Του Σταύρου Χριστοδούλου
Αναλογιστήκατε ποτέ πόσες πολιτικές καριέρες κτίστηκαν επάνω στα αποκαΐδια του Κυπριακού; Πολλές, είναι η απάντηση. Και θα το αφήσουμε έτσι, επίτηδες να αιωρείται, καθώς σημασία δεν έχει ο αριθμός αλλά το αφήγημα. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο μετά την εισβολή, οι πολιτικοί μας ξιφουλκούσαν στους καταυλισμούς για την κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και τη βιαιότητα του εισβολέα. Τα ίδια έλεγαν κι όταν τα αντίσκηνα μαζεύτηκαν και οι πρόσφυγες στέγασαν τις λεηλατημένες τους ζωές στους συνοικισμούς. Όταν αργότερα ήρθε η ευμάρεια, για τη βαρβαρότητα του πολέμου πάλι μίλαγαν και για τη δίκαιη λύση κόπτονταν οι επαγγελματίες της πολιτικής. Με μόνιμη επωδό την απογοήτευση που ένιωθε ο κάθε Κύπριος πατριώτης, όταν διαπίστωνε πως διαφεντεύουν τα συμφέροντα κι εμείς δεν είμαστε παρά ένα ασήμαντο πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα. Αυτά λέγαμε. Και αυτά συνεχίζουμε να λέμε, επί 47 συναπτά έτη, καλώντας τις ξένες δυνάμεις να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Με αυτή την προϊστορία, αναρωτιέμαι πώς πρέπει να χαρακτηρισθεί ο υπουργός Εξωτερικών της ημικατεχόμενης Κύπρου, ο οποίος εντελώς ανερυθρίαστα δήλωσε πως «με πόνο ψυχής συμμετείχαμε στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης» κατά της Ρωσίας. Ο υπουργός ενός κράτους που υπήρξε θύμα εισβολής, αισθάνεται πόνο ψυχής για την πίεση που δέχεται ο εισβολέας Πούτιν! Αναρωτιέμαι αλήθεια, δεν αισθάνεται άβολα ο Κασουλίδης; Με τι μούτρα αυτός, ως επικεφαλής της κυπριακής διπλωματίας, θα μιλήσει ξανά για παραβίαση του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία; Και πόσο άδικο θα έχουν οι άσπονδοι φίλοι μας αν του απαντήσουν ότι τον κατανοούν, πλην όμως με πόνο ψυχής κι αυτοί θα πρέπει ν’ ακούσουν τη φωνή της ρεάλ πολιτίκ.
Θα το ξαναγράψουμε γιατί όπως συχνά λέμε από αυτή τη στήλη οφείλουμε διά της επαναλήψεως να εμπεδώσουμε τα αυτονόητα: Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι αποτέλεσμα εισβολής. Από έναν αυταρχικό ηγέτη με επεκτατικές βλέψεις, ο οποίος δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα ενός ανεξάρτητου κράτους να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του.
Αν θέλει ο Κασουλίδης να θυμηθεί ποιος είναι ο Πούτιν, για τον οποίο αισθάνεται «πόνο ψυχής», να τι δήλωσε ο Ρώσος ηγέτης στο τελευταίο του ξέσπασμα: «Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η φυσική και αναγκαία αυτοκάθαρση της κοινωνίας μόνο θα ενισχύσει τη χώρα μας, την αλληλεγγύη, τη συνοχή και την ετοιμότητά μας να αντιμετωπίσουμε κάθε πρόκληση. Ο ρωσικός λαός είναι σε θέση να διακρίνει τους αληθινούς πατριώτες από τους μπάσταρδους και τους προδότες και θα τους φτύσει σαν σκνίπα που κατά λάθος πέταξε στο στόμα τους». Ιδού και η δεύτερη ανάγνωση του παραληρήματος από έναν έγκυρο πολιτικό αναλυτή και συγγραφέα, τον Αντρέι Κολίσνικοφ: «Ο Πούτιν με οργουελικό τρόπο έχει χωρίσει τους πολίτες της Ρωσίας σε καθαρούς και ακάθαρτους» έγραψε. Και ο νοών νοείτω.
Στο διά ταύτα: Μπροστά στα ερείπια και την καταστροφή της Ουκρανίας οι Κύπριοι πολιτικοί θα πρέπει αν μη τι άλλο να σωπαίνουν. Από σεβασμό πρωτίστως, αλλά και γιατί με κάθε «πόνο ψυχής» που ξεστομίζουν είναι σαν να φτύνουν στα μούτρα μας. Ζούμε σε μια χώρα που ακόμα σκαλίζουμε ομαδικούς τάφους για να επουλώσουμε τις πληγές του 1974. Τι στο καλό μπορεί να μην καταλαβαίνουν όσοι ψελλίζουν δικαιολογίες για το αποτρόπαιο έγκλημα ενάντια σε ένα λαό που αιμορραγεί; Σχεδόν τρία εκατομμύρια πρόσφυγες, πόλεις κατεστραμμένες, νεκροί άμαχοι. Για αυτά θα έπρεπε να αισθάνεται πόνο ψυχής ο Κασουλίδης. Και για εκείνη την έγκυο που βγήκε αιμόφυρτη από το βομβαρδισμένο μαιευτήριο στη Μαριούπολη, η οποία τελικά πέθανε. Και αυτή και το νεογέννητο μωρό της. Αυτοί είναι λόγοι για να πονάει η ψυχή κι αν δεν το καταλαβαίνει ο υπουργός ή αν οι κραδασμοί στις σχέσεις μας με τους Ρώσους τον ανησυχούν, καλύτερη είναι η σιωπή. Εδώ που φτάσαμε, ο μόνος τρόπος για να μην καταλήξει το πολιτικό μας αφήγημα περί εισβολής και κατοχής στα σκουπίδια, είναι να το βουλώσουμε επιτέλους. Ή μάλλον να το βουλώσουν όσοι δεν έχουν το πολιτικό ανάστημα για ν’ αρθρώσουν το νόμιμο και το δίκαιο.
