Της Ελένης Ξένου
Οποιοσδήποτε πολίτης διαθέτει δύο δράμια νου (δεν χρειάζονται περισσότερα), έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ανασφάλεια σ’ αυτή τη χώρα όπου η αίσθηση πλέον που κυριαρχεί τόσο από πλευράς κυβερνώντων όσο και λοιπών πρωταγωνιστών τής πολιτικής μας σκηνής είναι πως η πραγματικότητα μοιάζει να τους διαφεύγει μέρα με τη μέρα. Και όχι μόνο τους διαφεύγει αλλά προσπαθούν να μας πείσουν, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, πως όποιος επιχειρήσει να προβληματιστεί λίγο περισσότερο από ό,τι αντέχει η επιφάνεια της δικής τους σκέψης, θέτει αυτομάτως εαυτόν εκτός πραγματικότητας. Ας παραθέσω μερικά παραδείγματα. Αποθρασύνεται π.χ. το οργανωμένο έγκλημα, ο υπόκοσμος πυροβολεί μέρα μεσημέρι σε πολυσύχναστες λεωφόρους και η «λύση», μάς λένε οι πολιτικοί μας, είναι η πιο έντονη αστυνόμευση, δηλαδή να βγάλουν τους ένοπλους αστυνομικούς στους δρόμους. Κανείς δεν λέει ότι εκείνο που επιβάλλεται επιτέλους είναι να πιάσουν το νήμα από την αρχή και να μας πουν τι φταίει που το οργανωμένο έγκλημα απλώνει τόσα χρόνια παντού τα πλοκάμια του ανενόχλητο.
Τι και ποιοι του προσφέρουν πρόσφορο έδαφος να αποθρασύνεται και γιατί ενώ όλοι παραδέχονται την ύπαρξη σάπιων μήλων στους κόλπους της Αστυνομίας, κανένας μέχρι σήμερα δεν τα εντόπισε πάνω στη «μηλιά» να τα κόψει, να ησυχάσουμε, με αποτέλεσμα να «διοικούν» σήμερα τη μισή Κύπρο δυο-τρεις συμμορίες και κανένας να μην τολμά να τις αγγίξει. Κατά τ’ άλλα πρέπει ο πολίτης να αισθανθεί ασφάλεια επειδή νυν και πρώην υπουργοί λένε πως θα εντείνουν την αστυνόμευση και πως θα περιπολούν οι ένοπλοι λες και ό,τι συνέβη τον τελευταίο καιρό (βλ. Χλώρακα, Λεμεσός) δεν ήταν στην παρουσία των αστυνομικών, που παρακολουθούσαν αδρανείς. Παράδειγμα δεύτερο: Δέχονται απειλές και χτυπήματα οι δημόσιοι κατήγοροι, δηλαδή απειλείται το ίδιο το κράτος δικαίου από τον υπόκοσμο, και ο γενικός εισαγγελέας βγαίνει να μας πει ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια ανοχής (γιατί πριν υπήρχαν;) και πως δεν αρκούν τα ευχολόγια (γιατί πριν αρκούσαν;) και πως τα μέτρα που έχουν ληφθεί αποδεικνύεται πως δεν είναι αρκετά (ποιος ευθύνεται γι’ αυτό;).
Το ότι οι θεσμοί δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη στους πολίτες αλλά αντιθέτως μοιάζουν κι αυτοί μέρος μιας γενικότερης κατρακύλας στην οποία το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο της διαπλοκής, αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει τον γενικό εισαγγελέα ούτε και θεωρεί, υποθέτω, ότι ένας ακόμα λόγος που ο υπόκοσμος αποθρασύνεται είναι και η έκπτωση των θεσμών που καθιστά το κράτος ευάλωτο στους κάθε λογής μαφιόζους. Και αν θέλουμε να διευρύνουμε την εικόνα του προβλήματος οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πως η ανασφάλεια που αισθάνεται ο πολίτης δεν έχει να κάνει μόνο με την επιδείνωση του οργανωμένου εγκλήματος αλλά συνδυαστικά με όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατεί. Η βία στα γήπεδα εξακολουθεί να θριαμβεύει παρόλες τις υποτιθέμενες λήψεις μέτρων, οι κατοχικές δυνάμεις εξακολουθούν να παραβιάζουν τα όρια στη νεκρή ζώνη με τις «ευλογίες» των Ηνωμένων Εθνών, η γύρω περιοχή με το μεσανατολικό και τα χτυπήματα των Χούθι είναι σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και οι πολιτικοί μας εδώ φαίνεται να γνοιάζονται περισσότερο για τις δημοσκοπήσεις (μυστικές και φανερές), τις επερχόμενες εκλογές και το ποιος θα επανακτήσει την πρωτιά σε ποσοστά, ενώ την ίδια ώρα εξαπολύουν αντιπολιτευτικές μπαρούφες λες και τα όσα σαθρά βιώνουμε σήμερα δημιουργήθηκαν χθες ή προχθές.
Η δε κυβέρνηση παραμένει συντονισμένη στη συχνότητα των εντυπώσεων, προτάσσοντας τα αυτονόητα ως πρότυπα νέας πολιτικής κουλτούρας και αφήνοντας τη χώρα να μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι, αλλά και κατά τ’ άλλα ο πολίτης πρέπει να αισθανθεί ασφαλής απλώς και μόνο επειδή θα βγουν στους δρόμους ένοπλοι αστυνομικοί. Εκείνο όμως που χρειάζεται ο πολίτης δεν είναι ένοπλους αστυνομικούς αλλά τολμηρούς πολιτικούς, πρόθυμους να φτάσουν το μαχαίρι στο κόκκαλο των προβλημάτων μας ώστε πραγματικά να δρομολογήσουν τη δημιουργία συνθηκών ασφάλειας για τους πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας.
