Ο εκφυλισμός

Όταν τον Ιούνιο του 2019, ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού διαμήνυε πως προτεραιότητα για το κόμμα ήταν να φύγει από την εξουσία ο Νίκος Αναστασιάδης, ο στενός περίγυρος του Προέδρου τον κατάγγελλε για άκρατο λαϊκισμό και στείρα αντιπολίτευση. Κάποιοι στο παρασκήνιο διερωτούνταν ποιου το πνεύμα κατέλαβε το σώμα του Άντρου Κυπριανού και κατά πόσο μπορούσε να εφαρμοστεί δεδομένου ότι η εντολή Αναστασιάδη ήταν ακόμη νωπή.

Άλλοι βεβαίως ερμήνευαν τις δηλώσεις Κυπριανού ως την απαρχή για μία καθώς πρέπει αντιπολίτευση από πλευράς ΑΚΕΛ. Μιας ουσιαστικής αντιπολίτευσης δεδομένου ότι μέχρι το 2017 το κόμμα της Αριστεράς στήριζε τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων και εμμέσως τις κινήσεις Νίκου Αναστασιάδη στο Κυπριακό. Ουσιαστική αντιπολίτευση όμως και γιατί ο Άντρος Κυπριανού δεσμευόταν πως οι προεδρικές εκλογές θα απασχολούσαν τα αρμόδια όργανα του κόμματος πολύ πιο νωρίς από τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές.

Και δεν έβαζε τυχαία στενότερο χρονοδιάγραμμα, καθώς τα όσα διαδραματίστηκαν το 2017 κατά την επιλογή υποψηφίου για τις προεδρικές εκλογές του 2018 είχαν πλήξει τη σοβαρότητα του κόμματος. Μόνο η χλωμή εικόνα του Άντρου Κυπριανού, όταν ανακοίνωνε τελικώς το ναυάγιο με τον υποψήφιο του κόμματος Μάικ Σπανό, ήταν αρκετή για να καταδείξει τη δυσκολία στην οποία βρέθηκε και ο ίδιος αλλά και το ΑΚΕΛ.

Λίγο το ότι έψαχναν αγωνιωδώς ένα πρόσωπο που θα διέλυε την τότε επικρατούσα άποψη που ήθελε το κόμμα να μην μπορεί να κυβερνήσει, λίγο το ότι ο κ. Σπανός μπορούσε να διασκεδάσει ως επιχειρηματίας τις ανησυχίες των οικονομικών συμφερόντων και να κερδίσει ψηφοφόρους από άλλες δεξαμενές, ήταν αρκετό για να κλείσει στο πόδι η συνεργασία. Χρειάστηκε να περάσουν λίγες μέρες για να διαπιστωθεί το χάσμα στις θέσεις των δύο πλευρών και να ανακοινωθεί συνοπτικά το διαζύγιο, επαναφέροντας στο προσκήνιο τον πρόθυμο Σταύρο Μαλά.

Όμως ένα χρόνο μετά τις εκλογές, είπαν πως αυτή τη φορά θα γίνει σωστή προετοιμασία. Και ο Άντρος Κυπριανού παραδεχόταν πως η ΑΚΕΛική βάση πίεζε για συνεργασίες με πολιτικές δυνάμεις που θα οδηγούσαν σε απομάκρυνση του Νίκου Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ από την εξουσία. Το φιάσκο που εξελίχθηκε βεβαίως στο πρώτο εγχείρημα συνεργασίας ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ κατά την ψηφοφορία για εκλογή προέδρου της Βουλής ήταν ενδεικτικό των προτεραιοτήτων που έθετε ο καθένας. Όχι μόνο δεν συνεργάστηκαν, διεκδικώντας ο καθένας ξεχωριστά την Προεδρία της Βουλής, αλλά και γιατί κατάφεραν να χαρίσουν απλόχερα στον ΔΗΣΥ –που κατά τα άλλα ήθελαν να διώξουν από την εξουσία– και τον έλεγχο της νομοθετικής εξουσίας!

Και ο Στέφανος Στεφάνου ασφαλώς, όταν ανέλαβε την ηγεσία, ήταν εξ εκείνων που διεκδικούσαν σκληρότερη αντιπολίτευση, συνεργασία με άλλα κόμματα και κυρίως αλλαγή διακυβέρνησης. Το πώς λοιπόν από τη σκληρή προετοιμασία για αλλαγή φτάσαμε στο φιάσκο όσων εκτυλίχθηκαν το τελευταίο τρίμηνο, θα πρέπει να μελετηθεί από ειδικούς. Ένας εκφυλισμός της διαδικασίας. Για την οποία διαδικασία ανέβαλαν τις δημοτικές εκλογές έτσι;

Από τα ονόματα που μπήκαν και βγήκαν μέχρι και τον τακτικισμό του ΔΗΚΟ, που επέμεινε μέχρι τέλους στο όνομά του και κατέδειξε πως δεν υπήρχαν σοβαρές προθέσεις για συνεργασία. Εκφυλισμός και για την απόγνωση που καταγράφηκε στο ΑΚΕΛ, αν λάβουμε υπόψη την περίπτωση Πλατή. Πώς ένα κόμμα που κατηγορείται ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει βάζει στο τραπέζι μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 2013; Ένα πρόσωπο που όταν η κυπριακή οικονομία καταστρεφόταν ο ίδιος κατέβαζε ευφάνταστες ιδέες;

Όταν τελειώσει λοιπόν όλο αυτό, ίσως κάποιοι στο ΑΚΕΛ να πρέπει να εξηγήσουν πώς ένα ιστορικό κόμμα έμεινε χωρίς εφεδρείες. Ψάχνοντας την τελευταία στιγμή δεξιά και αριστερά για δανεικούς υποψηφίους. Ιδιαίτερα μετά από μία τέτοια διακυβέρνηση, όπως την υφιστάμενη.

Γι’ αυτό τον λόγο θα παρακολουθήσουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα όσα θα εκτυλιχθούν το επόμενο διάστημα. Από τους τελικούς υποψηφίους μέχρι και την επιχειρηματολογία στήριξής τους από τα κόμματα. Όπως με ενδιαφέρον θα παρακολουθήσουμε τον Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος όπως έλεγαν ευθύνεται για την κατάρρευση του Κυπριακού, για την κακή εικόνα της Κύπρου διεθνώς, ο Νίκος Αναστασιάδης, ο ηγέτης της «πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης» από τον οποίο θα πρέπει να απαλλαγούμε να μένει πλήρως στο απυρόβλητο κατά τη διάρκεια του προεκλογικού και να παρακολουθεί με ικανοποίηση τουλάχιστον δύο στενούς του συνεργάτες να διεκδικούν το ύπατο αξίωμα και να υπερασπίζονται με σθένος την παρακαταθήκη του. Αυτήν την παρακαταθήκη από την οποία η αντιπολίτευση κατά τα άλλα μας υποσχόταν ότι θα προνοούσε νωρίς για να απαλλαγούμε.