Του Γιάννη Ιωάννου
Μπορεί σε επικοινωνιακό επίπεδο, όπως το συνηθίζει, η Λευκωσία να προωθεί μια εικόνα θριάμβου για την διασύνδεση του Κυπριακού με τα Ευρωτουρκικά ωστόσο τόσο η τελική διατύπωση του κειμένου συμπερασμάτων όσο και οι αρχικές επιδιώξεις της Κύπρου συνηγορούν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η αλήθεια είναι πως η Κύπρος και στο επίπεδο που βρίσκονται πλέον οι ευρωτουρκικές σχέσεις δεν έχει αρκετά περιθώρια για να αποσπάσει, στο επίπεδο των «27», κάτι θετικό και απτό στο Κυπριακό ως «προϋπόθεση» για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ. Όχι μόνο γιατί η τελευταία δεν αποτελεί ουσιαστική επιδίωξη ούτε της Ευρώπης αλλά ούτε και της ίδιας της Τουρκίας αλλά και διότι τόσο σωρευτικά -20 χρόνια μετά το 2004- όσο και στη «σύγχρονη» αποτίμησή του, το Κυπριακό, άλυτο ως παραμένει, δεν είναι πλέον συνθήκη sine qua non για κανέναν στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή το Παρίσι. Στη τρέχουσα συγκυρία μάλιστα η σχέση της ΕΕ με την Τουρκία ορίζεται πλέον συναλλακτικά, κατακερματισμένα ως προς επιμέρους πτυχές που δίνονται στη Τουρκία έναντι μιας συνολικής ένταξης και με γνώμονα των στυγνό ρεαλισμό της σχέσης της Τουρκίας -ολιστικά- με την Δύση, μέρος της οποίας είναι αναπόφευκτα, στο σκληρό της πυρήνα, και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο ότι κι αν πήρε, με θετική αποτίμηση, η Λευκωσία θα αξιοποιηθεί το επόμενο 20ήμερο από την κ. Ολγκίν που πριν την επίσκεψη της, για τρίτη φορά, στη Λευκωσία θα περιοδεύσει διπλωματικά στο ευρωπαϊκό επίπεδο αρχής γενομένης από το Βερολίνο την προσεχή Πέμπτη 25 Απριλίου. Θα ακολουθήσουν Παρίσι και Βρυξέλλες κι από εκεί η Κύπρος, στις 7 Μαΐου προκειμένου μια τρίτη -κι ας ελπίσουμε όχι.. φαρμακερή για το αδιέξοδο επτά ετών στις συνομιλίες του Κυπριακού- προσπάθεια να επιχειρηθεί προς την κατεύθυνση της επανέναρξης των διαπραγματεύσεων.
Προφανώς αν ο Ερντογάν δεν δώσει το πράσινο φως δεν πρέπει να είναι κανείς αισιόδοξος πως θα ευοδωθεί η προσπάθεια της προσωπικής απεσταλμένου του Γενικού Γραμματέα. Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί και πανάκεια για την εξασφάλιση της καλής εικόνας έναντι τρίτων στο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών εκ μέρους της Λευκωσίας. Ίσως γιατί το blame-game ακόμη κι αν η Τουρκία φέρει μεγαλύτερο αποτύπωμα δυνητικά στην τρέχουσα συγκυρία προσπαθειών άρσης του αδιεξόδου, με ένα νέο αδιέξοδο, δεν αρκεί για να κερδίσει η ΚΔ την αξιοπιστία της. Αν αυτό ισχύσει εξάλλου πρέπει όχι μόνο να προβληματίσει αλλά και να αποτελέσει και την αφετηρία για την αρχή ενεργειών αλλαγής του στρατηγικού τρόπου με τον οποίο η Λευκωσία προσλαμβάνει το «εμείς θέλουμε, η Τουρκία αρνείται» -της τρέχουσας προσπάθειας. Μια διαπίστωση η οποία δεν είναι σημειακή αλλά πρέπει, πάλι, να σταθμίσει το σωρευτικό αποτέλεσμα δεκαετιών άλυτου Κυπριακού και δη των κορυφώσεων του 2004 και του 2017.
Ο Πρόεδρος συγκάλεσε Εθνικό την Παρασκευή και την επόμενη εβδομάδα μετά το Πάσχα η κ. Ολγκίν θα είναι, ξανά, στη Κύπρο. Το τρέχον εικοσαήμερο είναι κρίσιμο για το Κυπριακό και η υπενθύμιση παραμένει η ίδια: Ουσία κι αποτελεσματικότητα έναντι της επικοινωνίας, Plan B για κάθε ενέργεια και προετοιμασία είτε ο Ερντογάν αποφασίσει να παίξει με το Κυπριακό είτε επιμείνει στη σκληρή -χωρίς επιστροφή- στάση της λύσης δύο κρατών. Αυτοί είναι πάντα 11 και προπονημένοι. Ας ελπίσουμε πως κι εμείς κατεβάζουμε, αξιόμαχη, εντεκάδα.
Twitter: @JohnPikpas
