Του Γιάννη Ιωάννου
Προφανώς το βράδυ της περασμένης Κυριακής ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης έκανε αυτό που κάθε πρόεδρος θα έπρεπε να είχε κάνει –πράττοντας και πολιτικά εκτός από θεσμικά– σε σχέση με τον ανασχηματισμό. Πήρε τις αποφάσεις του, διαβουλεύτηκε με αυτούς που έπρεπε να διαβουλευτεί και το πρωί της Δευτέρας ανακοίνωσε την κυβέρνηση 2.0 μετά τον ανασχηματισμό στο Υπουργικό του. Θα ήταν μια απολύτως αναμενόμενη διαδικασία αν δεν είχε προηγηθεί φυσικά το φιάσκο της προαναγγελίας του ανασχηματισμού και η διάσταση που το όλο θέμα πήρε με την παραίτηση –που τελικά λειτούργησε λυτρωτικά– του υφυπουργού Καινοτομίας.
Σε λιγότερο από ένα χρόνο, η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη έχει προβεί σε αρκετές ανακατατάξεις στο κυβερνητικό σχήμα –ένδειξη πως οι κρίσεις –μικρότερες ή μεγαλύτερες– έχουν δημιουργήσει αρκετούς τριγμούς όχι μόνο ως προς την εύρυθμη λειτουργία της κυβέρνησης αλλά και στο προεκλογικό στίγμα που δόθηκε για μια κυβέρνηση νέων, άφθαρτων και χωρίς κομματικά βαρίδια στελεχών.
Η 2.0 κυβέρνηση που προκύπτει από τον ανασχηματισμό έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία που δείχνουν προς την κατεύθυνση ενίσχυσης όχι μόνο των κομμάτων του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ –και σε μικρότερο βαθμό των Οικολόγων– αλλά και της ενίσχυσης εκείνων των δεσμών που δείχνουν ότι ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης δεν διατίθεται να αλλάξει τη σύνθεση του Προεδρικού, έχει μειώσει τις προσδοκίες του για συμμετοχή του ΔΗΣΥ στο εγχείρημά του και δεν τολμά να δώσει λύσεις σε ζητήματα για τα οποία συσσώρευσε αρκετή κριτική όπως π.χ. η κόντρα στο υπουργείο Υγείας μεταξύ της γενικής διευθύντριας και της απερχόμενης υπουργού καθώς και την κριτική που ασκείται στον υπουργό Οικονομικών.
Στον πρώτο του ανασχηματισμό απομακρύνει πρόσωπα που ενδεχομένως τον ζημίωσαν πολιτικά και επικοινωνιακά, επιλέγει να αναβαθμίσει προσωπικούς του συνεργάτες και στρέφεται προς τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου και δη στο ΔΗΚΟ και στην ΕΔΕΚ για να τα ενισχύσει αλλά και να ενισχυθεί από αυτά –ενόψει και των διπλών εκλογών. Φυσικά, η κυβέρνηση 2.0 έχει μια μικρή περίοδο χάριτος και θα κριθεί από το έργο της με βάση την αποτελεσματικότητα και τα προβλήματα που προέκυψαν στις θέσεις στις οποίες επήλθε και η αλλαγή πολιτικών προϊσταμένων. Φυσικά η κυβέρνηση μίλησε, αμέσως μετά τον ανασχηματισμό, για τη δέσμευσή της –προεκλογική– για τη σύναψη ενός κοινωνικού συμβολαίου με την κοινωνία από το οποίο απορρέουν οι κινήσεις της. Και εδώ ακριβώς εδράζεται και ο τρόπος πρόσληψης όχι μόνο της επιλογής των προσώπων αλλά και το πως η κυβέρνηση, επικοινωνιακά, προσπαθεί να εκτελέσει έναν ελιγμό επανεκκίνησης προκειμένου να αποβάλλει και την εύλογη κριτική την οποία δέχεται.
Ο ανασχηματισμός και ο τρόπος που έγινε αναδεικνύει ωστόσο ακόμη μια διάσταση, πως τα πρόσωπα, εντός και εκτός κομμάτων, που βρίσκονταν εγγύς του προέδρου Χριστοδουλίδη προεκλογικά και τον στήριξαν στη διαδικασία ανάδειξής του στον προεδρικό θώκο βρίσκονται, πλέον, σε μια κατάσταση συνειδητοποίησης. Τριών μάλιστα κατηγοριών: Αυτοί που ήταν ή αποδείχθηκαν αναλώσιμοι, εκείνοι που είδαν την προεκλογική υποσχολογία αξιοποίησης ως αντάλλαγμα για τη στήριξη να μην επιβεβαιώνεται και, τέλος, αυτοί –οι κομματικοί– που βλέπουν πως όσο μεγαλύτερος είναι ένας πολιτικός χώρος στήριξης τόσο μεγαλύτερη και πιο περίπλοκη καθίσταται και η διατήρηση των ισορροπιών, δεδομένου ότι η τρίτη αυτή κατηγορία έχει πάντα ενώπιον της και την εκλογική διαδικασία πάσης φύσεως.
Το τελευταίο δείχνει και τα όρια της κυβέρνησης 2.0 καθώς και της 2.5 ή 3.0 –αν προκύψουν. Με τη δεξαμενή στελεχών για back-up κάθε φορά που προκύπτει κρίση να μειώνεται.
Twitter: @JohnPikpas
