το ερώτημα που ο καθένας μας θα πρέπει να απαντήσει, είναι αν στην προσπάθειά μας να εκσυγχρονίσουμε την πολιτική αφαιρέσαμε από αυτήν κάθε έννοια πολιτικής. Και το κυριότερο: αν στην προσπάθειά μας να φέρουμε το νέο, ίσως να ενσωματώσαμε στην πολιτική, ό,τι πιο παλαιικό υπάρχει, γιγαντώνοντας αυτό που κατά τα άλλα προσπαθήσαμε να αλλάξουμε.
