Του Γιάννη Ιωάννου
Τα όσα εκτυλίχθηκαν στο «Άλφαμεγα» και στον αγώνα Κυπέλλου Απόλλωνα-ΑΕΛ ούτε εκπλήσσουν ούτε είναι καινούργια. Υπό το βάρος μάλιστα του νέου υπουργικού σχήματος στο Δικαιοσύνης και της δέσμης μέτρων για πάταξη της αθλητικής βίας και του οργανωμένου εγκλήματος καθιστούν το όλο σκηνικό ακόμη πιο ενδεικτικό της αποτυχίας -κρατικής- σε πολλαπλά επίπεδα. Όσοι στοιχειωδώς παρακολουθούν εξάλλου τέτοιους επίφοβους αγώνες από ανοικτές πηγές γνωρίζουν πως και γιατί καλλιεργείται εκείνο το κλίμα που θα οδηγήσει έναν αγώνα σε έκτροπα με αθλητική, χουλιγκανική, βία.
Η πάταξη του Χουλιγκανισμού στη Κύπρο είναι εύκολη υπόθεση και δεν είναι καθόλου θεωρητική ή θεσμική. Απαιτούνται μόνο τρία πράγματα: Πολιτική βούληση, πολιτική βούληση και πολιτική βούληση. Δεν είναι ζήτημα, αποκλειστικά, «30 ανεγκέφαλων», ούτε πολύπλοκων σχεδιασμών αστυνομικών ελέγχων ή νομοθεσιών όπως η κάρτα φιλάθλου. Χρειάζεται απλά βήματα.
Το πρώτο ξεκινά από την παραδοχή πως το οργανωμένο ποδόσφαιρο στη Κύπρο και δη η δεξαμενή των οργανωμένων οπαδών -από τους οποίους προκύπτουν οι παραβατικοί- είναι πελατειακά δίκτυα οργανωμένων ψηφοφόρων. Το να τιμωρήσει κανείς -στο βαθμό εξάντλησης- τα σωματεία και τις διοικήσεις οι οπαδοί των οποίων εμπλέκονται σε βίαια επεισόδια είναι σαν να πυροβολεί, πολιτικά, τα ίδια του τα πόδια. Κανείς δεν έχει το θάρρος να το κάνει σε οργανωμένο επίπεδο πολιτείας. Οι ομάδες είναι ψηφοφόροι κομμάτων. Με πολιτική ισχύ και οικονομική επιρροή. Και το πολιτικό κόστος δυσβάσταχτο για όποιον, θεσμικά και ευθύδικα, προσπαθήσει να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Το δεύτερο ξεκινά από τις δικτυακού τύπου σχέσεις μερίδας των οργανωμένων οπαδών κάθε ομάδας με το οργανωμένο έγκλημα. Και όποιος δεν γνωρίζει για το πως τα ναρκωτικά περνούν μέσα από τα οργανωμένα club ultras των ομάδων ας πάει να ζήσει κάπου αλλού και ας ασχοληθεί με το… μπιλιάρδο και το curling. Τόσο απλά.
Η αποσύνδεση του πολιτικού συγκείμενου από την συζήτηση για την πάταξη του χουλιγκανισμού στη Κύπρο θα βοηθούσε την Πολιτεία όχι μόνο να αντιμετωπίσει το φαινόμενο αλλά να δημιουργήσει και εκείνες τις χωρητικότητες προκειμένου ο οργανωμένος αθλητισμός και δη ο επαγγελματικός για ένα τόσο δημοφιλές άθλημα όπως το ποδόσφαιρο να προχωρήσουν και να εξυγιανθούν. Αλλά, ξανά, απαιτεί πολιτική στιβαρότητα και ηγεσία προκειμένου το πολιτικό κόστος να μην συνυπολογιστεί.
Εκτός από τα βασικά βήματα χρειάζεται και τακτική μεθοδολογία. Η οποία ξεκινά και τελειώνει από το basic police work. Τόσο σε επίπεδο πληροφοριών και πρόληψης όσο και σε αυτό της επιχειρησιακής εκτέλεσης -καταστολής μεν, όπου ωστόσο και σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν η αναλογικότητα και το πολιτικό κόστος -που πάντα αποτρέπει το να καταστεί η δουλειά της αστυνομίας αποτελεσματική.
Επαναλαμβάνω. Η πάταξη του Χουλιγκανισμού δεν είναι Πυρηνική Φυσική. Απαιτεί πολιτική ηγεσία, παρρησία, μη συνυπολογισμό του πολιτικού κόστους και μια σειρά συνειδητοποιήσεων που ξεκινάνε και τελειώνουν στο επίπεδο της κατανόησης των πραγματικοτήτων του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη Κύπρο. Η αποτυχία είναι διαχρονική και αν δεν αλλάξει κάτι κάποιος νεκρός αθώος στο γήπεδο ή εκτός είναι απλά θέμα χρόνου.
Twitter: @JohnPikpas
