Του Σταύρου Χριστοδούλου
Αρχικά δήλωσε πως δεν ευκαιρούσε να παραστεί στην έκτακτη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, γι’ αυτό και ανέθεσε τη δουλειά στον Μητσοτάκη. Προτού καν μπούμε στην ουσία του απονενοημένου, θα έλεγα να σταθούμε λίγο στο εύλογο ερώτημα «γιατί στον Μητσοτάκη;». Προσωπικά, αν είναι να κάνουμε πολιτική με πληρεξούσιο, θα αισθανόμουν για παράδειγμα πιο ασφαλής με τον Μακρόν. Κλείνουμε όμως εδώ την παρένθεση, αφού δεν είναι αυτό το μείζον. Η ουσία βρίσκεται στη διαπίστωση ότι ο Νίκος Αναστασιάδης αξιολόγησε ως πιο σημαντικό το επιχειρηματικό φόρουμ στο Ντουμπάι από τη Σύνοδο για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ένας Πρόεδρος, να μην το ξεχνάμε αυτό, μιας ημικατεχόμενης χώρας, η οποία επί 47 συναπτά έτη παλεύει να αποδείξει το δίκιο της. Ναι, είναι τόσο αδιανόητο όσο ακούγεται. Αντί να βρίσκεται εκεί όπου συζητιέται το μέλλον της Ευρώπης και αντί ν’ αναδείξει με όσες δυνάμεις διαθέτει την κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ο Πρόεδρός μας αποδείχτηκε δυστυχώς κατώτερος των περιστάσεων. Ούτε το γεγονός ότι ο διάδοχος του θρόνου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων ακύρωσε την προγραμματισμένη τους συνάντηση, λόγω των εξελίξεων στην Ουκρανία, τον προβλημάτισε. Ο δικός μας, εκεί, ακλόνητος στο επιχειρηματικό μετερίζι. Το κράξιμο βεβαίως που έφαγε ήταν τόσο μεγάλο που τα κακά μαντάτα έφτασαν και στο ηλιόλουστο Ντουμπάι οπότε αναγκάστηκε να αναθεωρήσει. Τα συναγερμικά στελέχη πήραν μια βαθιά ανάσα, καθώς γλύτωσαν στο παρά πέντε το ρεζιλίκι, όμως η ζημιά είχε ήδη γίνει: Τα βραδυφλεγή αντανακλαστικά του Προέδρου Αναστασιάδη τον εξέθεσαν ανεπανόρθωτα.
Το γεγονός φυσικά δεν έριξε κανέναν από τα σύννεφα. Γιατί σε αυτόν τον μικρό τόπο, όσο και να διαθέτουμε επιλεκτική μνήμη, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο πληθωρικός μας Πρόεδρος υπήρξε και αυτή τη φορά συνεπής με τον χειρότερό του εαυτό. Για την ιστορία αξίζει να θυμηθούμε κάποιες από τις «τάτσες» που λέκιασαν ανεξίτηλα το πολιτικό του βιογραφικό. Όπως το «κουβανέζικο» πάρτι της θυγατέρας του, στο οποίο παραβρέθηκε προτού ακόμα κοπάσει ο κουρνιαχτός της κατάρρευσης των συνομιλιών για το Κυπριακό. Ή το άλλο μεγαλειώδες, όταν η Τουρκία άνοιγε την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, δημιουργώντας νέα τετελεσμένα και το προεδρικό ζεύγος της Κυπριακής Δημοκρατίας διασκέδαζε στην Άντζελα Δημητρίου. Έτσι και τώρα. Σου λέει ο άνθρωπος, θα αφήσουμε τις δουλειές μας για να τρέχουμε στις Βρυξέλλες; Αφού για τα γεωστρατηγικά θέματα μπορούμε να ζητήσουμε ένα χέρι βοήθειας από τον Κυριάκο.
Ομολογώ ότι όποτε βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα ανάλογο περιστατικό πολιτικού ζαμανφουτισμού, αναρωτιέμαι εάν έχουν νόημα όλες αυτές οι επισημάνσεις. Γιατί δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε ότι ο συγκεκριμένος Πρόεδρος υπήρξε αντίστοιχα βραδυφλεγής και σε άλλα ζητήματα όπου το πολιτικό διακύβευμα ήταν εξίσου σημαντικό. Με κορυφαίο το σκάνδαλο θεσμικής διαφθοράς των πολιτογραφήσεων, για το οποίο μόνο όταν γίναμε διεθνώς ρεζίλι από το Αλ Τζαζίρα αποφάσισε να πάρει επιτέλους μέτρα. «Ο Πρόεδρος λείπει ταξίδι για δουλειές» θα μπορούσε να είναι το μότο της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, παραφράζοντας τον Κουστουρίτσα. Παντός είδους «δουλειές», που τον καθιστούν προκλητικό και εκτός πραγματικότητας. Κι ας μη βιαστούν κάποιοι να επικαλεστούν το «τέλος καλό, όλα καλά». Μπορεί να είμαστε ανεκτικός λαός, όμως ακόμα δεν έχουμε ευτυχώς λοβοτομηθεί ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα. Το επιχείρημα δε ότι αντί να ασχολούμαστε με τη μεγάλη εικόνα, το domino effect δηλαδή που προκαλεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, αναλωνόμαστε στα δικά μας μικροπολιτικά, εγώ το ακούω βερεσέ. Με αυτά τα «μικρά» πρέπει να ζήσουμε επίσης, γι’ αυτό και η πολιτική αυτογνωσία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Σ’ έναν χρόνο από τώρα, ο Νίκος Αναστασιάδης θα μπορεί να απολαύσει απερίσπαστος τις χαρές της Λεμεσιανής Ριβιέρας. «Είναι η ώρα να υποστείλουμε τις κομματικές σημαίες και να υψώσουμε τη σημαία της Κύπρου» δήλωσε ο Μάριος Καρογιάν, στην πιο ανερμάτιστη πολιτική δήλωση των ημερών. Εγώ πάλι, ως πραγματιστής, αντί για τα φληναφήματα περί κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ελπίζω το πάθημα να μας γίνει μάθημα ώστε –αν μη τι άλλο– ο επόμενος πρόεδρος να μην μας προσβάλλει τόσο απροκάλυπτα.
