Του Γιάννη Ιωάννου
Τόσο η ιστορία με τα καύσιμα από τα Κατεχόμενα όσο και η υπό εξέλιξη δημοσιογραφική έρευνα, που αρχικά ανέδειξε ο «Πολίτης», για την ανάπτυξη, επί περιουσιών Ελληνοκυπρίων, γης στα Κατεχόμενα ξένων επιχειρηματιών με ελληνοκυπριακές πλάτες συνηγορούν σε ένα κοινό: Πως στην Κύπρο δεν μαθαίνουμε τίποτα ούτε από την υποκρισία μας –συχνά παρούσα σε κάθε έκφανση κοινωνικής και πολιτικής ζωής– αλλά ούτε κι από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Για παράδειγμα η περασμένη εβδομάδα μάς υπενθύμισε πως η Τουρκία δεν κάνει, απαραίτητα, «ανατολίτικο παζάρι» όπως εμείς σπεύδουμε, συχνά σε άρνηση, να το χαρακτηρίσουμε, όταν διαπραγματεύεται με τη Δύση, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Κάνει μια σκληρή και καλά προετοιμασμένη διαπραγμάτευση, η οποία έχει και στυλ και περιεχόμενο. Είναι πολυμερής, όταν διαπραγματεύεται παράλληλα με Δύση και Ρωσία και με cherry picking, όταν ανοίγει τη βεντάλια των ζητημάτων που βάζει στο καλάθι της και παράλληλα είναι βαθιά συναλλακτική, όταν θέτει είτε στις ΗΠΑ είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση απτά ανταλλάγματα. F-16 και ενταξιακή πορεία στην προκείμενη, αλλά όχι με το endgame της πλήρους ένταξης στην Ε.Ε. –έναντι π.χ. της αναβάθμισης της τελωνειακής ένωσης.
Ο ετεροπροσδιορισμός ως προς την πρόσληψη της Τουρκίας σε Κύπρο (και Ελλάδα) για τον «επιτήδειο ουδέτερο» και τη χώρα του «ανατολίτικου παζαριού» δεν προσφέρει τίποτα στον εθνικό σκοπό. Κι έτσι να είναι, εφόσον αυτό το διαπραγματευτικό στυλ και περιεχόμενο περνάει τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο ΝΑΤΟ ή την Ε.Ε. (και το είδαμε την περασμένη Δευτέρα με τους κκ. Μπάιντεν, Στόλτενμπεργκ και Μισέλ) και παράγει αποτελέσματα για τον Ερντογάν –που παίρνει ανταλλάγματα, γιατί αυτό να μη μας διδάσκει όχι μόνο πώς θα διαβάσουμε και θα αναλύσουμε την Τουρκία αλλά και πώς θα κινηθούμε απέναντί της, διαπραγματευτικά, με σχέδιο Α –εφόσον μιλάμε για επανεκκίνηση των συνομιλιών– αλλά και με σχέδιο Β και Γ και Δ και… Ε. Στην Κύπρο συνεπώς η υποκρισία μας δεν εδράζεται μόνο στην έλλειψη σοβαρότητας, όταν προβλέπουμε πως «ο Ερντογάν δεν θα πάρει τίποτα» αλλά εμμένει, και συνήθως εμμένουν οι ανόητοι, όταν εντέλει ο Ερντογάν παίρνει αυτό που ζητάει και σπεύδουμε να ψευδοηθικολογήσουμε για το ανατολίτικό του παζάρι αλλά και να τονίσουμε «πως σιγά, δεν πήρε τίποτα». Όπως όταν φωνάζουμε για το τάνγκι της βενζίνης, στα Κατεχόμενα, αλλά βρισκόμαστε προ εκπλήξεως όταν ξεπουλάμε, συχνά οι ίδιοι, την κατεχόμενη γη μας, ποτζεί. Ή όταν, σε πλήρη αντίφαση, επιδιώκουμε την ενεργό εμπλοκή της Ε.Ε. στο Κυπριακό, αλλά δείχνουμε να αγνοούμε τον κανονισμό της Πράσινης Γραμμής.
Στην Κύπρο, ειδικά στον χρονισμό του Ιουλίου –ταυτισμένο με την εθνική καταστροφή του 1974– συνήθως επαναλαμβάνουμε με ξύλινο λόγο την ανάγκη του να μάθουμε από τα λάθη μας. Για να μην τα επαναλάβουμε. Μαθαίνουμε όντως; Σήμερα, όσο ποτέ, η παρότρυνση του «ας μάθουμε κάτι επιτέλους», αποκτά υπαρξιακή σημασία. Ας μην είναι, αυτή τη φορά, με τον δύσκολο τρόπο.
Twitter: @JohnPikpas
