Κουλτούρα, όχι μόνο ευχολόγια

Η τραγωδία στα Τέμπη μπορεί να επηρέασε, λόγω του χαμού δύο νεαρών Κύπριων πολιτών, αναπόφευκτα και τη Κύπρο ωστόσο σε επίπεδο δημόσιας σφαίρας δεν ακούσαμε παρά μόνο τετριμμένα από τις πολιτικές ελίτ του τόπου και δη σε επίπεδο δημοσίων αναρτήσεων στα ΜΚΔ και δηλώσεων στο Τύπο. Ο μέσος πολιτικός στη Κύπρο όταν δεν στέλνει τα κάπως άκομψα «θερμά συλληπητήρια» συνήθως μιλάει για το πως θα βρίσκεται «κοντά στις οικογένειες» των θυμάτων -κάθε φορά που η Κύπρος βρίσκεται αντιμέτωπη με θύματα ανθρωπιστικών καταστροφών.

Τα τελευταία χρόνια θρηνήσαμε αρκετά θύματα σε φοβερές τραγωδίες όπως το αεροπορικό δυστύχημα της «Ήλιος» και η φονική έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί. Και θρηνούμε, ετήσια, πολλά θύματα στην άσφαλτο σε ένα πρόβλημα που δείχνουμε πως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε σε επίπεδο πολιτικής, εκπαίδευσης, παιδείας ή κουλτούρας όπως και ως προς το δικαστικό του αποτύπωμα.

Στη Κύπρο λείπει όντως η κουλτούρα ασφάλειας την οποία σχεδόν ποτέ δεν υπενθυμίζουν οι πολιτικοί μας όταν αλληλοεπιδρούν με ανθρώπινες τραγωδίες. Και η κουλτούρα ασφάλειας είναι κάτι που καλλιεργείται σε καθημερινή βάση από μικρή ηλικία. Κι αφορά κάθε έκφανση ασφάλειας στην καθημερινότητά μας: Tην ατομική οδική ασφάλεια, ασφάλεια εργαζόμενων ανά εργασιακό περιβάλλον, τα δημόσια κτίρια, την πυρασφάλεια, τις δημόσιες συγκοινωνίες. Ακόμη και πως -σε προσωπικό επίπεδο- γνωρίζουμε τα χρειώδη είτε αυτά αφορούν μια εκκένωση κτιρίου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μέχρι το πως να προσφέρουμε στοιχειώδεις πρώτες βοήθειες σε έναν άνθρωπο που έχασε τις αισθήσεις του. Ζούμε στη χώρα που η Βουλή των Αντιπροσώπων έχει νομοθετήσει την χρήση κράνους για ποδηλάτες ενώ τα λεωφορεία που εκτελούν υπεραστικά δρομολόγια είναι κάτι… σαράβαλα.

Στη Κύπρο ο μέσος οδηγός δεν έχει στο ΙΧ αυτοκίνητό του έναν μικρό πυροσβεστήρα ξηρής κόνεως, κάτι που θα μπορούσε εύκολα να κόψει μια ζώνη ή ένα ατομικό κιτ Α’ βοηθειών. Στο σπίτι μας επίσης απουσιάζουν οι πυροσβεστήρες, όπως κι ένα φακός ή μια σφυρίχτρα για περίπτωση σεισμού ή μπλακάουτ. Το ίδιο ισχύει όταν ταξιδεύει για διακοπές ή όταν πηγαίνει στη θάλασσα. Στις γειτονιές όταν παρκάρεις πάνω σε αλτ ή σε μέρη όπου θα μπορούσε να εισέλθει ένα πυροσβεστικό όχημα ή ένα ασθενοφόρο. Η κουλτούρα του EDC (Every Day Carry) δεν διδάσκεται όπως στο εξωτερικό και πολλά καταστήματα δεν έχουν ούτε απινιδωτή. Η κουλτούρα ασφάλειας δεν έχει να κάνει με κάποιον παρανοϊκό prepper. Είναι στάση ζωής και αυξάνει τόσο την επιβιωσιμότητα μας όσο και των γύρω μας σε μια κρίσιμη κατάσταση ζωής-θανάτου. Είναι επίσης αντικείμενο παιδείας, εκπαίδευσης. Κουλτούρα και ένδειξη πολιτισμού. Και αποτελεί, παράλληλα, την λεπτή εκείνη γραμμή που μπορεί όντως να σώσει κάποιον από βαρύ τραυματισμό ή να τον βοηθήσει να επιβιώσει μετά από μια σοβαρή καταστροφή ή ατύχημα.

Καλό λοιπόν με αφορμή ότι συνέβη στα Τέμπη να κοιτάξουμε προς το εσωτερικό μας. Και οι πολιτικές μας ελίτ να αφήσουν τα ευχολόγια και να κοιτάξουν πως θα περιορίσουν ή πως θα διαχειριστούν την επόμενη καταστροφή. Και να συμβάλλουν ουσιαστικά στην δημιουργία, καλλιέργεια, καθιέρωση και ενδυνάμωση μιας σοβαρής κουλτούρας ασφάλειας. Που αφορά τόσο τους πολίτες σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο όσο και τις χωρητικότητες του κράτους -σε κάθε έκφανσή των. Kουλτούρα λοιπόν, όχι ευχολόγια.

Twitter: @JohnPikpas