Οι μεταλλάξεις

Όταν την άνοιξη του 2017 η Κεντρική Επιτροπή του ΔΗΚΟ ενέκρινε με το περιβόητο «διά βοής» την υποψηφιότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου, ΔΗΚΟϊκά στελέχη διαμαρτύρονταν δημοσίως για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, καθώς αυτή, όπως υποστήριζαν, εξευτέλιζε το κόμμα. Εξέφραζαν και ανησυχίες για τη συνεργασία με Αλληλεγγύη και ΕΔΕΚ, επιμένοντας για συνομολόγηση ενός κοινού προγράμματος.

Τόση ήταν η ανησυχία ότι η συνεργασία αυτή υπέσκαπτε τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία που λίγο πριν από τις εκλογές ένα βίντεο, αποκάλυπτε την παρασυναγωγή στελεχών, αυτοχαρακτηριζόμενων ως μετριοπαθών ΔΗΚΟϊκών. Εκεί εξέφραζαν τις ανησυχίες τους για τον κίνδυνο εκτροπής από το πλαίσιο λύσης και διαφωνούσαν για τη χρονική συγκυρία συνομολόγησης της «Νέας Στρατηγικής».

Ήταν η απόδειξη που έψαχνε το περιβάλλον του Νικόλα Παπαδόπουλου για να στοιχειοθετήσει την περιρρέουσα που επικρατούσε, ότι η εσωκομματική αντιπολίτευση υπέσκαπτε μεθοδικά την υποψηφιότητα Νικόλα Παπαδόπουλου και αναπαρήγαγε το σύνθημα στρατηγικής ψήφου υπέρ του Σταύρου Μαλά.

Αυτή η κατάσταση οδήγησε στις μαζικές διαγραφές Καρογιανικών αμέσως μετά τον αποκλεισμό του Νικόλα Παπαδόπουλου από τον β΄ γύρο. Θεωρήθηκε παράλληλα πως έβαζε ένα τέλος στη χρόνια κόντρα που κορυφώθηκε το 2014, όταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος πήρε την εξουσία του κόμματος από τον Μάριο Καρογιάν, σ’ εκείνη την αλησμόνητη εσωκομματική μάχη. Μία εσωκομματική μάχη που ήγειρε ερωτήματα, αν είχε οποιοδήποτε πολιτικό υπόβαθρο ή αν ήταν παιχνίδι επικράτησης, με κύριο λάφυρο την εξουσία.

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος χλεύαζε την προσκόλληση Καρογιάν στην εκάστοτε κυβέρνηση και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο το κύριο σλόγκαν της Προεδρίας του ήταν το «δεν είναι δέλεαρ για μας η εξουσία». Και επειδή δέλεαρ δεν ήταν η εξουσία, αποχώρησε από το κυβερνητικό σχήμα και άρχισε να κτίζει με τα κόμματα του Κέντρου τον τρίτο δρόμο. Ένας τρίτος δρόμος που διαλύθηκε μετά τον αποκλεισμό από τον β΄ γύρο.

Κάπως έτσι, ενώ ο Νικόλας Παπαδόπουλος κατακεραύνωνε το ΑΚΕΛ ότι ακολουθούσε «επικίνδυνη στρατηγική στο Κυπριακό», ξαφνικά οι ανησυχίες του ήταν κοινές με αυτές του Άντρου Κυπριανού για την πορεία του Κυπριακού. Ενώ δηλαδή στον προεκλογικό του απέφυγε την ονοματολογία της λύσης, άρχισε να εκφράζει ανησυχίες για το ενδεχόμενο εγκατάλειψης της ΔΔΟ ως πλαισίου λύσης και να ψέγει τη διαχείριση των κυρώσεων όσο ήταν υπουργός ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Αποκορύφωμα όμως της σκληρής αντιπολιτευτικής του στάσης ήταν η καταψήφιση του προϋπολογισμού της «πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης».

Χρειάστηκε ένα κακό αποτέλεσμα στις βουλευτικές εκλογές για να δημιουργηθούν ρήγματα στην κατά τα άλλα υποσχόμενη συνεργασία ΑΚΕΛ - ΔΗΚΟ με γνώμονα το 2023. Όμως χέρι στην υπονόμευση της συνεργασίας έβαλε ο ίδιος ο Μάριος Καρογιάν, όταν αντιλήφθηκε ότι αυτή η συνεργασία επηρεάζει το δικό του πολιτικό μέλλον. Κάπως έτσι, ενώ έπεισε τον Άντρο Κυπριανού να βάλει υποψηφιότητα για την Προεδρία της Βουλής, καθώς, όπως υποστήριζε, ο Νικόλας Παπαδόπουλος θα οδηγούσε σε αποσταθεροποίηση της χώρας, βρέθηκε να στηρίζει την Αννίτα Δημητρίου και να προκαλεί το μεγάλο ρήγμα στις σχέσεις ΔΗΚΟ - ΑΚΕΛ.

Το ΔΗΚΟ, λοιπόν, που χαρακτήριζε την κυβέρνηση Αναστασιάδη ως την πιο διεφθαρμένη, το ΔΗΚΟ που ανησυχούσε ότι η Κύπρος με τις πολιτικές τους οδηγείτο στη διχοτόμηση, στηρίζει σήμερα τον στενότερο συνεργάτη του Νίκου Αναστασιάδη, τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Όμως με την ίδια παραδοξότητα και στελέχη της ΔΗΠΑ που ολοφύρονταν τότε για τις καταστατικές πρόνοιες, ανακοίνωναν με ευκολία από το ραδιόφωνο τη στήριξη σε Χριστοδουλίδη πριν από τη σύγκληση των οργάνων. Η ΔΗΠΑ, που εξέφραζε ανησυχία ότι η συνεργασία με την ΕΔΕΚ και Αλληλεγγύη σημαίνει και αποκήρυξη της ΔΔΟ, μία χαρά συντάχθηκε σήμερα με όλες αυτές τις αντιομοσπονδιακές δυνάμεις. Και ο Μάριος Καρογιάν που θεωρούσε τον Νικόλα Παπαδόπουλο μοχλό αποσταθεροποίησης της χώρας, είναι έτοιμος σήμερα να κυβερνήσει μαζί του.

Θα πει κάποιος, καλά αυτό δεν είναι ένδειξη πολιτικής ωριμότητας; Θα ήταν, αν υπήρχε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αρχών και θέσεων γι’ αυτή τη μετάλλαξη. Θα ήταν, αν υπήρχε μία γραπτή συμφωνία που να κατοχυρώνει και τους ίδιους αλλά παράλληλα να δεσμεύει και τον υποψήφιο σ’ ένα κοινό πρόγραμμα πολιτικών.

Όσο δεν υπάρχουν γραπτές συμφωνίες που να διασφαλίζουν –αν μη τι άλλο– τη δική τους αξιοπρέπεια, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται ο κυνισμός της πολιτικής τους: Ότι σύρθηκαν δηλαδή από τις δημοσκοπήσεις, πίσω από το «φαβορί των εκλογών» για μια θέση στην εξουσία και ότι για να επιβιώσουν πολιτικά, δεν είναι μόνο έτοιμοι για μετάλλαξη, αλλά να γλείψουν εκεί που άλλοτε έφτυναν.