Του Γιάννη Ιωάννου
Μεταξύ των τελευταίων δημοσκοπήσεων στη Κύπρο (με τα καλά και τα κακά τους) που είδαν το φως της δημοσιότητας συνειδητοποιεί κανείς πως ο πραγματικός χρόνος μέχρι την επόμενη Κυριακή και τις διπλές εκλογές της 9ης Ιουνίου έχει παρέλθει -πριν τις τελικές πινελιές υποψήφιων και επιτελείων και πριν την ίδια την μέρα της κάλπης.
Η ανάγνωση τόσο των δημοσκοπήσεων όσο και του τρόπου που διεξάγεται ο προεκλογικός -με τις επιμέρους κατακερματισμένες μάχες του (ΔΗΚΟ VS ΕΛΑΜ, Volt VS Οικολόγοι και φυσικά την αντιπαράθεση ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ) δείχνει πως οι εφετινές Ευρωεκλογές/Δημοτικές, σε στρογγυλή μάλιστα επέτειο 20χρονων από την ένταξη μας στην ΕΕ, κουβαλούνε μέσα τους σημαντικές παραμέτρους: Συνδιαμορφώνουν την επόμενη ημέρα στον κομματικό χάρτη της χώρας και -παράλληλα- έχουν προέκταση χρονικά για την τελική διαμόρφωσή του πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού του ενόψει των Βουλευτικών εκλογών του 2026. Τα δύο χρόνια βέβαια είναι πολύς, πολιτικά, χρόνος αλλά οι τάσεις θα διαφανούν. Κι οφείλουμε να τις καταγράψουμε.
Οι τρεις μάχες που ξεχωρίζουν είναι ασφαλώς, και ιδίως μετά τις Προεδρικές του 2023 και την εκλογή Χριστοδουλίδη, αυτή της πρωτιάς, η μάχη για την τρίτη θέση και η ενδιαφέρουσα μεταπολιτική εικόνα που βάζει στο παιχνίδι ο YouTuber Φειδίας Παναγιώτου.
Ως προς την πρώτη θα κριθούν τόσο η ηγεσία της Αννίτας Δημητρίου στον Δημοκρατικό Συναγερμό όσο και κατά πόσο η υπάρχουσα κρίση εντός του κόμματος θα εκτονωθεί ή θα συνεχιστεί -όπως την γνωρίζουμε. Παράλληλα κρίνεται και κατά πόσο το ΑΚΕΛ σε αυτό το σκηνικό που βιώνουμε -μετά την εκλογή Χριστοδουλίδη χωρίς την επίσημη στήριξη ενός εκ των δύο κομμάτων- μπορεί να ξαναπεράσει πρώτο και να κεφαλαιοποιήσει όχι μόνο την απογοήτευση που υφίσταται για πτυχές της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη όσο και κατά πόσο μπορεί πάνω σε αυτό να χτίσει με ορίζοντα κυβερνητικής πρότασης, το 2028.
Η δεύτερη μάχη δεν κρίνει μόνο το μέλλον του ΔΗΚΟ (και με αυτό περιπτωσιολογικά όλων των μικρότερων κομμάτων) και της ηγεσίας του αλλά και την μεγάλη εικόνα της μελλοντικής διαμόρφωσης του πολιτικού μας συστήματος όπως το γνωρίσαμε, ιστορικά, μετά το 1977. Εξάλλου αν το ΕΛΑΜ κερδίσει την τρίτη θέση δεν αποτελεί μόνο μια εξέλιξη που αφορά την συζήτηση για την άνοδο της Ακροδεξιάς και των λαϊκίστικων κομμάτων -φαινόμενο που συμβαίνει όσα χρόνια, και πιο πριν, είναι η Κύπρος στην ΕΕ- αλλά και μια καταγραφείσα τάση που δείχνει προς το πολύ καθιερωμένο σχήμα των δικομματικών πολιτικών συστημάτων στον άξονα Αριστερά-Δεξιά όπου η τρίτη δύναμη είναι ακραίας ιδεολογίας.
Τέλος το «φαινόμενο Φειδίας» αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περιπτωσιολογία από μόνη της. Κυρίως γιατί στο σενάριο εκλογής του μπορεί, δυνητικά, να αλλάξει ολόκληρη η κατανομή εδρών. Ο Φειδίας Παναγιώτου ωστόσο φανερώνει και ακόμη μια τάση -ανησυχητικά κατά την γνώμη μου- που αφορά στην αντικειμενοποίηση της εκλογικής διαδικασίας για χάριν της εικόνας, πτυχή που μεταπολιτικά υφίσταται και μεταξύ υποψηφίων των παραδοσιακών κομμάτων στη Κύπρο και αυξάνεται τα τελευταία χρόνια. Αλλά που ωστόσο συγκεκριμενοποείται στον εν λόγω content creator που αδυνατεί, πολιτικά, να εκφράσει κάποια συγκεκριμένη πολιτική άποψη ή θέση αλλά λόγω του ότι κατορθώνει να έχει views κατορθώνει και να διεισδύει. Ο Φειδίας θα δείξει και τα όρια της νέας πολιτικής επικοινωνίας. Αν τελικά το virality μεταφράζεται και σε ψήφους στην τεννέκα -που όπως ορθά το έθετε ο Γλαύκος Κληρίδης- πάντα σου δείχνει.
Η τεννέκα όντως θα δείξει και η αίσθηση μια εβδομάδα πριν την διπλή κάλπη είναι πως τα συμπεράσματα των εν λόγω εκλογών θα μας ακολουθήσουν για ακόμη λίγο. Ψυχραιμία μέχρι τότε.
Twitter: @JohnPikpas
