Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την ώρα που ο Δημοκρατικός Συναγερμός βίωνε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις του, κρίση που οδήγησε τον άλλοτε κραταιό Αβέρωφ Νεοφύτου να αποχωρεί βίαια από την ηγεσία του κόμματος και να στρώνει το χαλί στη νέα γενιά πολιτικών προσώπων, το στέλεχος του επιτελείου του Ανδρέα Μαυρογιάννη, Βασίλης Πρωτοπαπάς, καλούσε το «απέναντι μαγαζί» να κινηθεί «ρηξικέλευθα», για να μην καταστεί «ουραγός των εξελίξεων».
Προσωπικά δεν συμμερίζομαι την ευφορία πολλών που συνδέουν την ανανέωση προσώπων με την ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Είδαμε πολλές φορές νέα σε ηλικία πρόσωπα να εκφράζουν ό,τι πιο παλαιικό και ό,τι πιο «ξύλινο». Είδαμε τεχνοκράτες να εισέρχονται στην πολιτική ως σωτήρες που θα μεταρρυθμίσουν το κράτος και τελικώς να φοβούνται να λάβουν τις πιο απλές αποφάσεις. Χωρίς όραμα και χωρίς επί της ουσίας πολιτικές προτάσεις. Γι’ αυτό ας κρατάμε μικρό καλάθι, και ας αποφεύγουμε τους βερμπαλισμούς. Αυτό που κρατάμε είναι τη σημασία που έχουν τα πολιτικά αντανακλαστικά για την πολιτική επιβίωση κομμάτων και πολιτικών προσώπων. Και σίγουρα την ανάγκη της αξιοποίησης των πολιτικών συγκυριών. Όχι για να μετατραπούν κόμματα και πολιτικά πρόσωπα σε τυχοδιωκτικούς μηχανισμούς που για χάρη της επικράτησής τους μπορούν με ευκολία να αναιρούν τη μέχρι τώρα πορεία τους, να απαξιώνουν τις αρχές και τις αξίες τους, αλλά για να λαμβάνουν τα μηνύματα των καιρών, να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να μετεξελίσσονται.
Ο ΔΗΣΥ είναι το μεγαλύτερο κόμμα και αλλάζει άρδην. Έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον από τις εκλογές και μετά, καθώς μια στρατιά πρωτοκλασάτων στελεχών αποχωρεί από την πρώτη γραμμή και τη θέση τους παίρνουν άλλοι που θα κριθούν στην πορεία για το έργο τους. Σήμερα είναι η σειρά του ΑΚΕΛ να παρουσιάσει τι προτίθεται να κάνει. Πώς δηλαδή θα κινηθεί στο μεταβαλλόμενο πολιτικό περιβάλλον. Κυρίως όμως θα πρέπει να απαντήσει αν θα είναι κόμμα διαμαρτυρίας ή ένα κόμμα εξουσίας που στο πλαίσιο της διεύρυνσής του θα κάνει και τις πολιτικές του υπερβάσεις.
Ο Στέφανος Στεφάνου είχε σπεύσει να προαναγγείλει αλλαγές στο ΑΚΕΛ εν τω μέσω του προεκλογικού. Εξαγγελίες που έστειλαν αρχικά το μήνυμα πως το κόμμα της Αριστεράς προσπαθεί να διαχειριστεί ακόμη μία ήττα παρά να το παλέψει. Δεν ήταν μία αυθαίρετη προέκταση σκέψης, αν ληφθεί υπόψη η ακαμψία που έδειξε στο παρελθόν η ηγεσία του κόμματος, που ενώ υποστήριζε πως έλαβε τα μηνύματα από τη μεγάλη ήττα του 2016, παρουσίαζε την ίδια αμηχανία μπροστά στην επικίνδυνη συρρίκνωση των ποσοστών το 2021. Έστειλε το μήνυμα ότι φοβάται να εξελίξει τον πολιτικό του λόγο και την πολιτική του πρόταση, όταν η κοινωνία αντιδρούσε με την έξαρση διαπλοκής, το σκάνδαλο των διαβατηρίων και τη φημολογία για λύση δύο κρατών. Όταν η κοινωνία αναζητούσε πολιτικές εναλλακτικές.
Το εισιτήριο του δεύτερου γύρου αλλά και η δυναμική Μαυρογιάννη αύξησε τις προσδοκίες, σε ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων που αποζητούν την αλλαγή ότι κάτι μπορεί πλέον να γίνει. Αυτήν την αλλαγή θα πρέπει να παρουσιάσει ο Στέφανος Στεφάνου το επόμενο διάστημα, καθώς η περίοδος χάριτος για τον ίδιο τελείωσε. Και δεν αναφερόμαστε σε καταστατικές αλλαγές. Αν δηλαδή ο αρχηγός του κόμματος θα εκλέγεται από την Κεντρική Επιτροπή ή από τους Συνέδρους, όπως ακούγεται. Αν οι Νέες Δυνάμεις θα μετονομαστούν σε κάτι νέο, αλλά θα αποτελούν το ίδιο αποτυχημένο μοντέλο. Κρατώ ωστόσο μία τοποθέτηση που πέρασε ως υποσημείωση: την κίνηση του Στέφανου Στεφάνου να εξάρει τον ηρωισμό του Γρηγόρη Αυξεντίου και τις προεκτάσεις αυτού. Το ΑΚΕΛ χρειάζεται συνεπώς αλλαγές ουσίας. Το κόμμα της Αριστεράς θα πρέπει να έχει ένα ξεκάθαρα ευρωπαϊκό προσανατολισμό, έστω και με κριτική διάθεση, και κυρίως μία σοβαρή οικονομική πρόταση. Σε μία εποχή που η εικόνα επικρατεί, η Αριστερά θα κερδίσει, αν απαντά πολιτικά. Χωρίς, ωστόσο, να βλέπει με αλλεργία την προώθηση της εικόνας και να την βαφτίζει ανεξέλεγκτα ως παραγοντισμό. Το ΑΚΕΛ πρέπει κυρίως να ανοίξει τις πόρτες του σε μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που αγωνίζεται για το κράτος δικαίου, την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την προστασία του περιβάλλοντος και τη λύση του Κυπριακού. Μία μερίδα της κοινωνίας που έχει κοινές ανησυχίες με το ΑΚΕΛ, έστω κι αν δεν υιοθετεί τον κομμουνισμό ή άλλες αγκυλώσεις του κόμματος. Να τους φέρει κοντά, χωρίς να τους πατρονάρει, χωρίς να τους βλέπει ανταγωνιστικά, αλλά δίδοντάς τους, με μεγαλοθυμία, χώρο να αναπτυχθούν και να αναπτύξουν από κοινού τον προοδευτικό χώρο.
Αυτό ακριβώς θα αποτελεί την πολιτική υπέρβαση και ίσως τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Στέφανου Στεφάνου για την Αριστερά. Αν χαθεί και αυτή η ευκαιρία, τότε το ΑΚΕΛ δεν θα μετατραπεί απλώς σε ουραγό των εξελίξεων, αλλά θα χάσει την ευκαιρία να επισφραγίσει έναν προοδευτικό λόγο μακριά από λαϊκισμό ή ιδεοληψίες. Κυρίως θα χάσει την ευκαιρία να αποτελέσει ένα σοβαρό αντίβαρο σε μία κοινωνία που μετατοπίζεται ολοένα και δεξιότερα.
