Του Γιώργου Κακούρη
Την ώρα που στη Λευκωσία ο υποψήφιος που θα αποκλειστεί σήμερα από τη διαδικασία θα δηλώνει με σθένος πως δεν συμμετέχει σε παζάρια για τον δεύτερο γύρο, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα κατευθύνεται για μία τελευταία φορά στις Βρυξέλλες.
Όχι για να εγκαινιάσει κάποιο έργο στη βελγική πρωτεύουσα (αν και σε αυτή τη φάση δεν αποκλείουμε πραγματικά τίποτα) αλλά για να συμμετάσχει στο έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 9ης και 10ης Φεβρουαρίου. Η έκτακτη Σύνοδος αποτελεί αφορμή τόσο για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη όσο και για εμάς τους υπόλοιπους να αναλογιστούμε τι αφήνει, τώρα, στον επόμενο. Love him or hate him, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ήταν σταθερός θαμώνας των Ευρωπαϊκών Συμβουλίων των τελευταίων δέκα χρόνων, ενώ πρωθυπουργοί ανεβοκατέβαιναν και η σύνθεση της πολιτικής ηγεσίας της Ε.Ε. άλλαζε συνεχώς.
Ο εκάστοτε Κύπριος Πρόεδρος, βρέξει χιονίσει, είτε εκραγεί μια ναυτική βάση, είτε χαντακώσει τις διαπραγματεύσεις, είτε στήσει ένα επενδυτικό πρόγραμμα, που καταλήγει ξεπούλημα διαβατηρίων σε εγκληματίες, ολοκληρώνει πάντα τη θητεία του, και κάποτε μάλιστα κλείνει δεκαετία, καθορίζοντας μια ολόκληρη εποχή. Είναι ένα από τα γνωρίσματα της ιδιαίτερης πολιτικής μας κουλτούρας, όπου ο Πρόεδρος γίνεται άβαταρ της ιδιοσυγκρασίας μας, με τα καλά της και τα κακά της.
Τι αφήνει πίσω του ο Νίκος Αναστασιάδης στις Βρυξέλλες; Μετά από δέκα χρόνια σίγουρα αφήνει πίσω του καλές προσωπικές σχέσεις, καθώς, αν γνωρίζει κάτι καλά είναι πώς να γίνεται συμπαθής. Τις αξιοποίησε την περίοδο μετά το κούρεμα για να θεωρηθεί ένας εκ των σταθερών ηγετών σε θέματα οικονομίας, αξιοποιώντας τις διασυνδέσεις που είχε να του δώσει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και μαζί του και η σχέση με την Άγκελα Μέρκελ.
Ταυτόχρονα όμως αφήνει πίσω του και ψιθύρους και ανοικτές κατηγορίες για τις σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία, σχέσεις που πήγαιναν πέρα από τη γνωστή ανάγκη στήριξης στο Κυπριακό από μία χώρα μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Σχέσεις που αφορούσαν τα συμφέροντα ολιγαρχών, τους πύργους στη Λεμεσό, τις ύποπτες διασυνδέσεις, οι οποίες έδειχναν, χωρίς ποτέ να καταλήγουν με τρόπο νομικά τελεσίδικο, στον ίδιο τον Πρόεδρο.
Στον απολογισμό δέκα χρόνων Αναστασιάδη συνδυάζονται θετικές εξελίξεις σε κάποια ζητήματα που αφορούν την οικονομία, τις μεταρρυθμίσεις, με αρνητικές που αφορούν τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Και μαζί τους, η πραγματική, ουσιαστική πρόοδος που πέτυχε στο Κυπριακό στις αρχές της θητείας του μπλέκεται με τα λάθη, τα πισωγυρίσματα και την εξοργιστική απραξία που ακολούθησαν.
Όλα αυτά μπορούμε να τα δούμε και μόνοι μας, ως Κύπριοι πολίτες, όμως είναι πάντα χρήσιμο να τα βλέπουμε και από έξω. Όχι από τη μακρινή διεθνή κοινότητα που ασχολείται αραιά και πού με το Κυπριακό, αλλά από την οπτική των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις οποίες ζυμωνόμαστε καθημερινά.
Γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον και η οπτική των άλλων ηγετών, ως εκπροσώπων αυτών των χωρών που είχαν διάδραση με τον εκπρόσωπο της δικής μας. Είκοσι χρόνια μετά την ένταξή μας στην Ε.Ε., ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ενσάρκωσε δύο αντιφατικά πρόσωπα της Κύπρου. Από τη μία, μετά την οικονομική κρίση του 2013, όταν όλη η Ευρώπη περίμενε την Κύπρο να καταρρεύσει σαν μια άλλη Ελλάδα, βάσει των στερεοτύπων, της ταύτισης στα μυαλά πολλών των δύο χωρών, έγινε το πρόσωπο μιας χώρας που μπορεί να είναι αξιόπιστη στην οικονομία, και μπορεί να τα φέρει πέρα στα δύσκολα, χωρίς παράπονα, χωρίς ακρότητες, κλάματα και μιζέριες.
Από την άλλη, το 2017 επιβεβαίωσε το δαιμονοποιημένο στερεότυπο που μας έμεινε το 2004, των Ελληνοκυπρίων που δεν ξέρουν τι θέλουν στο Κυπριακό, που κλωτσούν τις ευκαιρίες να πιέσουν την Τουρκία, να μας αφήσει ήσυχους, που προδίδουν συνεχώς τους Τουρκοκύπριους. Και το έκανε λίγο πριν γίνει το πρόσωπο, δικαίως ή αδίκως, που όλοι πλέον συσχετίζουν με τα χρυσά διαβατήρια και τη μικρομεγαλίστικη, κυπριακή μας μπαγαποντιά.
Ο επόμενος Πρόεδρος μπορεί να διαλέξει ποιον Αναστασιάδη θα διαδεχθεί. Και ποια από τις δύο Κύπρους θα δουν οι εταίροι του, όταν θα μπαίνει στην αίθουσα του Συμβουλίου στις 23 Μαρτίου.
