Οι ωφέλιμοι

Η πολιτική θα έπρεπε να προσελκύει τα καλύτερα μυαλά και ταλέντα. Εκείνα τα πρόσωπα που δεν θα μπουν στην πολιτική αρένα για να επωφεληθούν και να γαντζωθούν στην καρέκλα, απομυζώντας ό,τι μπορούν, αλλά που συμμετέχουν για να προσφέρουν στον τόπο τους. Τα πρόσωπα που έχουν συγκεκριμένο πλάνο για το πώς να πάρουν τη χώρα τους μπροστά. Κυρίως όμως θα έπρεπε να προσελκύει τα πρόσωπα εκείνα που αντιλαμβάνονται πότε σταματούν να είναι ωφέλιμοι και αποχωρούν.

Το θυμήθηκα, όταν η Νεοζηλανδή πρωθυπουργός Τζασίντα Άρντερν ανακοίνωνε τον περασμένο μήνα την επιθυμία της να μην επαναδιεκδικήσει την πρωθυπουργία. «Άνθρωπος είμαι. Δίνουμε όσα μπορούμε για όσο μπορούμε και μετά είναι καιρός να φύγεις. Και για μένα, είναι καιρός» έλεγε και εξηγούσε πως δεν έχει την ενέργεια για ακόμη τέσσερα χρόνια. Η θητεία της δεν ήταν ένας υγιεινός περίπατος. Έσπασε στερεότυπα, απέδειξε πως η πολιτική μπορεί να έχει και ανθρώπινο πρόσωπο όμως δεν περιορίστηκε στους συμβολισμούς για να κερδίσει συμπάθειες. Απέφυγε τις βαρύγδουπες δηλώσεις, τα τσιτάτα και τις υπερβολές, καταφέρνοντας με τη δουλειά και την αφοσίωσή της να βγάλει τη χώρα της από αλλεπάλληλες κρίσεις με επιτυχία.

Με τον ίδιο τρόπο όμως που έσπαζε στερεότυπα, μπαίνοντας στην πολιτική, τα έσπαζε, αποχωρώντας. Πολλοί ήταν εκείνοι που στάθηκαν έκπληκτοι στην απόφασή της να διακόψει την πολιτική της διαδρομή τόσο σύντομα, λίγοι ήταν εκείνοι που στάθηκαν στην ουσία: την αντίληψή της ότι δεν θα ήταν άλλο ωφέλιμη για τον τόπο της. Η πολιτική θα έπρεπε να προσελκύει τα καλύτερα μυαλά και ταλέντα, άτομα όμως και με ισχυρά ηθικά αντανακλαστικά. Και ομολογώ πως δεν ανήκω στη σχολή σκέψης που εξιδανικεύει το πολιτικό παρελθόν και που θεωρεί ότι αυτά κάποτε ίσχυαν. Στον τόπο είδαμε και πάθαμε πολλά από διάφορα πρόσωπα που θεωρήθηκαν αυθεντίες. Πρόσωπα που για κομματικό όφελος απέκτησαν μυθικές διαστάσεις. Άλλοι γαντζώθηκαν στην καρέκλα μέχρι να τους αποβάλει το ίδιο το σύστημα. Άλλοι έβλαψαν τον τόπο σκεπτόμενοι τη δική τους επόμενη μέρα αντί του τόπου. Και άλλοι αντί να νιώθουν ευγνώμονες που υπηρέτησαν τον τόπο τους, ένιωσαν πως ο ίδιος ο τόπος τους χρωστά. Δυστυχώς, η πολιτική σήμερα είναι γεμάτη παθογένειες και ασθένειες που αν δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως γίνονται επικίνδυνες. Και για τα πολιτικά πρόσωπα αλλά και για την ίδια την κοινωνία που κατά τα άλλα θέλουν να υπηρετήσουν. Το κυριότερο όλων είναι η αλαζονεία. Εκείνη η αλαζονεία που δεν επιτρέπει την κριτική διάθεση και οδηγεί σε καθεστωτική συμπεριφορά. Τέτοια συμπεριφορά που μετατρέπει τους αρχικά ωφέλιμους, σε τοξικούς. Όμως παρά τις προκλήσεις και τις δυσκολίες, δεν μπορούμε να μην ελπίζουμε. Ούτε μπορούμε να οδηγηθούμε στην ισοπέδωση του «όλοι είναι ίδιοι». Γιατί δεν είναι. Σήμερα στην Κύπρο ανοίγει ένα νέο πολιτικό κεφάλαιο, γιατί με την αποχώρηση του Νίκου Αναστασιάδη αποχωρεί και ο τελευταίος της δεύτερης γενιάς των πολιτικών.

Ο διάδοχος του Νίκου Αναστασιάδη θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από τον παρωχημένο πολιτικό λόγο άλλων εποχών. Να αποφύγει τα συνθήματα και τα τσιτάτα, που λίγη ιστορία αν ξέρουμε, γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνο είναι για τον τόπο. Ένα νέος «ανένδοτος αγώνας», οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και η προσωπολατρία μπορεί να φανατίζουν προσωρινά το κομματικό κοινό, όμως αφήνουν την υπόλοιπη κοινωνία παγερά αδιάφορη. Η υπόλοιπη κοινωνία δεν θέλει διάττοντες αστέρες που το μόνο που νοιάζονται είναι η εικόνα τους. Επιδιώκει ένα νέο σχέδιο για τον τόπο. Ένα rebranding της Κύπρου όπου η εμπιστοσύνη θα επανακτηθεί, η εικόνα θα βελτιωθεί μέσα από σοβαρές τομές και μεταρρυθμίσεις. Μία Κύπρο που θα αποτελεί πόλο έλξης για τους νέους μας. Κυρίως όμως η κοινωνία επιδιώκει σε αυτή τη νέα εποχή θάρρος από τον νέο ηγέτη της. Το θάρρος εκείνο που δεν επιτρέπει άλλη μία θητεία με άλυτο το Κυπριακό. Για να διασωθούν πολιτικές καριέρες, για να διασώσουν κάποιοι το πολιτικό τους κεφάλαιο και να μείνουν κάποιοι λίγο ακόμα στην εξουσία.

Επιδιώκουμε μία κυβέρνηση θεσμικά άψογη. Και αυτό θα γίνει μόνο όταν το πολιτικό προσωπικό της χώρας ξέρει πότε είναι πραγματικά ωφέλιμο. Και όταν χάσει την ενέργειά του, όταν αντιληφθεί ότι το σχέδιό του για να αλλάξει την Κύπρο δεν πέτυχε, ας αποχωρήσει γενναιόδωρα, αφήνοντας άλλους να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.