Οι επιτήδειοι ουδέτεροι

Όταν ο Χαράλαμπος Θεοπέμπτου αναλάμβανε την ηγεσία των Οικολόγων πολλοί ήταν εκείνοι που εκτιμούσαν πως ένα νέο κεφάλαιο μπορεί να γραφεί στην κομματική σκακιέρα. Να δούμε δηλαδή τους Πράσινους να αποκτούν ρόλο ρυθμιστή και γιατί όχι; Τον εν πολλοίς άγνωστο Χαράλαμπο Θεοπέμπτου να αναλαμβάνει ακόμα και την Προεδρία της Βουλής. Λίγο το μετριοπαθές προφίλ του, λίγο η εναλλακτική παρουσία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και η εμπλοκή νέων προσωπικοτήτων στο ψηφοδέλτιο που διαμόρφωνε, έστελνε το μήνυμα πως τους Οικολόγους θα τους συζητούμε πλέον με διαφορετικούς πολιτικούς όρους.

Το εκλογικό αποτέλεσμα κατέδειξε πως οι προσδοκίες πολλών έπεσαν πολύ πιο κάτω από τον πήχη. Όμως το εξόχως προβληματικό ήταν ότι διαφάνηκε πως οι Οικολόγοι δεν ήταν έτοιμοι να προσφέρουν τη νέα πολιτική πρόταση και να ταράξουν το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Όχι λόγω του ποσοστού που έλαβαν βεβαίως, αλλά κυρίως για την απόφασή τους να μείνουν ουδέτεροι στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ήταν μόνο ότι το κόμμα επέλεξε να μην τοποθετηθεί επίσημα ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη Κυριακή, με το πρόσχημα του πολυσύνθετου τρόπου λήψης αποφάσεων, αλλά και η παρατήρηση που έγινε σε στελέχη που σεβόμενοι τον ρόλο τους, θέλησαν να έχουν ξεκάθαρη θέση. Ένα κόμμα που λαμβάνει χρηματοδότηση από το κράτος για να συμμετέχει κατά τα άλλα και στον προεκλογικό, που ψηφίζεται για να έχει ρόλο, θέση και το θάρρος της γνώμης του, επέλεξε να μείνει επιτήδειος ουδέτερος σε όλο αυτό.

Όμως αν μιλούσαμε αποκλειστικά για την αυτοακύρωση ενός κόμματος θα ήταν ένα ζήτημα. Το ανησυχητικό είναι ότι από αυτή την εκλογική μάχη πολλά κόμματα πέρασαν κάτω από τον πήχη. Ο ενδιάμεσος χώρος επέλεξε να έχει τον ρόλο του κομπάρσου. Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη το ότι δεν είχε κάνει καμία γραπτή συμφωνία μαζί με τον Νίκο Χριστοδουλίδη για το Κυπριακό ή την εσωτερική διακυβέρνηση. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, που συζητούσε με το ΑΚΕΛ ούτως ώστε να κατέλθουν με κοινό υποψήφιο, υπό το βάρος των δημοσκοπήσεων επέλεξε όχι μόνο να συρθεί πίσω από την υποψηφιότητα του δημοφιλούς Χριστοδουλίδη, του μέλους της «πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης», αλλά και να αδειάσει το ΑΚΕΛ, ενθυμούμενος την «καταστροφική διακυβέρνηση Χριστόφια στην οικονομία». Ασχέτως αν λίγους μήνες προηγουμένως διεκδικούσε τη στήριξή του για να κατέλθει υποψήφιος. Όμως και ο Μαρίνος Σιζόπουλος, ο οποίος είδε την περίπτωση Χριστοδουλίδη ως το σωσίβιό του να παραμείνει στην εξουσία του κόμματος έκρυψε τα ποσοστά του στο άρμα του Νίκου Χριστοδουλίδη.

Και βεβαίως είναι ο τρόπος που τους αντιμετώπισε ο εκλεγμένος Πρόεδρος και το αποδέχτηκαν σιωπηρά. Ως ένα βαρίδι για τον ίδιο που θα έπρεπε να μείνουν εκτός του προσκηνίου και να μην εκφέρουν άποψη για όσα εκτυλίσσονταν. Το να καταλήξουν, ωστόσο, τα κόμματα επαίτες ενός δημοφιλούς υποψηφίου, που σύρονται πίσω του, ελπίζοντας σε δύο ή τρία υπουργεία, όταν εκλεγεί, είναι ο πλήρης εξευτελισμός του πολιτικού συστήματος. Και ιδιαίτερα επικίνδυνο για τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά.

Δεν θέλουμε κόμματα κομπάρσους, ούτε κόμματα που αρκούνται στο να έχουν μικρό μερίδιο στον διαμοιρασμό της εξουσίας. Ρόλος του είναι να αποκτήσουν πολιτική πρόταση, να ενισχύσουν τον τρόπο λειτουργίας τους και να ανανεώσουν τις θέσεις τους, με τέτοιο τρόπο που να έχουν θέσεις αρχών αλλά και να βελτιώσουν το μήνυμά τους. Ένα μήνυμα που θα τους βοηθήσει να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Τα πλείστα κόμματα έλαβαν ένα μεγάλο χαστούκι σε αυτό τον προεκλογικό. Μαζί με τον Ενδιάμεσο το ΑΚΕΛ που αποφάσισε ότι για να εκλέξει τον Ανδρέα Μαυρογιάννη έπρεπε να κρύψει από τα τηλεοπτικά πάνελ κάθε στέλεχος του κόμματος, σαν να είναι μίασμα για τον υποψήφιο. Και ο ΔΗΣΥ βεβαίως, που ενώ κήρυσσε πόλεμο στους «αποστάτες» σήμερα τους παρακαλεί να επιστρέψουν. Μέση οδός δεν υπάρχει στον Συναγερμό για να διασφαλίσουν αν μη τι άλλο την αξιοπρέπειά τους; Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς θα ερμηνεύσουν αυτή την ήττα τα κόμματα. Γιατί αν η λύση τους είναι να δένονται στο άρμα του εκάστοτε δημοφιλούς υποψηφίου, αν η λύση τους είναι να αυτοακυρώνονται μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, τι θα γίνει αν την επόμενη φορά στη θέση του κ. Χριστοδουλίδη οι δημοσκοπήσεις ευνοούν έναν γοητευτικό και επικίνδυνο για τη σταθερότητα του τόπου λαοπλάνο;