Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ήταν ένας Χριστοδουλίδης «από τα παλιά». Χαλαρός, επικοινωνιακός και καλά διαβασμένος ως προς τη γλώσσα του σώματος. Αλλά και ο απολογισμός που έκανε στην έναρξη, εν είδει διαγγέλματος, ήταν προσεκτικά δομημένος με ξεκάθαρο κεντρικό μήνυμα: Η κυβέρνηση παρήγαγε έργο. Όσο για το αν έγιναν λάθη, αυτά κατά τον πρόεδρο δεν ήταν «σε επίπεδο πολιτικών». Ήταν λάθος συμπεριφορές, όπως οι υπερωρίες της Δόξας Κωμοδρόμου ή η ανάρτηση του Μιχάλη Χατζηγιάννη για το πάρτι γενεθλίων του Νικόλα Παπαδόπουλου. Τα παραδείγματα του τα έβγαλε ο δημοσιογράφος με το τσιγκέλι, καθώς ο πρόεδρος δεν αναφέρθηκε σε ονόματα –απλώς περιέγραψε τα «συμπτώματα». Προτεραιότητά του άλλωστε ήταν να απαριθμήσει τα επιτεύγματα της διακυβέρνησης κατά τρόπο εξαντλητικό. Προσδοκώντας, φυσικά, όταν έκλεινε και το (αναγκαίο πλην βαρετό) κεφάλαιο για το Κυπριακό, το πρόσημο του απολογισμού να ήταν θετικό για τον ίδιο. Κι έτσι να γυρίζαμε σελίδα, ώστε ο πρόεδρος να κάνει ποδαρικό στο δεύτερο έτος της διακυβέρνησής του χωρίς βαρίδια.
Αυτός ήταν σε αδρές γραμμές ο επικοινωνιακός σχεδιασμός. Κι αυτή την τακτική υπερασπίστηκε ο Νίκος Χριστοδουλίδης, με επάρκεια οφείλουμε να παραδεχτούμε. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (όπως τη δυσκολία του στην αυτοκριτική), τα πράγματα την Τρίτη το βράδυ γενικά πήγαν καλά. Και σε επίπεδο εικόνας, αλλά και σε κάποια επιμέρους θέματα ουσίας. Γιατί και επί της ουσίας των πολιτικών έγινε έργο σε συγκεκριμένους τομείς, το οποίο πρέπει να πιστωθεί στην κυβέρνηση: από τη διαχείριση του μεταναστευτικού και τα αντανακλαστικά σε σχέση με τις προσφυγικές πολυκατοικίες, μέχρι τα θέματα που άπτονται της παιδείας και χρονίζουν στα συρτάρια. Τούτων δοθέντων, η απάντηση στο ερώτημα «αν έπεισε ο πρόεδρος», θα έπρεπε να είναι απλή. Πλην όμως η πολιτική δεν είναι μαθηματική πράξη που οδηγεί στη μία, ορθή λύση. Γι’ αυτό και μια καλοστημένη τηλεοπτική εμφάνιση δεν είναι αρκετή για να ισοφαρίσει αυτό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις μήνες τώρα: το έντονο αίσθημα απογοήτευσης για τη διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη.
Δεν έχω μια συμπαγή ομάδα πολιτών για να με στηρίζει, ισχυρίστηκε ο πρόεδρος, επαναλαμβάνοντας ότι είναι κομματικά ορφανός. Η δήλωση αυτή δεν πρέπει να χαροποίησε τα κόμματα του Κέντρου, ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία που το ΕΛΑΜ τα πιέζει από δεξιά. Το γεγονός πάντως ότι τα κομματικά στηρίγματα του Νίκου Χριστοδουλίδη παραπαίουν, δεν τον καθιστά ανάδελφο. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι αρκετοί υπουργοί του είναι συναγερμικοί και ο ίδιος υπήρξε στην πρώτη γραμμή της διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Όσο για τη θεωρία των μη φιλικών μέσων ενημέρωσης, όσοι διαθέτουν μνήμη γνωρίζουν ότι είναι διάτρητη. Τι να πρωτοθυμηθούμε αλήθεια; Τον διασυρμό του Δημήτρη Χριστόφια από το σύνολο των ΜΜΕ μετά το Μαρί ή το τσουνάμι αρνητικών δημοσιευμάτων για τον Νίκο Αναστασιάδη σε σχέση με το εμπόριο των χρυσών διαβατηρίων; Αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στην περίπτωση του νυν προέδρου είναι ότι κατάφερε να στρέψει το σύνολο του Τύπου εναντίον του χωρίς να έχει μεσολαβήσει καμιά αξιοσημείωτη κρίση τη χρονιά που πέρασε.
Στο διά ταύτα: o Νίκος Χριστοδουλίδης έπεισε όσους ήταν προαποφασισμένοι να πειστούν. Το φιλικό του ακροατήριο δηλαδή. Όλοι οι άλλοι, η συντριπτική πλειοψηφία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τον άκουσαν με καχυποψία και δεν αισθάνθηκαν σοφότεροι, όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Επειδή πολύ απλά η πραγματικότητα που βιώνουν δεν συνάδει με την εικόνα που σκιαγράφησε ο πρόεδρος. Η ακρίβεια έχει γονατίσει τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Οι τιμές των ενοικίων έχουν ξεφύγει και ο λογαριασμός του ρεύματος έγινε βραχνάς. Το κυριότερο όμως αφορά στη διάψευση των προσδοκιών που ο ίδιος ο πρόεδρος καλλιέργησε. Αυτό δίνει τον τόνο της διακυβέρνησης. Υποσχέσεις για ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας. Για μία Κύπρο που θα ξέφευγε από τις παθογένειες του κράτους του 1960. Οι κακές επιλογές προσώπων, οι ατυχείς διορισμοί και η επιμονή στο περιτύλιγμα παρά στο περιεχόμενο της πολιτικής είναι οι αιτίες που ο πρώτος χρόνος της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη κλείνει με αρνητικό πρόσημο. Μια πραγματικότητα που ο τηλεοπτικός απολογισμός δεν κατάφερε να αναστρέψει.
