Της Ελένης Ξένου
Μας άφησε σοφότερους το προχθεσινό ντιμπέιτ; Σαφώς και δεν μας άφησε. Ήταν ωστόσο χρήσιμο για να θέσουμε ερωτήματα στον εαυτό μας. Όχι εκείνα που έθεταν οι δημοσιογράφοι και τα οποία εξυπηρετούσαν την τηλεοπτική ουσία και όχι την πραγματική, αλλά βαθύτερα ερωτήματα που απορρέαν από τη συνολική εικόνα των επτά υποψηφίων. Και ίσως το πρώτο ερώτημα για το οποίο επιβάλλεται προβληματισμός είναι εκείνο που προκύπτει από την καταληκτική δήλωση του κ. Χριστοφίδη. «Χρειάζονται νέες ηγεσίες και νέοι άνθρωποι», είπε «διότι οι παλιοί σε μια προσπάθεια υπαρξιακής δικαίωσης επιμένουν στα παλιά και κάθε τι νέο τους δείχνει τη δική τους ιστορική ανεπάρκεια να λύσουν τα προβλήματα του τόπου». Σε αυτή τη διαπίστωση έρχεται να προστεθεί και η αναφορά του κ. Κολοκασίδη: «Στην κομματοκρατία που διαλύει τον τόπο καθώς και στην ανάγκη να αποστασιοποιηθεί ο πολίτης από τον κομματικό πατριωτισμό και να ακολουθήσει τη συνείδησή του». «Να αποβάλουμε επιτέλους τα ηττημένα μυαλά», είπε ο κ. Δημητριάδης «για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα τίμιο κράτος». Έχουμε φτάσει αλήθεια σ’ αυτή τη συνειδησιακή ωριμότητα; Είμαστε σε θέση να διακρίνουμε ποιος μπορεί να κάνει αυτή την υπέρβαση και ποιος παριστάνει ότι μπορεί να την κάνει; Δεν επιλέγω τυχαία τις καταληκτικές δηλώσεις των τριών μικρότερων σε ποσοστά υποψηφίων. Ο λόγος είναι γιατί η παρουσία τους (πλην του κ. Χρίστου που ήταν μια θλιβερή προσθήκη) κατέδειξε την απουσία πολιτικού ρομαντισμού από τους τρεις δημοσκοπικά επικρατέστερους, συστατικό απαραίτητο αν όντως προσδοκούμε την ανατροπή της συστημικής φθοράς και διαφθοράς.
Οι τρεις πρώτοι δεν ενέπνεαν κάτι τέτοιο, αντιθέτως περπατούσαν στα ανέπνευστα τετραγωνικά μιας φθαρμένης πολιτικής σκέψης. Ο κ. Νεοφύτου με την εμμονή του να μας υπενθυμίζει το ατόπημα της «αποστασίας» του κ. Χριστοδουλίδη για να μας ντοπάρει με δόσεις κομματικού πατριωτισμού το μόνο που κατάφερνε είναι να αποδείξει πόσο απέχει από τη συνειδητοποίηση ότι οι κομματικοί πατριωτισμοί ανήκουν πλέον στις παθογένειές μας και ότι καθήκον ενός πραγματικού ηγέτη είναι να τους υπερβεί και όχι να τους χρησιμοποιεί ψηφοθηρικά. Ο δε κ. Μαυρογιάννης, παρότι πιο πειστικός από τους τρεις, δύσκολα έπεισε ότι θα σπάσει τα δεσμά του κατεστημένου και αυτό όχι γιατί ο ίδιος ως άτομο δεν έχει την ικανότητα αλλά επειδή η αποφασιστικότητά του για προοδευτική αλλαγή θα ήταν σαφώς πιο καθαρή αν κατέβαινε μόνος του και χωρίς να θέτει ως προϋπόθεση την υποστήριξη του ΑΚΕΛ, ενός κόμματος που παραμένει εγκλωβισμένο στον παρωχημένο του εαυτό εις βάρος της χώρας και της όποιας προοδευτικής αλλαγής. Και σε ό,τι αφορά τον κ. Χριστοδουλίδη από ένα σημείο και μετά είναι κουραστικό να ακούμε σε επανάληψη πόσο αφουγκράστηκε την κοινωνία των πολιτών και τα μηνύματά της και πόσο επιδιώκει μια κυβέρνηση ευρείας αποδοχής, χωρίς την ίδια ώρα να έχει ποτέ διαχωρίσει ξεκάθαρα τη θέση του από το κατεστημένο, από τα σάπια της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, από το βαθύ κράτος του Συναγερμού αλλά και από το «ήθος» των κομμάτων που τον στηρίζουν. Αυτό το μήνυμα, ότι δηλαδή ο αυριανός μας ηγέτης δεν οφείλει να διαχωρίσει τη θέση του από ό,τι συνθέτει την πολιτική μας μπόχα εμείς ως κοινωνία γιατί το εκπέμπουμε; Μήπως επειδή τελικά δεν είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε ένα νέο πολιτικό ήθος; Μήπως δεν μας συμφέρει ν’ απεγκλωβιστούμε από τις παθογένειές μας; Και μήπως δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε αυτού του είδους τις υπερβάσεις; Αυτό είναι το χρήσιμο ερώτημα που προκύπτει από το ντιμπέιτ: Είμαστε στ’ αλήθεια έτοιμοι για μία επί της ουσίας αλλαγή; Αυτό που μαρτυρούν οι δημοσκοπήσεις είναι πως δεν διαθέτουμε εκείνο τον πολιτικό ρομαντισμό που θα μας ωθούσε να αναμετρηθούμε με τη συνείδησή μας ώστε να κατανοήσουμε βαθύτερα ποιο θα έπρεπε να είναι σήμερα το καθήκον μας απέναντι στον τόπο. Και ποιο θα έπρεπε να είναι το καθήκον όσων διεκδικούν την ψήφο μας.
