Του Παναγιώτη Χριστιά
Το ψήφισμα της 27ης Οκτωβρίου 2023 των Ηνωμένων Εθνών για άμεση εκεχειρία στη Γάζα, χωρίς να αναφέρεται πουθενά η Χαμάς και τα αποτρόπαια εγκλήματα της 7ης Οκτωβρίου, δείχνει με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο την επαίσχυντη στάση όσων προτιμούν να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη τις σφαγές της Χαμάς για να προσηλωθούν αποκλειστικά και μόνο στην «ανθρωπιστική» υπόθεση της Γάζας. Ορθώς Κύπρος και Ελλάδα συντάχθηκαν με την πλειονότητα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης –τέσσερις χώρες καταψήφισαν, δεκαπέντε χώρες απείχαν, ενώ οκτώ υπερψήφισαν. Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Michael Walzer, συγγραφέας του έργου αναφορά στο πεδίο των σπουδών πολέμου, «Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι» (1977), αναγνώρισε ότι ο πόλεμος του Ισραήλ κατά της Χαμάς είναι ο ορισμός του δίκαιου πολέμου. Αυτός είναι και ο λόγος που το ψήφισμα αγνόησε τόσο προκλητικά τις φρικαλεότητες της Χαμάς, διότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει τον τερματισμό ενός δίκαιου πολέμου πριν από την οριστική εξουδετέρωση της απειλής που τον ξεκίνησε. Ακόμη και η εκεχειρία πρέπει να είναι ουδέτερη, να μην ωφελεί δηλαδή τον εχθρό που τελεί εν αδίκω. Παύση των εχθροπραξιών προφανώς ζητούν οι τρομοκράτες της Χαμάς, οι οποίοι και ευθύνονται για την εκατόμβη των θυμάτων, καθώς παιδιά και άμαχοι, νοσοκομεία και νηπιαγωγεία χρησιμεύουν ως ασπίδα προστασίας. Αίσθηση όμως προκάλεσε η στάση της Γαλλίας του Μακρόν, ο οποίος, αν και έσπευσε στο Ισραήλ για να εκφράσει τη στήριξή του στον δοκιμαζόμενο ισραηλινό λαό, δεν δίστασε να υπερψηφίσει μια αμφιλεγόμενη, μη δεσμευτική λόγω του μεροληπτικού χαρακτήρα της, πρόταση ψηφίσματος. Ο ευρωπαϊστής Μακρόν, ενώ μέμφεται την απουσία ουσιαστικής εξωτερικής πολιτικής της Ένωσης, δε δίστασε να «σπάσει» το γαλλογερμανικό δίδυμο. Ενώ η Γερμανία απείχε, επιδεικνύοντας πολιτική φρόνηση, η Γαλλία υπερψήφισε το κείμενο, συντασσόμενη με την Τουρκία του Ερντογάν και τη Ρωσία του Πούτιν. Πώς ερμηνεύεται η αντιφατική αυτή στάση; Πίσω από αυτό το γεγονός κρύβεται μια γενικότερη αντι-ισραηλινή τάση της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Ντε Γκολ και την γκολική Δεξιά, προς την οποία ο Μακρόν κλείνει το μάτι, την ώρα που η γαλλική Ακροδεξιά τοποθετείται υπέρ του Ισραήλ.
To 1968, ο Raymond Aron δημοσιεύει το έργο του «Ο Ντε Γκολ, το Ισραήλ και οι Εβραίοι». Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, με τίτλο «Η συνέντευξη Τύπου», ο Aron αναλύει τα λεγόμενα του Ντε Γκολ στη συνέντευξη Τύπου της 27ης Νοεμβρίου 1967. Στο δεύτερο μέρος, «Κατά τη διάρκεια της κρίσης», συγκεντρώνει τα άρθρα του στον Figaro και τον Figaro Litteraire της περιόδου Μαΐου-Ιουνίου 1967. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης συνέντευξης, ο Ντε Γκολ χαρακτήρισε τους Εβραίους ως «λαό-ελίτ, βέβαιο για τον εαυτό του και με κυριαρχικά ένστικτα (peuple d’élite, sûr de lui et dominateur)». «Η συνέντευξη Τύπου ενέκρινε πανηγυρικά έναν νέο αντισημιτισμό», σχολιάζει ο Aron, κάτι που δεν άργησε να γίνει αντιληπτό τόσο από τους Εβραίους όλου του κόσμου, όσο και από τους εχθρούς τους: «Ο στρατηγός Ντε Γκολ εγκαινίασε συνειδητά και σκόπιμα μια νέα περίοδο στην εβραϊκή ιστορία και ίσως στον αντισημιτισμό. Όλα είναι και πάλι δυνατά. Όλα αρχίζουν ξανά. Φυσικά, δεν τίθεται θέμα δίωξης, μόνο ″κακοβουλίας″. Δεν ήταν καιρός για περιφρόνηση αλλά για καχυποψία». Ακόμη πιο ορμητικός ήταν ο Aron στην κρίση του σχετικά με την αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, τον Ιούνιο του 1967: «Αν ο στρατηγός Ντε Γκολ είχε χρησιμοποιήσει την επιρροή του στον πρόεδρο Νάσερ για να τον αποτρέψει από την περιπέτεια, αν, μόνος του ή σε συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία, είχε τηρήσει τη δέσμευση που είχε αναλάβει η κυβέρνηση της Τέταρτης Γαλλικής Δημοκρατίας να διατηρήσει την ελευθερία της ναυσιπλοΐας στον Κόλπο της Άκαμπα, ο Πόλεμος των Έξι Ημερών δεν θα είχε συμβεί. Ο στρατηγός Ντε Γκολ δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τον αποκλεισμό του Κόλπου της Άκαμπα, τη συγκέντρωση αιγυπτιακών στρατευμάτων στο Σινά, τη συμμαχία Ιορδανίας - Συρίας ή την είσοδο ιρακινών στρατευμάτων στην Ιορδανία. Με άλλα λόγια, δεν έκανε τίποτε για να αποτρέψει τα γεγονότα που οδήγησαν αναπόφευκτα στην έκρηξη της αραβοϊσραηλινής σύρραξης».
Ο διανοούμενος Raymond Aron μπορεί να ακολούθησε τον στρατηγό στο Λονδίνο και να ήταν αρκετά κοντά του πολιτικά, δεν κατανόησε όμως ποτέ την αδικαιολόγητη επίθεση του Ντε Γκολ στο Ισραήλ και τους Εβραίους. Με μία του φράση, συνεπή προς τις πολιτικές του πράξεις, είχε αναιρέσει ό,τι η Δύση είχε πετύχει με το τέλος του χιτλερισμού. Καταλήγει ο Aron: «Γιατί ο στρατηγός Ντε Γκολ αποκατέστησε σε επίσημο τόνο τον αντισημιτισμό; Για να δώσει στον εαυτό του την ευχαρίστηση του σκανδάλου; Για να τιμωρήσει τους Ισραηλινούς για την ανυπακοή τους και τους Εβραίους για τον περιστασιακό αντιγκολισμό τους; Για να απαγορεύσει πανηγυρικά κάθε υπόνοια διπλής υποταγής; Για να πουλήσει μερικά ακόμη Mirage στις αραβικές χώρες; Στόχευε τις Ηνωμένες Πολιτείες χτυπώντας τους Εβραίους; Μήπως ήθελε να θέσει σε άλλη μια δοκιμασία την άνευ όρων αφοσίωση ορισμένων από τους πιστούς του, που υπέφεραν στη σκιά του; Μήπως ενεργούσε ως απόγονος του Λουδοβίκου ΙΔ΄, ο οποίος δεν ανεχόταν τους Προτεστάντες; Ως κληρονόμος των Ιακωβίνων που αγαπούσαν τόσο πολύ την ελευθερία ώστε να απαγορεύουν στους πολίτες να αισθάνονται οτιδήποτε άλλο; Ειλικρινά, δεν το γνωρίζω». Ο νέος αντισημιτισμός έχει φτάσει σήμερα στο αποκορύφωμά του.
Ο κ. Παναγιώτης Χριστιάς είναι αν. καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κύπρου.
