Μικρότητες

Ο άνθρωπος αποκαλύπτει τον χαρακτήρα του στις δύσκολες στιγμές του και ο πολιτικός αποκαλύπτει το ήθος του στον προεκλογικό. Όμως, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους από μας, τα πολιτικά πρόσωπα θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν με ήθος την πολιτική, με μεγαθυμία τους αντιπάλους τους, να αντιπαρατίθενται με πολιτικούς όρους και επιχειρήματα. Και κυρίως να μην τους αγγίζουν οι μικρότητες. Ιδιαίτερα εκείνοι που επικαλούνται την αλλαγή και το ήθος στην πολιτική.

Το θυμήθηκα όταν την περασμένη Δευτέρα, παρακολουθούσα τη δημοσιογραφική διάσκεψη του Αχιλλέα Δημητριάδη. Διεξαγόταν λίγες ώρες μετά την επικύρωση της υποψηφιότητας Μαυρογιάννη από την Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ.

«Το σημαντικό για μένα είναι η αλλαγή. Θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα; Θέλουμε να απαλλαγούμε από την ‘διεφθαρμένη διακυβέρνηση Αναστασιάδη’ και τους συνεργάτες τους. Έτσι για να το πούμε πιο απλά, θέλουμε να απαλλαγούμε από την ‘ΔΔΑ και ΣΙΑ’, για να χρησιμοποιήσω μια συντομογραφία;» διερωτήθηκε μιλώντας στο πλήθος δημοσιογράφων. Και εκεί ακριβώς, μαζί με τις συντομογραφίες που επινόησε αποφάσισε να ανοίξει μετωπική επίθεση στον Ανδρέα Μαυρογιάννη.

Δεν ήταν μόνο η χρονική συγκυρία που ξένισε. Ότι δηλαδή περίμενε να δει αν τελικά το ΑΚΕΛ θα τον στηρίξει ή όχι για να του επιτεθεί. Ήταν και η ουσία. Ότι μέσα στα τόσα ζητήματα, το πρόβλημα του Αχιλλέα Δημητριάδη ήταν ότι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έπαιρνε διπλό μισθό. Ασχέτως αν τελικά δεν έπαιρνε. Και που αντί να απολογηθεί για το ψέμα του θυμήθηκε ότι για πέντε μήνες ήταν παράνομος ο διορισμός του. «Για μένα δεν είναι τίμιο κράτος κάποιος να έχει παράλογα προνόμια, όταν βλέπουμε την ακρίβεια να χτυπά τους συμπολίτες μας και να μην μπορούν να τα φέρουν βόλτα», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Όμως στο ίδιο λαϊκίστικο ύφος θα μπορούσε κάποιος αντίπαλός του να τον παροτρύνει να μην έχει οικονομικό όφελος από την εκπροσώπηση προσφύγων στην Επιτροπή Αποζημιώσεων. Γιατί η ακρίβεια κτυπά και τους πρόσφυγες και δεν μπορούν να τα βγάλουν βόλτα. Τέτοιες νοοτροπίες δεν μας χρειάζονται και σίγουρα τέτοια επιχειρήματα δεν αρμόζουν σε πρόσωπα που παρουσιάζονται μαχητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προόδου.

Όχι γιατί δεν θα ήταν μεμπτό αν ένας αξιωματούχος που διεκδικεί το ανώτατο αξίωμα λαμβάνει διπλό μισθό. Όμως ο κ. Μαυρογιάννης έχει σημαντικότερα ζητήματα να απαντήσει. Το πρώτο είναι το συνειδησιακό. Για ποιο λόγο επέλεξε να μείνει στη θέση του διαπραγματευτή, όταν γνώριζε πως ο Πρόεδρος έστω και εν είδει ιδεοθύελλας μιλούσε για άλλες μορφές λύσης. Πού διαφωνεί με τον Νίκο Αναστασιάδη στο Κυπριακό και γιατί παραιτήθηκε λίγο πριν να λήξει το συμβόλαιό του;

Όπως και ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει να απαντήσει σε πολλά. Για παράδειγμα πόσο ηθικό είναι να διεκδικεί υποψηφιότητα απέναντι από το κόμμα του. Ποιες είναι οι ουσιώδεις διαφορές του με τον Αβέρωφ Νεοφύτου που τον αναγκάζουν να κατέλθει. Θα πρέπει επίσης να εξηγήσει αν αποτελεί συνεχιστή του Νίκου Αναστασιάδη, να επιχειρηματολογήσει για τις ατυχείς του προβλέψεις στην εξωτερική πολιτική και να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης του για την επικύρωση πολιτογραφήσεων που έπληξαν τη χώρα.

Αυτά θα έπρεπε να τον ρωτήσουν οι συναγερμικοί την επομένη της εξαγγελίας τους. Όμως αν έκαναν κάτι τέτοιο θα έπρεπε την ίδια ώρα να εξηγούσαν γιατί τον ανέθρεψαν, γιατί ανέχτηκαν έναν «ατσαλάκωτο», ένα «ευχολόγιο που μιλά και δεν λέει τίποτα» στο κρίσιμο πόστο του υπουργείου Εξωτερικών. Να πουν γιατί αντέδρασαν μόνο όταν διαφώνησε με το κόμμα.

Αντ’ αυτού είδαμε βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη, να ασχολούνται με το πώς διαχειρίζεται τα social media του, να παραπονιούνται ότι τους έκλεψε ατάκες, να τον ρωτούν γιατί τσουβάλιασε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη με άλλους Προέδρους (!) και να τον ρωτούν επανειλημμένα τι παρασκηνιακή συμφωνία έκανε με το ΔΗΚΟ. Λες και ο Αβέρωφ Νεοφύτου, αν μπορούσε, δεν θα έδινε γη και ύδωρ για να τον στηρίξει ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Λες και αν ο Νίκος Χριστοδουλίδης έμενε στο μαντρί δεν θα εξακολουθούσε να δοξάζεται από τους ίδιους ως μετριοπαθής πολιτικός. Και όχι ως «υπεραγορά εύηχων ευχών και συνθημάτων».

Ένα νηπιαγωγείο σκέψεων και συμπεριφορών. Αυτό ακριβώς δεν μας αξίζει. Και επειδή ο ΔΗΣΥ μέχρι χθες υπερηφανευόταν πως ο λαός τιμώρησε την τοξικότητα, τον μηδενισμό και την χαμηλού επιπέδου πολιτική της αντιπολίτευσης, καλό είναι να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Μαζί με τους υπόλοιπους που κατέφυγαν σε μικρότητες. Γιατί ο προεκλογικός θα τελειώσει κάποτε. Ο χαρακτήρας τους όμως έχει ήδη αποκαλυφθεί.