Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν την περασμένη Τρίτη ο Αβέρωφ Νεοφύτου έβγαινε στο βήμα του Πολιτικού Γραφείου και χαρακτήριζε απροσδιόριστα, συναγερμικά στελέχη Ιούδες που τον κτυπούσαν πισώπλατα καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής, πολλοί ήταν εκείνοι που τον χειροκρότησαν θερμά. Κάποιοι θεώρησαν πως το κόμμα της Δεξιάς βγαίνει ενωμένο μετά από μία μεγάλη ήττα, λίγοι όμως ήταν εκείνοι που αντιλήφθηκαν πως το Πολιτικό Γραφείο μετατρεπόταν σε μία προεκλογική φιέστα του συναγερμικού προέδρου για να προλάβει τους δελφίνους. Μία προεκλογική φιέστα που χώριζε τα στελέχη σε συμμάχους και προδότες. Μία προεκλογική φιέστα που με τον χαρακτηρισμό «Ιούδες» νομιμοποιούσε και την αθλιότητα των προπηλακισμών που προηγήθηκαν. Όμως, αν υπήρξαν στελέχη που υπέσκαψαν το κόμμα κατά τη διάρκεια του προεκλογικού, τότε ο πρόεδρος του κόμματος όφειλε να τους κατονομάσει. Όχι να δημιουργεί περιρρέουσα, που εντείνει τη διχόνοια και στοχοποιεί βολικά όποιον τολμήσει να σταθεί απέναντί του στις εκλογές της 11ης Μαρτίου.
Προφανώς ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου στις δύσκολες στιγμές φαίνεται. Οι μεγάλοι ηγέτες κρίνονται από τον τρόπο που χειρίζονται τις ήττες τους και κατά πόσο είναι έτοιμοι να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου έπαιξε όλα του τα χαρτιά στην υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Δημοκρατίας και έχασε. Όμως, μαζί του έχασε και το κόμμα του την εξουσία. Αντί να αναλάβει την ευθύνη και να παραιτηθεί επέλεξε να στοχοποιήσει αόριστα στελέχη και να κατασκευάσει εχθρούς. Ένα κόμμα ωστόσο εξουσίας δεν είναι το μικρομάγαζο του εκάστοτε πολιτικού αρχηγού για να καθοδηγείται από την πίκρα του. Έχει καταστατικό και έχει θέσεις αρχών. Έχει και στελέχη που θα έπρεπε να διαφυλάξουν τη συνέπειά του, όταν ο αρχηγός του το οδηγεί στη διχόνοια. Και ακριβώς αυτό που αναμενόταν σε εκείνη τη μαραθώνια συνεδρία του Πολιτικού Γραφείου ήταν να γίνει αυτοκριτική για τους λόγους που οδήγησαν το κόμμα σε αυτή την ιστορική ήττα. Προφανώς ένας λόγος της ήττας ήταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Ένα πρόσωπο που ανελίχθηκε μέσω του κόμματος απολαμβάνοντας τα οφέλη και που τάχθηκε τελικά απέναντι από το κόμμα του για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ένα κόμμα με αρχές αξίες και συνέπεια όμως θα είχε αποβάλει από νωρίς από το σύστημά του τον Νίκο Χριστοδουλίδη ανεξαρτήτως του πολιτικού κόστους. Όχι να δίνουν και αγώνα για να αναλάβει τη θέση του υπουργού Εξωτερικών. Μία θέση που του έστρωσε το χαλί για τη διεκδίκηση της προεδρίας, για να είμαστε ειλικρινείς. Γιατί, όταν σπέρνεις τυχοδιωκτισμό, θερίζεις τυχοδιωκτισμό που ενίοτε στρέφεται και εναντίον σου.
Όσο ωραίο κι αν ακούγεται το ζήτημα της υπέρβασης, αυτή η υπέρβαση θα έπρεπε να γίνει με όρους καθαρά πολιτικούς. Και όχι με όρους ρεβανσισμού, για να μη βγει «ο αποστάτης». Όπως και με όρους πολιτικούς θα πρέπει να εξηγηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για ποιο λόγο προχωρά σε αυτή την απροκάλυπτη παρέμβαση για να στηρίξει τον Νίκο Χριστοδουλίδη, εξευτελίζοντας τον θεσμό του. Τι φοβάται άραγε αν επικρατήσει ο Ανδρέας Μαυρογιάννης;
Ο ΔΗΣΥ έχει χάσει εδώ και καιρό τον προσανατολισμό, την ταυτότητα και τις αρχές του. Και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος της ήττας του, μαζί με τον ρόλο που συντέλεσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Οι υπερβάσεις λοιπόν θα έπρεπε να γίνουν, όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συζητούσε για λύση δύο κρατών. Και το γνώριζαν όλοι συμπεριλαμβανομένου του νυν υπουργού Εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη όσο και του προέδρου του κόμματος Αβέρωφ Νεοφύτου, που ανέλαβε μάλιστα και την καμπάνια επανεκλογής του. Οι υπερβάσεις θα έπρεπε να γίνουν την επομένη του Κραν Μοντανά, τότε που για να διατηρηθούν στην εξουσία επέλεγαν να καταγγείλουν το ΑΚΕΛ ότι ακολουθεί την τουρκική προπαγάνδα. Η υπέρβαση θα έπρεπε να είχε γίνει με παραιτήσεις στελεχών από το κυβερνητικό σχήμα, όταν αποκαλυπτόταν το μέγεθος της διαπλοκής γύρω από το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων.
Σήμερα είναι λίγο αργά για να μας πείσουν πως γύρω από όλη αυτή την εμφύλια σύρραξη σκέφτονται το καλό του τόπου. Πολλοί στέλνουν το μήνυμα πως το προσωπικό τους συμφέρον μπαίνει πάνω και από τον τόπο αλλά και από το κόμμα τους. Άλλοι στηρίζοντας τον Νίκο Χριστοδουλίδη και άλλοι στηρίζοντας τον Ανδρέα Μαυρογιάννη.
Στο διά ταύτα λοιπόν. Ο ΔΗΣΥ πρέπει να μείνει στην αντιπολίτευση. Και για το καλό του τόπου αλλά και για το καλό της ίδιας της παράταξης. Η εναλλαγή της εξουσίας ενισχύει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά, βοηθά ώστε το κράτος να μην κομματικοποιείται, τα κόμματα να μη μετατρέπονται σε καθεστώς και κυρίως να μη φθείρουν τον τόπο και να φθείρονται. Η αντιπολίτευση θα κάνει καλό στον ΔΗΣΥ να προσδιορίσει τι κόμμα θέλει να είναι στη νέα εποχή. Ένα κόμμα φιλελεύθερο προοδευτικό, κεντροδεξιό και μετριοπαθές ή ένα κόμμα βαθιά συντηρητικό; Γιατί μέχρι στιγμής η εντύπωση που δίδει είναι ότι μετατρέπεται με πρωτοφανή ταχύτητα σε κόμμα σκοπιμοτήτων. Και σε πολύ τοξικό.
