Της Ελένης Ξένου
Ντύθηκαν, στολίστηκαν, χτενίστηκαν και κατέφθασαν στο Δημοτικό Θέατρο για την ειδική προβολή. Κάποιοι μάλιστα, προτού εισέλθουν στην αίθουσα, φωτογραφήθηκαν μπροστά από το διαφημιστικό πάνελ που είχε αναρτηθεί στην είσοδο και το οποίο έγραφε σε επανάληψη τη λέξη «Φαμαγκούστα». Πρόεδρος, πλείστοι υπουργοί, πρόεδρος της Βουλής και λοιποί πρωταγωνιστές της πολιτικής μας σκηνής καθισμένοι αναπαυτικά στις πρώτες θέσεις του θεάτρου παρακολούθησαν το πρώτο επεισόδιο της εν λόγω τηλεοπτικής σειράς, χειροκρότησαν, και υποθέτω επικρότησαν την άποψη πως τέτοιες παραγωγές διαφωτίζουν το παγκόσμιο για το δράμα μας. Πόσω μάλλον πενήντα χρόνια μετά από την εισβολή όπου βρισκόμαστε στη χειρότερη θέση που θα μπορούσε να βρίσκεται το εθνικό μας θέμα και είναι άρα ακόμα πιο καταλυτικός ο ρόλος τέτοιων «ωφέλιμων» τηλεοπτικών σειρών. Το κυριότερο ωστόσο για τη «χρησιμότητα» της εν λόγω τηλεοπτικής σειράς το είπε ο ίδιος ο πρόεδρος στην ομιλία του όταν ευχαρίστησε την παραγωγή που «έρχεται να ενισχύει τις προσπάθειες να μην ξεχάσουμε ποτέ, διότι υπάρχουν σήμερα ακόμη πρόσφυγες, εγκλωβισμένοι, αγνοούμενοι, υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που υποφέρουν από τη συνεχιζόμενη κατοχή». Και την ίδια στιγμή –όπως είπε ο πρόεδρος– η παραγωγή δείχνει προς όλους αυτούς που βρίσκονται στα ηνία του κράτους, την υποχρέωση και την ευθύνη να πράξουν ό,τι είναι δυνατόν ώστε η φετινή μαύρη επέτειος να είναι και η τελευταία. Με πιο απλά λόγια και σύμφωνα πάντα με τον πρόεδρο η εν λόγω παραγωγή όχι μόνο βοηθά να μην ξεχάσουμε αλλά μας ωθεί να λύσουμε μια ώρα γρηγορότερα το εθνικό μας πρόβλημα και ειδικά τώρα που όπου να ’ναι θα καταφθάσει η νέα απεσταλμένη του γ.γ. των Η.Ε. Όλα αυτά τα συγκλονιστικά τα πετυχαίνει –σύμφωνα με τον πρόεδρο και τους λοιπούς πολιτικούς που ντύθηκαν και παρφουμαρίστηκαν για να παρευρεθούν στην ειδική προβολή– μια τηλεοπτική σαπουνόπερα.
Διότι περί αυτού πρόκειται, και τα πρώτα δείγματα αυτό καταδεικνύουν. Παρόλες τις όποιες όμορφες εικόνες και πλάνα ή την υποκριτική δεινότητα της Μπεμπεδέλη, η σειρά ακολουθεί πιστά όλα τα κλισέ και τα στερεότυπα μιας οποιασδήποτε τηλεοπτικής σαπουνόπερας. Με αποτέλεσμα να γίνεται αυτό το οποίο πολύ εύστοχα εντοπίζει η αρθρογράφος του Protagon Λίλα Σταμπούλογλου: «Η μανιέρα της συναισθηματικής ασφυκτικής ατμόσφαιρας αντί να αναβαθμίζει το θέαμα και το σοβαρό ιστορικό θέμα που αποτυπώνει, τελικά το καταβαραθρώνει στο επίπεδο μελοδράματος». Και δυστυχώς από «μελόδραμα» μπούχτισαν αυτά τα πενήντα χρόνια και οι πρόσφυγες μας και οι εγκλωβισμένοι μας και οι συγγενείς αγνοουμένων και όλοι όσοι υποφέρουν ακόμα από την κατοχή. Διότι πάνω στη συνταγή του «μελοδράματος» είναι που συχνά πόνταραν οι κατά καιρούς ψευδοπατριώτες πολιτικοί μας ώστε να διαιωνίζεται το εθνικό μας πρόβλημα και να χτίζουν αυτοί καριέρες στις πλάτες όλων που υπέφεραν και υποφέρουν. «Μοναδικός σκοπός του μελοδράματος» γράφει η Λίλα Σταμπούλογλου είναι «να ανοίξει την κάνουλα των δακρύων εκείνου που το παρακολουθεί ρίχνοντας μέσα του τόνους δραματικής συνθήκης αγνοώντας τον πλούτο συναισθημάτων που θα μπορούσε να του ανακινήσει βάζοντας στη σεναριακή δομή και σκηνοθεσία και άλλα υλικά που δεν επιδιώκουν μονοδιάστατα την πρόκληση της θλίψης». Αυτή όμως είναι η εύκολη συνταγή. Να ακουμπάς στη συναισθηματική φόρτιση και να ανακινείς τη θλίψη. Και αυτή την εύκολη συνταγή ξέρουν καλά να την αναγνωρίζουν και να την ακολουθούν πολλοί καριερίστες της πολιτικής μας που πατώντας πάνω στο συναίσθημα των προσφύγων κατάφερναν χρόνια τώρα να ξεγλιστρούν από το καθήκον τους απέναντι στη χώρα. Και γι’ αυτό σήμερα, εκείνο το οποίο θα έπρεπε η πολιτική ηγεσία να επιδιώκει ενόψει των πενηντάχρονων δεν είναι να σημαιοστολίζεται για να παρευρίσκεται σε ειδικές προβολές τηλεοπτικών σαπουνόπερων ανάγοντάς τες μάλιστα σε «εθνικής σημασίας» δημιουργήματα, αλλά να επιζητεί το βάθος σκέψης που θα μας αναγκάσει επιτέλους να αναστοχαστούμε για το πού βρισκόμαστε σήμερα, και για το τι φταίει που επιμένουμε να καταβαραθρώνουμε την εθνική μας τραγωδία σε επίπεδα μελοδράματος.
