Της Μαρίνας Οικονομίδου
Αν η λέξη νίκη θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε μία εικόνα το 2021, τότε αυτή θα ήταν της Αννίτας Δημητρίου με τον Αβέρωφ Νεοφύτου να πανηγυρίζουν την εκλογή της στην Προεδρία της Βουλής. Σε εκείνο το κλίμα ευφορίας έλεγε αυτάρεσκα λίγες ημέρες αργότερα πως «είναι πιο εύκολο να μαζέψω ψήφους παρά κεράσια». Γιατί, αν μπορούσε λοιπόν να τερματίσει πρώτος μέσα σ’ ένα «τοξικό και ισοπεδωτικό κλίμα», αν μπορούσε να εκλέξει πρόεδρο της Βουλής και παράλληλα να προκαλέσει ρωγμές στο αντιπολιτευτικό μέτωπο, τι τον εμπόδιζε άραγε να εκλεγεί και Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Σε αυτό το πλαίσιο ο Αβέρωφ Νεοφύτου κλείδωσε μέσα του πως θα είναι υποψήφιος για την Προεδρία. Και κάπως έτσι άρχισε να διαρρέεται από το συναγερμικό στρατόπεδο ότι είχε ήδη κάνει συμφωνία με τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Μία συμφωνία στήριξης του προέδρου του ΔΗΣΥ με ΔΗΚΟϊκούς να λένε δημόσια πως «τους παρακαλούσε ο Αβέρωφ να συμπλεύσουν μαζί του». Και ενώ οι Συναγερμικοί, λίγες μέρες προηγουμένως, κατηγορούσαν το ΔΗΚΟ για στείρα αντιπολίτευση, θυμήθηκαν πως το δίδυμο «Αβέρωφ - Νικόλας έβαλαν πλάτη για τη στήριξη της οικονομίας».
Μόνο όταν το ΔΗΚΟ ξεκαθάρισε πως θα στηρίξει την υποψηφιότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη, ο Ενδιάμεσος μετατράπηκε στον χώρο που όπως έλεγε τις προάλλες ο Αβέρωφ Νεοφύτου «από το 1976 προσπαθεί να αλώσει τον ΔΗΣΥ και προσφέρεται να χτυπήσει την αξιοπρέπεια του συναγερμικού κόσμου».
Σε αυτές τις δυνάμεις όμως, που προσπαθούσαν «να αλώσουν τον ΔΗΣΥ», προστέθηκε από νωρίς και μία ομάδα δημοσκοπικών εταιρειών. Δημοσκοπήσεις που έδειχναν τον Νίκο Χριστοδουλίδη να προηγείται με διαφορά και τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ να παλεύει για τη δεύτερη θέση. Ήταν τότε που ο Αβέρωφ Νεοφύτου κάλεσε τους ψηφοφόρους να μην ακούνε τους δημοσκόπους «γιατί αυτοί πάντα ήθελαν τον Δημοκρατικό Συναγερμό να διαλύεται» και να παραδέχεται λίγο αργότερα ότι οι δημοσκοπήσεις που του έφερναν τον έδειχναν στο 6,5%. Στον κύκλο των «υπονομευτών» περιλήφθηκαν στη συνέχεια στελέχη που δεν έδειχναν όπως εκτιμούσε ζήλο για τον προεκλογικό αλλά σκέφτονταν την επόμενη μέρα. Σε αυτό τον κύκλο προστίθεται σήμερα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον οποίο ο Αβέρωφ Νεοφύτου καλεί να καθαρίσει τις σκιές γύρω από τις αμφιλεγόμενες δηλώσεις του. Να καθαρίσει τις σκιές για το καλό της «υστεροφημίας, του κόμματος και του τόπου του».
Και αυτό ακριβώς είναι το πιο προκλητικό. Ότι σε αυτή τη μάχη αγκίστρωσής τους στην εξουσία προσπαθούν να συνδέσουν την ευημερία του κόμματός τους με αυτήν του τόπου. Αφήνουν να εννοηθεί πως αν το κόμμα τους φύγει από την εξουσία, τότε θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας.
Αν όμως θεωρεί ο Αβέρωφ Νεοφύτου τον Νίκο Χριστοδουλίδη τον Δούρειο Ίππο που συστρατεύθηκε με δυνάμεις που θέλουν να αλώσουν το κόμμα, τότε η ευθύνη του κόμματος που τον δημιούργησε πολιτικά και τον ανέχτηκε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων ποια είναι; Άραγε θα έλεγαν τα ίδια αν ο Νίκος Χριστοδουλίδης βρισκόταν στο πλευρό του Αβέρωφ, ή θα του έδιναν και τα κλειδιά του κόμματος;
Όπως και στην περίπτωση του Προέδρου. Από τον Αβέρωφ Νεοφύτου, που αποτελεί, όπως λένε, τον πυλώνα σταθερότητας, τον άνθρωπο που μπορεί να μην είναι συμπαθής αλλά που χρειάζεται ο τόπος, θα αναμέναμε ν’ αντιδρούσε με τις πολιτικές του Προέδρου, το 2017. Τότε, που οι πολιτικές του έρχονταν σε αντίθεση και με παρακαταθήκες του κόμματος και όσα λένε πως πρεσβεύει. Αντ’ αυτού ήταν το πρώτο βιολί στην επανεκλογή του, προσδοκώντας το δακτυλίδι για τον προεδρικό θώκο. Μόνο σήμερα διαφώνησε δημοσίως μαζί του. Όταν είδε πως κυνικά αποφάσισε να συστρατευθεί με το φαβορί.
Δεν γνωρίζουμε βεβαίως αν ο Αβέρωφ Νεοφύτου θα μπορέσει ν’ ανατρέψει το παιχνίδι, όπως έκανε στις βουλευτικές εκλογές. Αν θα διαψεύσει τις δημοσκοπήσεις ή αν θα αποδειχθεί το μοιραίο πρόσωπο αυτών των εκλογών, που αυτοεγκλωβίστηκε σ’ έναν μακρύ προεκλογικό. Θα αναμέναμε, ωστόσο, μια κάποια σοβαρότητα. Να αντιληφθεί πως δεν είναι υποψήφιος για ν’ αναλάβει τον ΔΗΣΥ, αλλά για να ηγηθεί της Πολιτείας, προς όφελος όλων των πολιτών, που βλέπουν με αμηχανία αυτή τη σκληρή κομματική γλώσσα. Γιατί με σύνδρομα καταδίωξης, τακτικισμούς και εκ των υστέρων διαφωνίες μπορεί να εξελέγησαν και άλλοι στο ανώτατο αξίωμα, δεν κέρδισαν ποτέ, όμως, ούτε την υστεροφημία τους, ούτε και φάνηκαν τελικά τόσο χρήσιμοι για τη χώρα.
