Η επανασυγκόλληση

Οι πολίτες κρίνουν και έχουν άποψη, είπε η πρόεδρος του ΔΗΣΥ αναφερόμενη σε όσα συμβαίνουν τώρα στο κόμμα και αποκτούν διαστάσεις «εμφυλίου». Και επειδή όντως ο πολίτης κρίνει και έχει άποψη, σήμερα λέω να θέσω μερικά από τα ερωτήματα που προκύπτουν στο μυαλό του εξαιτίας όλων αυτών των παράδοξων που βλέπει να διαδραματίζονται στον ΔΗΣΥ και τα οποία η ηγεσία παρουσιάζει ως ανάγκη «επανασυγκόλλησης των σπασμένων κομματιών του κόμματος».

Αποφασίζει λοιπόν το Πολιτικό Γραφείο να στηρίξει την υποψηφιότητα του κ. Κωσταντίνου για την προεδρία του Επαρχιακού Συμβουλίου Πάφου και λέει στον έρμο τον πολίτη ότι «από τη στιγμή που αποφασίστηκε από την προηγούμενη ηγεσία να μην υπάρξει οποιαδήποτε διαγραφή στελεχών που δεν στήριξαν τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ στις προεδρικές, τότε ο κ. Κωνσταντίνου» –ο οποίος υποστήριξε σθεναρά τον νυν πρόεδρο της Δημοκρατίας και πολέμησε εξίσου σθεναρά την υποψηφιότητα Αβέρωφ– «έχει δικαίωμα να κινηθεί βάσει των κομματικών διαδικασιών και να διεκδικήσει τη θέση του περιφερειάρχη». Και ιδού το πρώτο ερώτημα:

Ο συγκεκριμένος κύριος δεν είναι μόνο ένα χρόνο πριν, αλλά και μέχρι πρότινος, –κι αυτό είναι κοινό μυστικό– που αντιτίθετο στις αποφάσεις του κόμματος, προωθώντας άλλη υποψηφιότητα από αυτήν του κ. Φαίδωνα για τη δημαρχία Πάφου, άρα πώς και γιατί αυτό το προσπερνά η ηγεσία του κόμματος; Κι αν το προσπερνά για χάριν της δήθεν ενότητας, τότε πώς γίνεται την ίδια ώρα να λαμβάνει απόφαση –εκ προοιμίου μάλιστα– ότι όσοι επιλέξουν να σταθούν απέναντι στο κόμμα θα στερούνται για έξι χρόνια το δικαίωμα εκλογής τους; Αφού αυτό έκανε ο κ. Κωνσταντίνου πριν από ένα χρόνο αλλά και πριν από λίγο καιρό: Προωθούσε άλλη υποψηφιότητα από εκείνη που υποστήριζε το κόμμα, άρα πώς γίνεται ο ίδιος να στηρίζεται από το κόμμα για χάριν της ενότητας και της τάχα μου προσπάθειας να αφήσει πίσω του ο ΔΗΣΥ τα λάθη και τα πάθη του, ενώ οι άλλοι που θα «σταθούν απέναντι στο κόμμα» θα τιμωρούνται πειθαρχικά;

Με άλλα λόγια όσοι πλήττουν το κόμμα φανερά θα τιμωρούνται, ενώ όσοι το πλήττουν υπόγεια και μυστικά θα στηρίζονται «δημοκρατικά»; Και από την άλλη, έπαψε άραγε ο κ. Κωνσταντίνου να στηρίζει τον κ. Χριστοδουλίδη ή σε περίπτωση εκλογής του θα λειτουργεί περισσότερο συμπολιτευτικά παρά αντιπολιτευτικά; Απορία νούμερο δύο: Αν η στήριξη στον κ. Κωνσταντίνου γίνεται για χάρη ενότητας και δεδομένου ότι υπήρξε υποστηρικτής τού νυν προέδρου τότε γιατί επιμένει ο ΔΗΣΥ να παραμένει «υπεύθυνη αντιπολίτευση» και δεν γίνεται για χάρη της πολυπόθητης ενότητας συμπολίτευση, αφού όπως διαφαίνεται ένα μεγάλο κομμάτι του –από εκείνα που μάχεται η ηγεσία να επανασυγκολλήσει– συμφωνεί προφανώς με τη στάση του κ. Κωνσταντίνου στη στήριξη του κ. Χριστοδουλίδη;

Κι αν όντως αυτό το κομμάτι είναι το πιο μεγάλο, τότε πώς υπολογίζει η ηγεσία του ΔΗΣΥ να επιτύχει την πολυπόθητη ενότητα παραμένοντας «υπεύθυνη αντιπολίτευση», όταν η πλειοψηφία στο βάθος επιθυμεί τη συμπολίτευση; Απορία τρίτη: Πώς θα προχωρήσει μπροστά ο ΔΗΣΥ και «θα συνεχίσει την περήφανη πορεία του» όταν ένα χρόνο μετά τη μεγαλειώδη ήττα του όχι μόνο δεν τόλμησε την αυτοκριτική και την παραδοχή των λαθών που τον οδήγησαν εκεί αλλά προσπαθεί να τα χώσει κάτω από το χαλί; Έτσι είναι που αντιλαμβάνονται στην Πινδάρου τη νέα εποχή;

Με αποφάσεις αντιφατικές και παράδοξες που συντηρούν τα λάθη του παρελθόντος; Είναι η πρώτη φορά, είπε η κα Δημητρίου αναφερόμενη στα περί Κωνσταντίνου, που λειτουργούμε τόσο δημοκρατικά. Αν όντως είναι η πρώτη φορά που λειτουργούν τόσο δημοκρατικά τότε γιατί η κα Δημητρίου και οι λοιποί του ΔΗΣΥ δεν έσπευσαν, όταν οι διαδικασίες δεν ήταν τόσο δημοκρατικές, να σώσουν το κόμμα και αντ’ αυτού το άφησαν να σπάσει σε κομμάτια; Για να τρέχουν σήμερα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, προτάσσοντας την ενότητα και την επανασυγκόλληση των σπασμένων, εμπαίζοντας ταυτόχρονα τη νοημοσύνη μας;