Η ναφθαλίνη

Όταν το βράδυ του β΄ γύρου ο Νίκος Αναστασιάδης επανεκλεγόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στο επιτελείο του επικρατούσε κλίμα, πανηγυρικό. Δεν ήταν μόνο ότι ο Συναγερμός κλείδωνε ακόμη μία πενταετία στην εξουσία, ήταν και το αίσθημα που ενισχυόταν πως θα κυβερνούσαν για χρόνια πολλά ακόμα. Και αυτό γιατί ενώ ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είχε ακόμη ορκιστεί, μέλη και φίλοι του κόμματος είχαν ήδη βρει στο πρόσωπο του Νίκου Χριστοδουλίδη τον διάδοχό του για το 2023. Η θερμή υποδοχή που του έστησαν εκείνη τη νύχτα, όταν μπήκε στο επιτελείο δεν πέρασε απαρατήρητη από μέρος των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να αποτελεί είδηση της επόμενης μέρας. Εκείνο το δημοσίευμα λοιπόν ανέσυρε λίγες μέρες αργότερα στο τραπέζι του Προεδρικού ο Χάρης Γεωργιάδης, όταν ο Πρόεδρος αποφάσισε να παραβλέψει την επιθυμία του κομματικού του τέκνου να μετακινηθεί από το Οικονομικών στο Εξωτερικών και να το δώσει στον νέο στενό του συνεργάτη, Νίκο Χριστοδουλίδη.

Μπορεί, λοιπόν, εκείνο το περιστατικό να ξέβρασε τις ενδοσυναγερμικές έριδες, όμως αυτές μαζεύονταν εδώ και καιρό κάτω από το χαλί. Γιατί στελέχη της κυβέρνησης, όπως οι Χάρης Γεωργιάδης και Κωνσταντίνος Πετρίδης, ένιωθαν πλέον παραγκωνισμένοι από τον Πρόεδρο. Πως ενώ εκείνοι τραβούσαν το κουπί της δύσκολης πενταετίας με το κούρεμα και τα σκάνδαλα, ο Νίκος Χριστοδουλίδης όχι μόνο αποκτούσε σημαντική επιρροή στον Πρόεδρο, αλλά εισέπραττε απλώς τις δάφνες.

Ένας ατσαλάκωτος όπως έλεγαν πολιτικός. Και όχι τυχαία, αν ληφθεί υπόψη πως από την αρχή της πολιτικής του καριέρας, είχε κτίσει έναν ισχυρότατο δεσμό με μερίδα των ΜΜΕ. Σε σημείο, που οι off the record ενημερώσεις που τους έδινε –ιδιαίτερα επί Κραν Μοντανά– δημοσιοποιούνταν αυτούσιες. Σε σημείο που αυτή η σχέση γλύτωνε συχνά την Προεδρία από περαιτέρω φουρτούνες, βόλευε όμως και τον ΔΗΣΥ. Σε σημείο που παρουσιαζόταν στα ΜΜΕ, ως το νέο ήθος στην πολιτική. Ένα ήθος που δεν του «επέτρεπε» να αντιπαρατίθεται με την Αντιπολίτευση, αλλά να αφήνει μαεστρικά τον Βίκτωρα Παπαδόπουλο να συγκρούεται με ζήλο με αυτή. Αν εξαιρεθεί, λοιπόν, η κόντρα για το ποιος θα πάρει το υπουργείο, κανείς εντός του ΔΗΣΥ, κανείς εντός της κυβέρνησης δεν αντιδρούσε με τον τρόπο που πολιτευόταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Κανείς δεν διαφώνησε, όταν η κυβέρνηση με υποκινητή τον Νίκο Χριστοδουλίδη, αν κρίνουμε από το αφήγημα στα debate, κατήγγειλε αβίαστα μέρος της κυπριακής κοινωνίας και των κομμάτων ότι υιοθετεί το τουρκικό αφήγημα, αν τολμούσαν να διερωτηθούν για το τι έγινε στο Κραν Μοντανά. Κανείς δεν αντέδρασε, όταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης έκανε σημαία της εξωτερικής πολιτικής τις κυρώσεις, για να περάσει τελικώς κάτω από τον πήχη. Κανείς δεν είχε πρόβλημα με το «ωραίο περιτύλιγμα» ούτε με την πολιτική του Instagram.

Μέχρι βεβαίως τη στιγμή που οι φιλοδοξίες του Νίκου Χριστοδουλίδη παραμέρισαν αυτές του Αβέρωφ Νεοφύτου. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι συνεπώς δημιούργημα του ίδιου του Συναγερμού, του Νίκου Αναστασιάδη και του συστήματος. Όμως εδώ τελειώνει και η ευθύνη του ΔΗΣΥ. Από τη στιγμή που ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι ανεξάρτητος υποψήφιος για την Προεδρία οφείλει να αποδείξει ότι έχει την ικανότητα να κυβερνήσει και τη σωστή κρίση να διαλέξει τα σωστά άτομα κοντά του. Καμία κοινωνία δεν θέλει ένα θύμα που τον ξεγελά ένας Φλέσσας, που τον προδίδει ένας Κυριάκου, να τον κυβερνά. Πόσο μάλλον να ενισχύεται το αίσθημα πως ένας νέος Φλέσσας, ένας νέος Κυριάκου θα βρεθεί στο Υπουργικό του.

Γιατί μπορεί ο ΔΗΣΥ, που όψιμα ολοφύρεται σήμερα για το μωσαϊκό που μαζεύτηκε γύρω του, να παρακαλούσε για τη στήριξη του καθενός ξεχωριστά, όμως ένας άνθρωπος που ευαγγελίζεται το νέο στην πολιτική, το αντισυστημικό, θα πρέπει να εξηγήσει στην κοινωνία των πολιτών που λέει πως εκπροσωπεί πώς η αλλαγή θα υλοποιηθεί, με τον Νικόλα Παπαδόπουλο, τον Μάριο Καρογιάν, τον Αλέκο Τρυφωνίδη και τον Μαρίνο Σιζόπουλο;

Κυρίως, όμως, ένα πρόσωπο που ευαγγελίζεται το ήθος στην πολιτική θα πρέπει να είναι σε θέση τουλάχιστον να αναλαμβάνει τις πολιτικές του ευθύνες. Και ενίοτε να απολογείται. Έχω πει από την αρχή πως η δημοσιοποίηση ιδιωτικών συνομιλιών δημιουργεί ένα πολύ κακό προηγούμενο για το επίπεδο της πολιτικής και κανονικοποιεί την κλειδαρότρυπα. Όμως το να διαμαρτύρεται ο Νίκος Χριστοδουλίδης πως ένα σχέδιο εξόντωσής του επιχειρείται από κάποιους, αποφεύγοντας να απαντήσει ξεκάθαρα, μυρίζει ναφθαλίνη. Έδωσε λοιπόν οδηγίες ή όχι; Ας απαντήσει λοιπόν και ας ανοίξει αυτός ο περιβόητος ασκός του Αιόλου. Συμπαρασύροντας και την υπόλοιπη ναφθαλίνη του πολιτικού συστήματος.