Ο λεκές στον Νίκο

Όταν το 2008 ο Μπαράκ Ομπάμα διεκδικούσε την προεδρία των ΗΠΑ με το σύνθημα «Yes We Can», πολλοί ήταν εκείνοι που εξήραν την επικοινωνιακή του ομάδα. Το προεκλογικό σύνθημα ήταν εύστοχο, το μήνυμα της ελπίδας διάχυτο και ο πολιτικός του λόγος οδηγούσε κάθε φορά σε μαζικότερη συμμετοχή των πολιτών στην καμπάνια του. Ήταν η νίκη όμως αποτέλεσμα επικοινωνιακού θαύματος ή οφειλόταν καθαρά σε όσα πρέσβευε ο Ομπάμα; Η επικοινωνία βοηθά στο να περάσει πιο εύκολα το μήνυμα, να βελτιωθεί η εικόνα και να ενισχυθεί το αφήγημα. Η επικοινωνία όμως δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να αντικαθιστά την πολιτική. Ούτε η πολιτική πρέπει να υποτάσσεται πλήρως στην επικοινωνία. Η πολιτική απαιτεί όραμα, πειθαρχία, συνέπεια, απαιτεί εμπνευσμένη προσωπικότητα που να σαγηνεύει το πλήθος. Και εδώ ακριβώς οφείλεται η νίκη του Μπαράκ Ομπάμα. Γιατί σε μία κοινωνία που άρχισε να βαλτώνει και να ντρέπεται επί Μπους, ο ίδιος αποτελούσε την ελπίδα για αλλαγή μέσα από συγκεκριμένο προεκλογικό πρόγραμμα.

Θυμήθηκα την προεκλογική του Ομπάμα, όταν αποκαλύφθηκε την εβδομάδα που πέρασε η «ομοιότητα» στην ομιλία του Νίκου Χριστοδουλίδη με αυτή του Ιωάννη Κασουλίδη το 2008. Και τη θυμήθηκα καθώς ο τέως υπουργός Εξωτερικών φιλοδοξούσε μέσω των crowdfunding και της έμφασής του στην κοινωνία των πολιτών να αποτελέσει κάτι παρόμοιο στο κυπριακό σκηνικό. Όμως ένα viral βίντεο με 47 κοινά σημεία των δύο ομιλιών ήταν αρκετό για να λεκιάσει μια καλογυαλισμένη εικόνα του.

Θα πει κάποιος, η εικόνα που λέκιασε είναι το ζήτημα ή η ουσία; Ακριβώς το ζήτημα είναι η ουσία. Σημαίνει πολλά η κακή εκτίμηση συνεργατών που οδήγησε σε αυτό το φιάσκο. Ένας επαγγελματίας, να ξεπατικώνει την εξαγγελία άλλου. Και όχι τυχαίου. Αυτήν του Ιωάννη Κασουλίδη, στου οποίου την προεκλογική πρώτο βιολί ήταν όσοι σήμερα του επιτίθενται καθημερινά και τον περιμένουν στη γωνία. Βεβαίως αυτά συμβαίνουν, όταν επιλέγονται πρόσωπα που δεν γνωρίζουν την κυπριακή πολιτική πραγματικότητα. Και που ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να μελετήσουν την εκλογική συμπεριφορά των Κυπρίων ψηφοφόρων.

Όμως ο επικοινωνιολόγος δείχνει την κακή κρίση. Το ζήτημα είναι ο ίδιος ο τέως υπουργός Εξωτερικών. Είχε παραιτηθεί από τον περασμένο Ιανουάριο και γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως οργάνωνε εδώ και καιρό μεθοδευμένα και διακριτικά το προεδρικό του προφίλ. Σε αυτούς τους τέσσερις μήνες, δεν βρήκε τον χρόνο να ασχοληθεί με τη σημαντικότερη στιγμή του προεκλογικού του;

Γιατί η σημαντικότερη στιγμή ενός υποψηφίου, δεν θα έπρεπε να είναι οι ζιβανίες στα εθνικόφρονα σωματεία. Δεν θα έπρεπε να είναι οι χαμογελαστές φωτογραφίες στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, τα μνημόσυνα και τα εγκαίνια. Είναι όταν εξηγεί στους πολίτες για ποιο λόγο κατέρχεται στη μάχη. Τι θέλει να αλλάξει και γιατί θα πρέπει να τον εμπιστευθούν οι πολίτες. Ιδιαίτερα όταν αυτός ο υποψήφιος κατέρχεται απέναντι από το κόμμα του.

Τη δική του προσωπική σφραγίδα αναμέναμε από τον Νίκο Χριστοδουλίδη, στην πρώτη του προεκλογική παρουσία. Ένα συγκεκριμένο πολιτικό όραμα και θέσεις, πέραν της ωραίας εικόνας. Αυτό και μόνο θα καταδείκνυε αν είναι διαφορετικός από την πεπατημένη, αν όντως θέλει να βελτιώσει την επικρατούσα κατάσταση και αν γι’ αυτό τον λόγο είναι έτοιμος να τα βάλει με το επιτελείο Αβέρωφ Νεοφύτου.

Ο λεκές στον Νίκο Χριστοδουλίδη δεν είναι τόσος ώστε να πλήξει επί του παρόντος τη δημοτικότητά του. Είναι όμως μία ευκαιρία να ενηλικιωθεί πολιτικά και να αντιληφθεί πως όταν μπαίνεις στη φωτιά, ενίοτε καίγεσαι. Δεν μπορείς να μένεις πάντα στο απυρόβλητο. Από τον ίδιο εξαρτάται αν θα διορθώσει την γκάφα αυτή με μία γενναία παραδοχή που δεν θα επιρρίπτει την ευθύνη στον αντιεπαγγελματισμό τρίτων, αλλά στη δική του κακή κρίση. Όμως όλο αυτό είναι μία καλή ευκαιρία και για μας τους πολίτες. Να μάθουμε να διεκδικούμε περισσότερα και να θυμηθούμε πως η πολιτική δεν περιορίζεται στην εικόνα, αλλά στην παραγωγή πολιτικής. Ας βλέπουμε με επιφύλαξη τους πολιτικούς που σαν άλλα όρνεα επιχειρούν να κατασπαράξουν τον αντίπαλο, να εκβιάσουν και να μας κάνουν τα χατίρια για να μην ξεστρατίσουμε. Ούτε να επαναπαυόμαστε στο μη χείρον βέλτιστο. Ας διεκδικήσουμε όμως από όλους τους υποψηφίους συγκεκριμένο πρόγραμμα θέσεων ανεβάζοντας ψηλά τον πήχη. Όχι να μας ενδιαφέρει αποκλειστικά αν είναι καλοί άνθρωποι και να τους επιτρέπουμε να περιορίζονται στην ατσαλάκωτη εικόνα τους.