Του Γιάννη Ιωάννου
Σε ένα πολιτικό σύστημα όπως αυτό της Κύπρου η υπουργοποίηση -κομματική ή τεχνοκρατική- αποτελεί, εκτός από την κορυφαίας σημασίας πολιτική πράξη του ίδιου του Προέδρου, ένα σημείο αναγνώρισης για τον εκάστοτε διοριζόμενο η οποία αντικατοπτρίζει σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο πολιτική ισχύ, κομματική ισορροπία και επιρροή και φυσικά αναγνώριση των ικανοτήτων, πολιτικών ή επαγγελματικών -ιδίως αν κάποιος είναι επιτυχημένος στον τομέα του. Αποτελεί βέβαια και αναπόσπαστο μέρος μιας ιδιότυπης επετηρίδας που εξυπηρετεί την πολιτική ισχύ και την φιλοδοξία κάποιου: Για να διεκδικήσεις κάτι μεγαλύτερο από την βουλευτική έδρα, ακολούθως υπουργικό θώκο και γιατί όχι να τρέξεις ακόμη και για υποψήφιος Πρόεδρος -κι εδώ αξίζει να σημειωθεί πως υπάρχουν τέτοιοι υπουργοί στη σύνθεση της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη.
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη θα κριθεί ωστόσο όπως και συνολικά το έργο των νεοδιορισμένων μελών της κυβέρνησης. Όπως κρίθηκαν, ασφαλώς, και οι προκάτοχοι τους που εξ’ ορισμού απομακρύνθηκαν όπως συμβαίνει κάθε φορά που υπάρχουν πολιτικές κρίσεις, γκρίνια, αστοχίες ή αδυναμία παράδοσης. Και θα κριθεί, πέραν του έργου της κυβέρνησης (πετυχημένου, αποτυχημένου ή ενδιάμεσα κάπου αδιάφορου), και πολιτικά στη μεγάλη εικόνα τόσο των κομματικών ισορροπιών όσο και της επόμενης ημέρας.
Το αμήχανο ωστόσο εδράζεται κάπου αλλού και δεν αναφέρομαι φυσικά στις τελετές παράδοσης-παραλαβής των υπουργείων μεταξύ απερχόμενων και νέων. Αξίζει βέβαια εδώ να ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση για να επισημάνουμε πως η τελετή στο υπουργείο Γεωργίας ήταν ότι πιο… αδιάφορο έχουμε δει στη κυπριακή πολιτική σκηνή εδώ και δεκαετίες. Η αντίστοιχη στα υπουργεία Άμυνας και Δικαιοσύνης είχε εμφανή την απογοήτευση των απερχόμενων και, τέλος, του Υγείας είχε το άρωμα της αντιπαράθεσης των δύο ισχυρών του γυναικών (σ.σ. η μία πρώην πλέον) που μας απασχόλησε έντονα τόσο προ μηνών όσο και μετά την τελετή -με τα ΜΚΔ να γεννούν μέχρι και… memes.
H αμηχανία ωστόσο ήταν εμφανής και στον ίδιο τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη που ναι μεν μίλησε για κοινωνικό συμβόλαιο λαού-προγραμματικών του, προεκλογικά, θέσεων μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού αλλά έκανε λόγο και για κλείσιμο των αυτιών στις σειρήνες και στην αβασάνιστη κριτική κατά την ορκωμοσία των νέων στελεχών. Αμήχανος ήτανε και ο κ. Καρογιάν που εμφανίστηκε εκνευρισμένος από τις εξελίξεις όσο και ο κ. Παπαδόπουλος που επιστράτευσε την ίδια μέρα whataboutism επιχειρηματολογία για να μιλήσει για τους ανασχηματισμούς των κυβερνήσεων Χριστόφια και Αναστασιάδη.
Βέβαια πιο αμήχανο από αυτόν που πρέπει να αποχωρήσει σε λιγότερο από ένα χρόνο μιας κυβέρνησης που ευαγγελίστηκε αρκετά το νέο και άφθαρτο είναι σε κάθε περίπτωση η σειρά εκείνων που περίμεναν, είτε προεκλογικά είτε «ανασχηματικά», να υπουργοποιηθούν είτε εκείνοι που συνειδητοποίησαν πόσο αναλώσιμοι ήταν σε αυτούς τους δέκα μήνες. Καθώς και πως αυτό διαμορφώνει σχέσεις εμπιστοσύνης, αξιοπιστίας καθώς τις πολιτικές ισορροπίες -πάλι σε δεδομένο χώρο και χρόνο.
Η αίσθηση, κλείνοντας, που αποκομίζει κανείς από τον ανασχηματισμό είναι πως δεν θα είναι ο τελευταίος της τρέχουσας κυβέρνησης Χριστοδουλίδη. Προφανώς πιστώνεται χρόνος στα νέα μέλη της και -όπως ανέφερε και ο ίδιος ο Πρόεδρος- η κοινωνία στην οποία κάθε κυβέρνηση είναι υπόλογη εξάλλου θα κρίνει και αυτό το σχήμα με γνώμονα την επιτυχία ή την αποτυχία.
Twitter: @JohnPikpas
