Της Ελένης Ξένου
Όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και τα οποία αναποδογύρισαν την καθημερινότητα και τις όποιες εναπομείνασες βεβαιότητές μας, σ’ αυτό αλήθεια το αποτέλεσμα μας οδήγησαν; Να γινόμαστε θεατές μιας πανηγύρεως επικοινωνιακών τακτικισμών, ενώ αγνοείται το πολιτικό ήθος και ταυτόχρονα διακυβεύεται το μέλλον της χώρας μας; Αυτό πετύχαμε τελικά; Να δίνουμε την εντύπωση πως εκείνο το οποίο μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η εικόνα και όχι η ουσία; Και πως σε αυτή καλά κάνουν να επενδύσουν όσοι διεκδικούν την ψήφο μας, αφού το επίπεδο της σκέψης μας δεν αρέσκεται σε εμβαθύνσεις και ούτε επιζητεί τις υπερβάσεις, τις καίριες τομές που υπαγορεύει μια βαθύτερη ανάγνωση της εποχής μας; Σε τι αναφέρομαι; Μα στην «παρέλαση» των υποψηφίων που είδαμε να συμβαίνει τις προάλλες στο Συνεδριακό. Εκείνο που υπερνικούσε και κυρίως σε ό,τι αφορά στους τρεις μονομάχους, ήταν η «μελετημένη» τους προσπάθεια να κερδίσουν τις εντυπώσεις με επικοινωνιακά τρικ που έβγαζαν μάτι. Θα μου πείτε –και δικαίως– πως αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες και πως μ’ αυτό τον τρόπο διεξάγονται πλέον οι προεκλογικές στην εποχή των σόσιαλ και της αβάσταχτης ελαφρότητας. Δεν πρόκειται ωστόσο να υιοθετήσω αυτό το επιχείρημα απλώς και μόνο επειδή αποτελεί υποκείμενο νόσημα του καιρού μας, διότι, αν αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα της εποχής, τότε οφείλουμε να διαχωρίσουμε μια και καλή την ουσία από την εικόνα. Και να θυμώσουμε με την προχθεσινή παρωδία στην οποία οι τρεις κύριοι υποψήφιοι ακολουθούσαν παρόμοιου τύπου αμερικανιές για να μας πείσουν πόσο αξιόπιστοι είναι. Πρώτος και καλύτερος ο κ. Νεοφύτου ο οποίος εισήλθε στην αίθουσα με την πρόεδρο της Βουλής, τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΔΗΣΥ και το μισό υπουργικό για να μας υποδείξει ότι το κόμμα παραμένει δυνατό και ενωμένο λες και αυτή η εικόνα, που παράπεμπε περισσότερο σε συμμορία τύπου Ocean 11 (βλέπε γυαλί Πετρίδη) είναι αρκετή για να πειστούμε πως το κόμμα δεν έχει τα χάλια του. Και πως όσοι πρωτοκλασάτοι κι αν πλαισιώσουν τον κ. Νεοφύτου αυτό δεν αναιρεί την απογοήτευση των ορίτζιναλ συναγερμικών που βλέπουν το κόμμα να μεταλλάσσεται σε μια φτηνή και κακή απομίμηση εκείνου που κάποτε υπήρξε. Επίσης, είναι αδιανόητο σε μια περίοδο που οι θεσμοί μπάζουν από παντού, να περιπλέκεται ο θεσμός του προέδρου της Βουλής στα προεκλογικά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερο μυαλό για να αντιληφθείς πως κάτι τέτοιο μόνο συντήρηση της δυσπιστίας στους θεσμούς του κράτους πετυχαίνει. Σε ό,τι αφορά τον κ. Μαυρογιάννη η πολυσυλλεκτικότητα, η ισορροπία μεταξύ γυναικών και αντρών στη λίστα στήριξής του και η επίκληση των ποιητών, επίσης μόνο την επιφάνεια εξυπηρέτησαν. Κανένας σκεπτόμενος πολίτης δεν θεωρεί πως η παρουσία των άνωθεν στοιχείων σε μια εικόνα φιλτραρισμένη μελετημένα είναι επαρκής ένδειξη προοδευτικής αλλαγής. Ειδικά όταν το κόμμα που στηρίζει τον εν λόγω υποψήφιο προσπαθεί ακόμα να απεγκλωβιστεί από τον παρωχημένο του εαυτό χωρίς αξιοσημείωτη επιτυχία. Και τέλος ο κ. Χριστοδουλίδης, ο οποίος κατέφθασε με όλη του την οικογένεια, σε μια εικόνα που θα ζήλευαν όλα τα λάιφσταιλ περιοδικά της προηγούμενης δεκαετίας, γιατί το χρειαζόταν στ’ αλήθεια αυτό; Και γιατί χρειαζόταν να τον προτείνει η κόρη του για να πείσει πως είναι ένας πολιτικός που απευθύνεται και στη νεολαία; Αρκεί μια εικόνα οικογενειακής αρμονίας για να πείσει τον νέο ψηφοφόρο (και τον παλιό) πως όντως είναι ο πολιτικός που θα φέρει την ανανέωση; Ιδιαίτερα όταν πιο πίσω στην ίδια εικόνα χαμογελούν πλάι πλάι οι κ. Παπαδόπουλος και Καρογιάν, ως πρώην εχθροί που αμφότεροι μυρίστηκαν εξουσία και είπαν να αγαπηθούν ξανά; Αν είναι λοιπόν να επικαλεστούμε τον Σεφέρη για τα όσα εκτυλίχθηκαν στο Συνεδριακό καλύτερα να διαλέξουμε τον σωστό στίχο και όχι εκείνον που διάλεξε ο κ. Μαυρογιάννης. Γιατί αυτός που ταιριάζει καλύτερα είναι ο εξής: «Σ’ αυτό τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι»…
