Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν την περασμένη εβδομάδα ο Ιωάννης Κασουλίδης δήλωνε στον Ανδρέα Κημήτρη ότι ο Δημοκρατικός Συναγερμός δεν ήταν ποτέ το ΔΗΚΟ, ένα κόμμα που, όπως εξηγούσε, δημιουργήθηκε για να κάνει ρουσφέτια, η συζήτηση περιορίστηκε στο κομματικό θυμικό και τον συναισθηματισμό.
Η Χριστιάνα Ερωτοκρίτου, η οποία ήταν ακόμα μαθήτρια κατά την ένδοξη περίοδο διακυβέρνησης Σπύρου Κυπριανού, ήταν η πρώτη που αντέδρασε. Χαρακτήρισε προσβλητικές τις αναφορές προς τους «ιστορικούς ηγέτες» του κόμματός της, προσάπτοντας παράλληλα αλαζονεία στον τέως υπουργό Εξωτερικών. Όμως, όσο δύσκολη κι αν είναι η αλήθεια, αυτή θα πρέπει να καταγράφεται. Η περίοδος διακυβέρνησης του Σπύρου Κυπριανού στιγματίστηκε από την εξυπηρέτηση των ημετέρων, από την παρουσίαση της κομματικής ταυτότητας ως εισιτήριο για την δημόσια υπηρεσία, τον στιγματισμό όσων επέλεγαν άλλη εφημερίδα από την φιλοκυβερνητική και την πλήρη «δηκοποίηση» της δημόσιας υπηρεσίας. Η κα Ερωτοκρίτου ως αναπληρώτρια πρόεδρος του ΔΗΚΟ καθηκόντως αντέδρασε, όμως επί της ουσίας ποιοι ιστορικοί ηγέτες του ΔΗΚΟ θεώρησε πως προσβάλλονται από τις αναφορές Κασουλίδη; Ο Σπύρος Κυπριανού ή ο Μάριος Καρογιάν, τον οποίο η ίδια και ο Νικόλας Παπαδόπουλος αμφισβήτησαν στις εσωκομματικές εκλογές, χλευάζοντας την επιδίωξή του να είναι πάντοτε μέρος της εξουσίας; Δεν είναι η ίδια που, αφότου ανέλαβε εκπρόσωπος Τύπου επί Νικόλα Παπαδόπουλου, δήλωνε πως για τη νέα ηγεσία δεν αποτελεί δέλεαρ η εξουσία;
Τα πολιτικά πρόσωπα που επικαλούνται το νέο, καλό είναι να απογαλακτίζονται κάποτε από τους «ιστορικούς ηγέτες τους». Ας ενηλικιωθούν πολιτικά και ας κάνουν την αναγκαία αυτοκριτική για το παρελθόν τους και την παρακαταθήκη τους.
Την αυτοκριτική τους, όμως οφείλουν να κάνουν και πρόσωπα που πρωταγωνιστούσαν στο πολιτικό σκηνικό όσο οι αρχές και αξίες των κομμάτων τους ξεθώριαζαν αντί να επικεντρώνονται στις παθογένειες των άλλων. Που είτε διά των έργων τους είτε διά της ανοχής τους επέτρεψαν να μετατραπεί το κόμμα τους από κόμμα αρχών σε κόμμα σκοπιμοτήτων.
Για παράδειγμα ο Ιωάννης Κασουλίδης εξέφραζε ανησυχία για το πώς αλλάζει ο Συναγερμός. Για το γεγονός ότι τα κριτήρια για την εκλογή της νέας ηγεσίας του κόμματος δεν ήταν οι πολιτικές θέσεις αλλά το ποιος θα εξυπηρετήσει ατομικά συμφέροντα με ρουσφέτια, φωτογραφίζοντας έτσι τον νέο αναπληρωτή πρόεδρο του κόμματος Ευθύμιο Δίπλαρο.
Το like στην ανάρτηση της Χριστιάνας Ερωτοκρίτου, από τον δεύτερο τη τάξει του ΔΗΣΥ, επιβεβαιώνει το πόσο αλλάζει το κόμμα. Και σε θέμα ύφους και κυρίως σε θέμα πολιτικού βάρους. Όμως δεν είναι η εκλογή του Δίπλαρου που οδήγησε στην πολιτική φθορά του ΔΗΣΥ.
Προτού ο κ. Κασουλίδης περιοριστεί στη ρουσφετολογία, που αποτελεί την πολιτική της νέας ηγεσίας, καλό είναι να δει πώς αυτή η νέα τάξη πραγμάτων στον ΔΗΣΥ είδε την παλιά φρουρά να συγκυβερνά επί της ουσίας με τη Δημοκρατική Παράταξη και παράλληλα να κλείνει το μάτι στον Νικόλα Παπαδόπουλο. Εκείνο το μέρος του ΔΗΚΟ που ο Ιωάννης Κασουλίδης σήμερα κατήγγειλε για ρουσφέτι έτσι; Παρακολούθησε μία σειρά προκλητικών διορισμών από τον Νίκο Αναστασιάδη και την κυβέρνησή του που έγιναν όχι βάσει της αριστείας αλλά της εξυπηρέτησης συμφερόντων. Είδαν να ξεχειλώνει το Κυπριακό Επενδυτικό Πρόγραμμα για τον πλουτισμό των λίγων και δικών μας. Και τέλος είδαν να μένουν ως παρακαταθήκη τα δύο κράτη, τα οποία, εν είδει ιδεοθύελλας, έβαλε στο τραπέζι ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με την ανοχή των υπολοίπων.
Η φθορά του ΔΗΣΥ δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά μεθοδικά όλη αυτήν τη δεκαετία και δεν περιορίζεται στις πελατειακές σχέσεις για τις οποίες αντί να ολοφύρονται στον ΔΗΣΥ θα μπορούσαν να τις πατάξουν μέσω της υλοποίησης σημαντικών μεταρρυθμίσεων.
Σε μία εποχή προκλήσεων, με τα τετελεσμένα στο Κυπριακό να ενισχύονται η απάντηση δεν μπορεί να είναι οι πελατειακές σχέσεις, τα χαμόγελα ή ο λαϊκισμός. Το ανάχωμα της μικροδιαπλοκής και της ενίσχυσης του λαϊκισμού, είναι ο ορθολογισμός. Δεν αρκεί να ηττηθεί εκλογικά όλο αυτό. Θα πρέπει να κερδηθεί η μάχη με πολιτικά επιχειρήματα, για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ας ελπίσουμε μόνο πως εκτός από νέα ρούχα στα παλιά κόμματα, κάπου υπάρχουν και νέα μυαλά που θα τα εφαρμόσουν όλα αυτά.
